Barcelona: Μέρος ΙΙΙ.: Ο κύκλος που κλείνει.

Οι κύκλοι που κλείνουν με μελαγχολούν.

Με κάνουν να νιώθω ένα απροσδιόριστο συναίσθημα, ένα μείγμα απώλειας και νοσταλγίας.

Οι κύκλοι που κλείνουν παίρνουν μαζί τους στιγμές, εικόνες, ήχους, μυρωδίες. Δάκρυα, γέλια, κλάμματα, κραυγές. Παίρνουν μαζί τους ανθρώπους. Ανθρώπους που ξέρεις ότι μετά το κλείσιμο αυτού του κύκλου, ίσως να μην τους ξαναδείς ποτέ, ίσως ποτέ να μην ξαναμοιραστείς μαζί τους την ίδια καθημερινότητα, την ίδια πόλη, την ίδια ζωή. Ανθρώπους που ίσως να μην ξαναπαίξουν ποτέ ξανά στο έργο της ζωής σου ή πάλι, ίσως ξαναπεράσουν ως γκέστ σταρ σε κάποιο μακρινό επεισόδιο.

Φοβάμαι το αίσθημα απώλειας που μου αφήνει ένα κύκλος που κλείνει. Αυτό το κενό μια μέρα μετά.

Πάντα μετρούσα την αρχή και το τέλος μια χρονιάς ως την αρχή και το τέλος μιας σχολικής χρονιάς. Που αρχίζει το Σεπτέμβρη και τελειώνει τον Ιούλη. Και ο Αύγουστος ήταν πάντα μήνας ξεκούρασης και αποφάσεων.

Έχω την αίσθηση πως αυτή η χρονιά πέρασε πολύ γρήγορα. Κλείνω τα μάτια και μου φαίνεται σαν χτες που πήγαινα για πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο. Και τώρα ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες του, διασχίσω την Pati des Lletres, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα. Σαν χτες μου φαίνεται που ανοιξα για πρώτη φορά την πόρτα του μπαλκονιού, βγήκα έξω και αντίκρισα τη θάλασσα από το μπαλκόνι του καινούργιου σπιτιού. Και τώρα, μήνες μετά, είμαι καθισμένη στο ίδιο μπαλκόνι, το μπαλκόνι μ ο υ, στο σπίτι μ ο υ και γράφω απολαμβάνοντας τη νυχτερινή ησυχία. Σαν χτες μου φαίνεται που δεν ήξερα σχεδόν κανέναν στην καινούργια πόλη και άυριο το πρωί θα πάω εκδρομή με τους φίλους μου.

Nιώθω τυχερή για όσα έζησα σε αυτόν τον κύκλο. Για όσα έμαθα, είδα και ένιωσα. Γι αυτό που ήμουν και γι αυτό που γίνομαι.

Οι κύκλοι που κλείνουν με κάνουν να νοσταλγώ. Αυτό που έζησα και το παίρνουν μαζί τους.

Οι κύκλοι που κλείνουν με μελαγχολόυν.

Μαρία,

17.07.2010