"¿Te has parado alguna vez a ver
los colores que estallan en Madrid,
cuando al salir del metro
en una tarde otoñal,
el sol se va?"
Σχήμα κύκλος.
Για μια ακόμη φορά.
Το πρώτο τρίμηνο αυτής της χρονιάς, κλείνει κυκλικά. Με ένα ταξίδι στην ίδια πόλη. Μαδρίτη. Σεπτέμβριος 2012- Νοέμβριος/Δεκέμβριος 2012. Μια ευθεία γραμμή ενώνει τους δύο αυτούς μήνες. Πόσα συνέβησαν σε αυτό το μικρό διάστημα.
Το Σεπτέμβριο προσγειωνόμουν στο Barajas με την τεράστια βαλίτσα-μπαούλο μου, έτοιμη να περάσω λίγες όμορφες μέρες στην ισπανική πρωτεύουσα πριν ξεκινήσω την καινούργια μου χρονιά στη Βαρκελώνη. Ήμουν βέβαια ακόμα μουδιασμένη από ένα δύσκολο καλοκαίρι, αλλά όπως και να 'χει μπόρεσα να ξεχαστώ λίγο εκείνες τις μέρες. Τότε τίποτα δεν προμήνυε τι θα συνέβαινε λίγες μέρες μετά, ούτε όλες τις δυσκολίες που με έκαναν για μια ακόμη φορά να θυμηθώ το "ενός κακού, μύρια έπονται".
Πριν δύο εβδομάδες επέστρεψα. Λες και ήταν γραφτό να ξαναπάω στο μέρος από όπου ξεκίνησε αυτή η χρονιά, για να κλείσει σωστά ο κύκλος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου άρεσαν οι συμβολισμοί σε όλα. Αυτό που (ενδεχομένως) υπάρχει πίσω από φαινομενικά ασύνδετα πράγματα και καταστάσεις.
Και βρέθηκα λοιπόν ξανά πίσω, σε μια πόλη που δεν ξέρω πώς άρχισε να με γοητεύει τόσο επικίνδυνα ξαφνικά- παρά το ότι την έχω επισκεφτεί τόσες φορές στο παρελθόν και ποτέ δεν μου είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο.
Περπατάω στους μεγάλους της δρόμους και κοιτάω τα μεγαλοπρεπή κτίρια, τους φωτισμούς εν όψει Χριστουγέννων, τα πεσμένα φύλλα στο Paseo del Prado. Περπατάω πολύ, ανασαίνω τον αέρα πρωτεύουσας, τυλιγμένη στο παλτό μου και στο κασκόλ που με προστατεύουν από το τσουχτερό κρύο του μαδριλένικου χειμώνα. Κάπου εκεί είναι που αρχίζω να σκέφτομαι και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Σκέφτομαι τον Σεπτέμβριο, τότε που περπατούσα στους ίδιους δρόμους με το αέρινο φόρεμά μου και έκανα σχέδια. Και μετά σκέφτομαι πώς ήρθαν τα πάνω-κάτω, πώς άλλαξαν τα δεδομένα και πώς βυθίστηκα στον κυκεώνα των εξελίξεων. Σκέφτομαι πόσο δύσκολο ήταν το διάστημα που πέρασε, πόσο άσχημα πέρασα, πόση σιωπή και πόνος βουβός χώρεσαν σε αυτούς τους μήνες. Σκέφτηκα το βύθισμα, τη μελαγχολία, το "κλείσιμο" ένδον, το θολό βλέμμα στον καθρέπτη, τη θλίψη στα μάτια, το υγρό μαξιλάρι τη νύχτα. Και το μετά, τον επαναπροσδιορισμό, την ανασύνταξη δυνάμεων, την αργή-αλλά σταδιακή- επάνοδο. Αυτό ακριβώς σκέφτομαι περπατώντας στη Μαδρίτη, και ξαφνικά νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό μια αισιοδοξία, ότι τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.
Στο Teatro Caser Calderón της calle Atocha, βρίσκομαι ένα πρωί για να παρακολουθήσω έναν κύκλο λογοτεχνικών "πρωινών", desayunos literarios τα λένε εκεί. Μιλάει η αγαπημένη μου Ισπανίδα συγγραφέας. Πριν ξεκινήσει η ομιλία, ο παρουσιαστής λέει κάτι που εντυπώνεται στη μνήμη μου, ίσως γιατί ήταν αυτό που χρειαζόμουν να ακούσω τη δεδομένη στιγμή. "Όλοι κρατάμε το κλειδί της επιτυχίας στο χέρι μας. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι ποια πόρτα ανοίγει. Και αυτό πρέπει να είναι ο σκοπός μας: να βρούμε την πόρτα που ανοίγει το κλειδί που κρατάμε στα χέρια μας."
Πλησιάζει και το τέλος της κανονικής χρονιάς και όσο και αν μερικές φορές θέλουμε να τον αποφύγουμε, ασυναίσθητα όλοι καταλήγουμε να κάνουμε τον απολογισμό της. Εγώ φέτος ξέρω καλά πως ό, τι και να σκεφτώ, ό, τι και να μετρήσω θα με βγάλει μείον. Μείον δύο ανθρώπους πολυαγαπημένους. Και άλλα μείον είχε η χρονιά που πέρασε, όμως από τα άλλα μείον όλο και κάποιο συν βγαίνει. Από τα μόνα μείον που δε βγαίνει τίποτα θετικό είναι ο θάνατος και η απώλεια.
Γυρνάω όμως στα άλλα μείον, στα όποια εμπόδια μπήκαν μπροστά μου τους τελευταίους μήνες και θέλω να δω το συν μέσα από αυτά. Και το συν δεν είναι τίποτα άλλο, από έναν άλλο στόχο. Γιατί ακόμα και αν δε μπορεί να πραγματοποιηθεί το αρχικό μας σχέδιο, πάντα υπάρχει χρόνος να το αλλάξουμε με ένα άλλο.
Περπατάω στους δρόμους της Μαδρίτης και συλλογίζομαι τον καινούργιο στόχο που πήρε τη θέση κάποιων άλλων. Και νιώθω αναπάντεχα δυνατή και δεν ξέρω αν γι αυτό ευθύνεται η πόλη ή εγώ. Ξέρω όμως ότι αυτή η πόλη έχει σίγουρα παίξει κάποιον ρόλο.
Απόγευμα Κυριακής που γίνεται βράδυ. Είμαι έτοιμη να πάρω το δρόμο της επιστροφής, είμαι ακόμα ζαλισμένη από την κόκκινη rioja που ήπια πριν αποχαιρετήσω την πόλη. Αποχαιρετώ, αλλά ξέρω "no es un adiós, es una hasta luego".
Μαρία,
Δεκέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου