Εργασία και χαρά!

Πάει σχεδόν ενάμισης μήνας που γύρισα.

Δεν έχω καταλάβει πώς πέρασε. Την πρώτη μέρα πήγα κυριολεκτικά από το αεροδρόμιο στη δουλειά. Έκτοτε ο χρόνος περνάει κι εγώ τον ακολουθώ μηχανικά: από τη μία δουλειά στην άλλη και στη μέση η διατριβή.

Εγώ δεν ξέρω πού ακριβώς βρίσκομαι, φαντάζομαι κάπου εκεί ανάμεσα προσπαθώντας να τα χωρέσω όλα, να αντεπεξέλθω σε όλα.

Το καλοκαίρι μου φαίνεται τόσο μακριά... Οι θάλασσες, τα ταξίδια, οι φίλοι, τα γέλια...

Ο Σεπτέμβρης ήταν από τους αγαπημένους μου μήνες όταν ζούσα στην Αθήνα. Στη Βαρκελώνη πάντα ήταν ο χειρότερος. Φέτος- ευτυχώς- ήταν διαφορετικός (χάρη σε μια ευχάριστη έκπληξη), αλλά και πάλι δεν τον έζησα όπως θα ήθελα.

Φτάσαμε ήδη στα μέσα Οκτώβρη.

Σήμερα είναι αργία και δε δουλεύω. Είναι η πρώτη καθημερινή που δεν χρειάζεται να ξυπνήσω αξημέρωτα, να τρέξω, να τα προλάβω όλα, να τα βάλω όλα σε πρόγραμμα.

Εϊναι περίεργο αλλά είχα να χαρώ έτσι με αργία από τότε που ήμουν στο σχολείο!

Η πρώτη μέρα που μπορώ να αφιερώσω στον εαυτό μου, ίσως το πρώτο απόγευμα που μπορώ να καθίσω ήρεμα και να γράψω...

Αν κάτι μου αρέσει σε αυτό το χαμό και τους τρελούς ρυθμούς είναι ότι μαθαίνω να εκτιμώ πιο πολύ τον ελεύθερο χρόνο, τις στιγμές ξεκούρασης, την πάυση...

Η φετινή χρονιά προμηνύειται δύσκολη. Και αν θα έπρεπε να της βάλω έναν τίτλο, σίγουρα αυτός θα ήταν... "εργασία και χαρά"!

¡Ánimo!

Μαρία,
12.10.2011