Χειμώνας στο χωριό, μυρωδιά από τζάκι, βρεγμένο χώμα, θάλασσα. Ερημιά στα μικρά δρομάκια, μόνο ο καπνός από κάποιες καμινάδες μαρτυρά ότι το χωριό δεν είναι τελείως άδειο.
Οι βόλτες στο έρημο Κυπαρισσάκι μου είναι η δική μου επιστροφή. Όταν ήμουν μικρή έλεγα όταν θα μεγαλώσω θα έρχομαι στο χωριό, θα έχω ένα γραφείο μπροστά στο παράθυρο που κοιτάει τη θάλασσα, θα απομονώνομαι και θα γράφω τα βιβλία μου. Μεγάλωσα κι ακόμα δεν το εκπλήρωσα αυτό μου το όνειρο, ίσως περίμενα ότι κι αυτό θα συμβεί κάπως φυσικά, όπως περίμενα ότι θα (μου) συμβούν κι άλλα τόσα πράγματα που δε μου συνέβησαν (ακόμα). Σκέφτομαι για πόσον καιρό θα πρέπει μπορώ να βάζω το ακόμα μέσα στην παρένθεση. Πόσον καιρό αναμονής και προσμονής μου δίνω ακόμα.
Κάπως μελαγχολικές σκέψεις για αρχή της χρονιάς, ίσως φταίνε αυτοί οι απολογισμοί που να δεις στο τέλος δε θα μ'αρέσουν καθόλου και θα τους αποφεύγω. Κάτι ξέρω μέχρι τώρα που τους κάνω το καλοκαίρι. Κάτω από τον ήλιο και δίπλα στη θάλασσα φαντάζουν όλα πιο όμορφα.
Φταίει κι αυτός ο στίχος που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό "κι αυτή η νοσταλγία μας γι αυτό που ποτέ δεν υπήρξε...". Πάντα η ίδια μου νοσταλγία για το απραγματοποίητο. Κι αυτή η γκρι σκέψη πως ίσως παραμείνει απραγματοποίητο. Δε μου ταιριάζουν οι γκρι σκέψεις, η δικιά μου ματιά υπήρξε πάντα φωτεινή, και τις φοβάμαι.
Κοιτάω τη θάλασσα. Δε φοβάμαι τίποτα άλλο όσο μια ακύμαντη ζωή. Ακύμαντη δεν εννοώ, φυσικά, το αντίθετο της ταραχώδους. Εννοώ ζωή φλατ. Ζωή χωρίς έντονα συναισθήματα. Ζωή που δεν σου κόβει- ευχάριστα-την ανάσα.
Τέτοιες ήταν οι σκέψεις μου μέχρι που τις σταμάτησαν οι πρώτες στάλες της βροχής. Και τη χρειαζόμουν αυτή τη βροχή, όχι μόνο γιατί μου διέκοψε τις γκρίζες σκέψεις, αλλά και γιατί μου έδωσε ένα άλλοθι, μια παραπλάνηση έστω, για τα υγρά μου μάγουλα.
Μαρία,
05.01.2017
Κυπαρίσσι Λακωνίας
9 σχόλια:
έκανα google search για το Κυπαρίσσι Λακωνίας (χωριό στην ελλάδα) είδα την φώτο στην αρχή του ποστ αλλά είπα πως αποκλείεται να είναι αυτό, αλλά μάλλον είναι αυτό :P πόσο όμορφο, σαν από παραμύθι :) το όνειρο με το γραφείο είναι μάλλον εύκολο, το να γράφεις τα βιβλία σου είναι άλλο θέμα, αλλά αν δεν σε βρει η έμπνευση σε ένα τέτοιο μέρος που μπορεί να σε βρεί; τώρα στο θέμα του στίχου "κι αυτή η νοσταλγία μας γι αυτό που ποτέ δεν υπήρξε..." είναι κάτι που τρώει και εμένα σχεδόν από πάντα, δεν ξέρω αν υπάρχει πιο σκληρή νοσταλγία, έγραφα κάποτε τα όνειρα μου σε ένα αρχείο που το είχα ονομάσει παρελθόν που δεν έφτασε ακόμα, στην ουσία έγραφα σαν να θυμόμουν αυτά που ήθελα να κάνω και να γίνουν, και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να νοσταλγεί αυτό το κάτι που δεν είχε γίνει αλλά εγώ είχα καταγράψει πως έγινε, πως μπορείς να το ακουμπήσεις; και πως μπορεί αυτή η νοσταλγία να (λυτρωθεί εκπληρωθεί, δεν ξέρω ποια λέξη ταιριάζει) ενώ την νοσταλγία για κάτι που έχει υπάρξει κάπως μπορείς να την ξεπεράσεις, να βρεις στην μνήμη σου τις αναμνήσεις, να επισκεφτείς τον τόπο ή τους ανθρώπους, κάπως.. ενώ το άλλο πως; μακρυγόρησα
αχ αυτή η ρημάδα η νοσταλγία.
Κι αυτό με το "ακόμα" στην παρένθεση πόσες φορές το 'χω κι εγώ σκεφτεί.
Σκέφτομαι πως είμαι νέα, έχω ακόμα χρόνο να μου τύχουν όσα θέλω. Γιατί δυστυχώς θέμα τύχης αποκλειστικά είναι κάποια πράγματα. Ύστερα σκέφτομαι "είμαι τυχερή, θα συμβούν". Κι ύστερα τρώω άλλη μια σφαλιάρα και σκέφτομαι "ούτε αυτό ήταν" και σκέφτομαι τι κι αν ήταν κάτι που πέρασε και τέλειωσε; Αν αυτό ήταν; Μετά με πιάνει πάλι η αισιοδοξία και σκέφτομαι πως τίποτα μέχρι τώρα δεν ήταν αυτό, η νοσταλγία θα δικαιωθεί φαντασμαγορικά κάποια στιγμή στο μέλλον. Κύματα, λοιπόν. Συναισθηματικά κύματα.
Αυτό για το γραφείο στο παράθυρο που θα βλέπει στη θάλασσα μου θύμησε στίχο από Dido που λέει
=I've always thought that I would love to live by the sea/
To travel the world alone and live more simply/
I have no idea what's happened to that dream/
'cause there's really nothing left here to stop me
@The commentator
Ναι, αυτό είναι στη φωτογραφία! Κυπαρίσσι Λακωνίας, και είναι όντως σαν να έχει βγει από παραμύθι... (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου..! :)) )
Το γραφείο το έχω, χρόνο να επιστρέφω δεν έχω. Ή ίσως φταίω κι εγώ που πάντα λέω πιο μετά, πιο μετά... Και ο χρόνος περνάει. Ίσως κάποτε, ποιος ξέρει;
Σχετικά με τη "νοσταλγία του απραγματοποίητου" όπως την είχα ονομάσει κάποτε (http://plutotlavie.blogspot.gr/2010/12/h.html -τελικά τόσα χρόνια τα ίδια λέω και περιμένω, μήπως θα έπρεπε να με προβληματίσει λίγο αυτό;;;) κι εγώ πιστεύω ότι είναι η πιο σκληρή... Η νοσταλγία για όσα πέρασαν έχει γλυκιά γεύση, γιατί αυτό σημαίνει ότι σου έχουν συμβεί ωραία πράγματα που θέλεις να θυμάσαι. Η άλλη, όμως...
Πάντως πολύ ωραίο το όνομα που έδωσες στο αρχείο σου "παρελθόν που δεν έφτασε ακόμα"... πολύ ποιητικό! Είχα σκεφτεί κι εγώ κάποτε να κάνω κάτι παρόμοιο, αλλά (με) φοβήθηκα. Φοβήθηκα την αντίδραση του μελλοντικού μου εαυτού στα μη εκπληρωμένα. Εσύ ξαναδιάβασες ποτέ εκείνα τα κείμενα;
Μ.
@Το κορίτσι που ήθελε πολλά...
Πολλά είναι θέμα τυχής τελικά, αυτό είναι που με τρομάζει κι εμένα. Πόσο ακόμα θα λέμε έχω χρόνο; Εσύ, βέβαια, είσαι μικρή ακόμα, έχεις χρόνο! :P Όταν μπαίνει το 3- μπροστά τα βλέπεις όλα αλλιώς! χαχα
Αλλά, ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου και θα κάνω μια φωτεινή σκέψη στο τέλος αυτής της μέρας "η νοσταλγία θα δικαιωθεί φαντασμαγορικά κάποια στιγμή στο μέλλον"!!!! Ε, ΝΑΙ!
Μ.
Υ.Γ. Πολύ ωραίος ο στίχος, ευχαριστώ που μου τον θύμισες! :)
τα αρχεία τα διάβαζα κάποτε συνεχώς, κάποιες φορές ένιωθα να παγιδεύομαι σε εκείνον τον μικρόκοσμο, ήταν πιο όμορφος από την πραγματικότητα, μετά τα άφηνα, μετά τα ξαναέπιανα, τώρα έχω πολύ καιρό να τα διαβάσω γιατί έιναι στον παλιό μου υπολογιστή ο οποίος έχει ένα θέμα και δεν μπορώ να τον ανοίξω οπότε είναι εκεί απρόσιτα :P (και φυσικά γιατί πρέπει να υπάρχει η αντίθεση σε αυτές τις περιπτώσεις ο παλιός μου υπολογιστής είναι σε μια γωνιά δύο μέτρα μακρυά μου) ξέρω πως τα περισσότερα δεν έχουν εκπληρωθεί, αλλά δεν μπορώ να πω πως με πειράζει τόσο γιατί υπήρξε μια αλλαγή στην ζωή μου που δεν μπορούσα να προβλέψω η οποία το κάνει να μοιάζει φυσικό, το να μην έγιναν έτσι όπως τότε σκεφτόμουν.. υπάρχει όμως ένα άλλο μυστικό αρχείο του οποίου τον τίτλο δεν μπορώ να αποκαλύψω που είναι κάτι αντίστοιχο το οποίο κατά έναν τρόπο εκπληρώνει ευχές, όχι με την έννοια του Τζίνι φυσικά αλλά όσα περιγράφω σε κάποιον βαθμό γίνονται (έστω και αν μοιάζουν σαν σκιές αυτών που έγραφα) όχι όλα φυσικά αλλά αρκετά, spooky :P
@The commentator
Α, πολύ μυστηριώδες και ενδιαφέρον αυτό το δεύτερο αρχείο με τον μυστικό τίτλο! Θέλω κι εγώ ένα τέτοιο! :)
Μ.
Νομίζω πάντα θα έχουμε χρόνο. Θέληση και τόλμη και κουράγιο δεν ξέρω αν θα έχουμε.
Ίσως κάποια πράγματα δεν είναι για να τα ζήσουμε όσο κι αν το θέλουμε αλλά παλεύουμε, προσπαθούμε, κάπου φτάνουμε, μας αρέσει τελικά και ο καινούριος προορισμός κι ας μην ήταν στα κιτάπια μας, αλλά είμαστε και ξεροκέφαλα και πεισματάρικα, δεν αφήνουμε την ζωή να μας οδηγήσει, αντιστεκόμαστε.
Άντε, σταματώ εδώ, σεντόνι έγραψα πάλι!
@casper85
Μμμ, δεν ξέρω... Όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζουν τα όσα περιμένεις από τον εαυτό σου, αλλάζουν και τα όσα περιμένουν οι άλλοι από σένα. Το δεύτερο δε με απασχολεί και τόσο, το πρώτο ναι. Όσο είμαστε πιο νέοι νιώθουμε ότι έχουμε το χρόνο να ζήσουμε όλα όσα θέλουμε να ζήσουμε. Όταν αυτός ο χρόνος περνάει και βλέπεις ότι αυτά που περίμενες δεν έχουν έρθει (ακόμα) και ότι ίσως όλα είναι θέμα τύχης, όπως λέει και "το κοριτσι που ήθελε πολλά", άρα ίσως αυτά τα πράγματα να μην σου τύχουν ποτέ, αυτό είναι που με φοβίζει εμένα. Μακάρι να έχουμε και θέληση και κουράγιο και τόλμη και να μη σταματάμε να τα περιμένουμε. Και τη ζωή, εγώ προσωπικά προσπαθώ να την αφήνω να με οδηγήσει και σίγουρα την εμπιστεύομαι (ακόμα). Άλλωστε δεν μας πήραν και τα χρόνια (ΑΚΟΜΑ)!!! :) (Νότα αισιοδοξίας μετά από ένα γκρίζο ποστ...!) Για να δούμε!
Μ.
Δημοσίευση σχολίου