Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ευθείες μέρες...



Είναι Παρασκευή. Έχω μόνο είκοσι λεπτά για να γράψω, είκοσι λεπτά πριν φορτωθώ την κίτρινη τσάντα μου και φύγω για το σεμινάριο.
Μέσα σε αυτή την αντίστροφη μέτρηση ήθελα να ανοίξω τη σελίδα και να σημειώσω κάτι, κάτι μικρό. Δυο τρεις σκόρπιες σκέψεις που έκανα αυτές τις μέρες. 

Μία σκέψη που κάνω τις τελευταίες μέρες είναι ότι δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο καιρός. Ήρθε Νοέμβρης. Βρέθηκα τις προάλλες σε ένα κατάστημα με είδη σπιτιού και ήταν στολισμένα με... χριστουγεννιάτικα! Σοκαρίστηκα τολμώ να ομολογήσω, γιατί μου αρέσει να νιώθω τον χρόνο που περνάει, κι έτσι κάτι τέτοια χρονικά άλματα με ξαφνιάζουν και με αποπροσανατολίζουν.

Έρχονται Γιορτές, λοιπόν, και δεν έχω καταλάβει πού πήγαν οι μεταξύ μήνες. Στο μυαλό μου υπάρχει μια μαύρη οριζόντια γραμμή που ενώνει αυτόματα τον φετινό Αύγουστο με τον Νοέμβριο. Ευθεία, χωρίς διαλείμματα. Χωρίς καμπύλες και παύσεις. Στην προκειμένη περίπτωση "χωρίς καμπύλες και παύσεις" σημαίνει χωρίς τίποτα ιδιαίτερο. Χωρίς κάτι στο μεταξύ. Ευθεία. Τίποτα. Το τίποτα. Δεν μ'αρέσει το τίποτα.

Έβλεπα χτες μια συνέντευξη. Η συνεντευξιαζόμενη μιλούσε για ένα πρόσφατο πρόβλημα υγείας που πέρασε και πώς ένιωθε γι αυτό και για τον ένα χρόνο που πέρασε άρρωστη. Είπε κάτι που μου άρεσε και -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- σκέφτηκα ότι ταιριάζει και στις τωρινές μου ευθείες μέρες. Είπε, λοιπόν, ότι υπάρχουν φάσεις στη ζωή μας που είναι δύσκολες, αλλά που υπάρχουν και που πρέπει να τις ζήσουμε, για να τις ξεπεράσουμε και να μπορέσουμε μετά να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Κάπως πιο όμορφα το είπε εκείνη, όχι τόσο απλά, αλλά το νόημα νομίζω ήταν αυτό πάνω-κάτω. Οι ευθείες μέρες υπάρχουν και θα υπάρχουν, τι να τις κάνουμε; Πρέπει να τις περάσουμε, για μας οδηγήσουν κάποτε σε όμορφες γεμάτες καμπυλωτές μέρες. 

Πριν ο δείκτης δείξει ακριβώς, θέλω να προλάβω να γράψω ακόμα ότι δεν με τρομάζουν οι ευθείες μέρες, κι ας μην μου αρέσουν τόσο. Ακόμα και από αυτές κάτι μαθαίνω.  Γιατί "ο πόνος είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σου."

Ακριβώς.
Έφυγα.










Μαρία, 
09.11.2012

*Φωτογραφία: Horst Hamann

Δεν υπάρχουν σχόλια: