Σήμερα ξύπνησα με μια μεγάλη νοσταλγία για την πιο αγαπημένη πόλη, την πόλη των "συναρπαστικών αντιθέσεων" όπως είπε και ο Πέτρος Μάρκαρης πριν λίγες μέρες στην ομιλία του εδώ στην Βαρκελώνη. Νομίζω είναι από τους πιο ωραίους και εύστοχους χαρακτηρισμούς που έχω ακούσει για την Αθήνα. Αυτό είναι και για μένα. Η πόλη των συναρπαστικών αντιθέσεων. Η πόλη που μυρίζει σκουπίδια και γιασεμί, όπως είπε εκείνη τη μέρα μια κοπέλα από το κοινό-τι κρίμα που δεν την πρόλαβα στο τέλος για να της πω πόσο πολύ συμφωνώ- η πόλη στην οποία συνυπάρχει η ασχήμια, αλλά και η απίστευτη ομορφιά. Η πόλη μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν την στερούμαι από την καθημερινότητά μου, η Αθήνα είναι και θα παραμένει πάντα η πόλη μου.
Κάθε φορά που επιστρέφω ξεκινάω μεγάλους περιπάτους μόνη μου. Και μου αρέσει να φωτογραφίζω τα μηνύματα στους τοίχους. Οι τοίχοι της πόλης έχουν φωνή και μιλάνε. Κι αν είσαι λίγο παρατηρητικός και έχεις διάθεση ν΄ακούσεις, θα μάθεις πολλά πράγματα. Θα ακούσεις τη φωνή της πόλης. Την φωνή των ανθρώπων της.
Κι επειδή σήμερα ξύπνησα με νοσταλγική διάθεση, κι άνοιξα το παράθυρο νομίζοντας ότι είμαι στους Αμπελόκηπους κι όχι στην Eixample, έψαξα και βρήκα αυτήν την φωτογραφία που τράβηξα τον Απρίλιο σε κάποιο δρομάκι της Αθήνας. Και σκέφτηκα ότι είναι όμορφο για αρχή της εβδομάδας.
-"Πού οδηγεί η πόρτα αυτής της εβδομάδας;"
-"Έλα ντε!"
Δεν ξέρουμε πού οδηγεί η πόρτα της εβδομάδας που μόλις ξεκίνησε. Κι αυτό την κάνει συναρπαστικά ενδιαφέρουσα.
Καλή εβδομάδα!
Μ.,
02.06.2014
Βαρκελώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου