"Σ' αυτά που' ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά..."

Μ.Ν. Περπατώ μες στ' αγκάθια μες στα σκοτεινά


σ' αυτα που' ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά


κι εχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα


τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.





Α. Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη από ποτέ. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή και ωραία. Μ' αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού- που μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.





Μ.Ν. Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη μέρα μου 'λεγε "θυμάσαι;" Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα- πώς να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα- κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν, έτρεχαν- όπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά, φαίνεται, το παράκανα. Επειδή- δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα το νεκρό και ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα και ύστερα ο χτύπος και η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...








Μαρία Νεφέλη, "Η Παρουσία"- Οδυσσέα Ελύτης



*Gustav Klimt, "Danae"




(Kαι κάπου εκεί ανάμεσα στα λόγια της Μαρίας Νεφέλης, στα λόγια του Αντιφωνητή, στη "Δανάη" του Κλίμτ... Κάπου εκεί ίσως βρείς κι εμένα... Μην τρομάξεις. )




Μαρία,
2.05.2010