Ce n'est qu'un au revoir....

Γράφτηκε: 20 Ιουνίου 2008

Τόπος: Quai de la Saine, Paris

Aναρωτιέμαι...

Πώς πέρασε κιόλας ένας χρόνος...

Σαν χθες μου φαίνεται που έφτασα μόνη μου, με τη βαλιτσούλα μου... Χωρίς σπίτι, χωρίς να ξέρω κανέναν... Μόνη πρώτη φορά, σε ξένη χώρα... Γεμάτη όνειρα, ελπίδες, έτοιμη να ζήσω αυτό το χρόνο όσο πιο έντονα μπορούσα... Να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσμο... Να δω, να μάθω, να καταλάβω...

Πόσα συναισθήματα μου γέμισε αυτή η πόλη... χαρά, λύπη, ελπίδα, μοναξιά, ενθουσιασμό, απογοήτευση...Όλα μαζί και όλα ανακατεμένα...

Τώρα ξέρω πως την έχω αγαπήσει πολύ αυτή την πόλη.

Φεύγοντας θα της αφήσω ένα κομμάτι μου...που θα μένει πάντα πίσω και θα με περιμένει... Δεν ξέρω αν θα ξαναγυρίσω ποτέ για να ζήσω εδώ...Ίσως είναι η τελευταία φορά που η παριζιάνικη ζωή είναι καθημερινότητα μου...

Θα μου λείψει το Παρίσι.

Θα μου λείψει το δικό μου Παρίσι.

Θα μου λείψει αυτό το ποτάμι που τόσες φορές συντρόφευε τις στιγμές μου... Που κάθε φορά έπαιρνε τα προβλήματα μου μακριά...

Θα μου λείψουν τα στενά δρομάκια που χανόμουν με τις ώρες...τα μικρά καφέ...τα φωτισμένα παράθυρα τη νύχτα...

Θα μου λείψει το μωβ του ουρανού πριν τη δύση...

Θα μου λείψει το σπιτάκι μου...το πρώτο μου σπιτάκι...

Κι αυτή η αίσθηση πως μια γωνιά σ' αυτή την πόλη είναι μόνο δική μου...

Θα μου λείψει αυτή η αίσθηση ελευθερίας που μου δίνει αυτή η πόλη...

Ακόμα και η μοναξιά που μου προκαλεί..Κι αυτή θα μου λείψει.

Το Παρίσι είμαι εγώ, είναι σαν κι εμένα. Γι αυτό τ' αγαπώ.

Κι όσο κι αν με πλήγωσε κάποιες στιγμές, ξέρω πως ποτέ δεν με πρόδωσε.

Τώρα που φεύγω μπορώ να πω πια πως ναι, τ' αγαπάω το Παρίσι, είναι η πιο μαγική πόλη, η πιο ιδιαίτερη...

Ένας κύκλος κλείνει..

Ένας άλλος ανοίγει...

Αυτό το χρόνο έγινα πιο δυνατή. Κι αυτό το οφείλω στο Παρίσι.

Δε θέλω να πω αντίο.

Γιατί το ξέρω.

Το νιώθω...

.....ce n'est qu'un au revoir.....

María.

Paris, 20.6.08