Οι πόρτες που κλείνουν...

(Ταξιδεύοντας στην "μπλογκόσφαιρα" ένα από αυτά τα μοναχικά βράδια του φετινού Ιουνίου, βρήκα ένα κείμενο που είχα διαβάσει πριν χρόνια, αλλά δεν το είχα σημειώσει και μετά πέρασε ο καιρός και το ξέχασα... Και ήρθε τότε ξαφνικά ένα πέρασμα από εδώ και μου το θύμισε... Δεν ξέρω πόσο τυχαίο είναι που το ξαναβρήκα τώρα, αλλά πάλι ίσως κάποτε πρέπει να σταματήσω να ψάχνω συμβολισμούς σε όλα. Πάντως σίγουρα ευχαριστώ την "Emily" που το ΄φερε ξανά στο δρόμο μου.)

...

"Espero curarme de ti en unos días. Debo dejar de fumarte, de beberte, de pensarte. Es posible. Siguiendo las prescripciones de la moral en turno. Me receto tiempo, abstinencia, soledad.

¿Te parece bien que te quiera nada más una semana? No es mucho, ni es poco, es bastante. En una semana se puede reunir todas las palabras de amor que se han pronunciado sobre la tierra y se les puede prender fuego. Te voy a calentar con esa hoguera del amor quemado. Y también el silencio. Porque las mejores palabras del amor están entre dos gentes que no se dicen nada.

Hay que quemar también ese otro lenguaje lateral y subversivo del que ama. (Tú sabes cómo te digo que te quiero cuando digo: “que calor hace”, “dame agua”, “¿sabes manejar?”, “se te hizo de noche”… Entre las gentes, a un lado de tus gentes y las mías, te he dicho “ya es tarde”, y tú sabías que decía “te quiero”.)

Una semana más para reunir todo el amor del tiempo. Para dártelo. Para que hagas con él lo que tú quieras: guardarlo, acariciarlo, tirarlo a la basura. No sirve, es cierto. Sólo quiero una semana para entender las cosas. Porque esto es muy parecido a estar saliendo de un manicomio para entrar a un panteón.

Jaime Sabines

...

Ακούω από μακριά τις πόρτες παλιών δωματίων που κλείνουν. Λέω στον εαυτό μου, δεν πρέπει να φοβάσαι τις πόρτες που κλείνουν. Κλείνουν για να ανοίξουν άλλες, πιο μεγάλες. Πόρτες που οδηγούν σε δωμάτια πιο φωτεινά, με θέα τη θάλασσα ή τα φώτα μιας άγνωστης πόλης. 

Βλέπω από μακριά φωτιές να σβήνουν. Λέω στον εαυτό μου, δεν πρέπει να φοβάσαι τις φωτιές που σβήνουν. "Για να ανάψουν καινούργιες φωτιές, πρέπει πρώτα να σβήσουν οι παλιές."*

Ακούω από μακριά ραγισμένα αντίο. Λέω στον εαυτό μου, δεν πρέπει να φοβάσαι τα αντίο. Πρέπει να ειπωθούν κάποια "αντίο" για να μπορέσουμε μια μέρα να πούμε καινούργια "καλώς ήρθες". Εγώ όμως τα φοβάμαι τα αντίο. Ή μάλλον, δεν τα φοβάμαι. Με πονάνε. 

Μετά θυμάμαι εκείνο το ποίημα του Μπόρχες που λέει:

" ... και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς ν' αντέξεις

και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

και ότι, αλήθεια, αξίζεις, 

και μαθαίνεις... μαθαίνεις...

με κάθε αντίο μαθαίνεις."

Και όντως αντέχεις. Και όντως μαθαίνεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παύουν να σε πονούν.

*Richard Ford, "Independence Day"

Μ.

24.06.2014

Βαρκελώνη

Φωτογραφία: © Williamsburg Bridge, NYC, Σεπτέμβριος 2013

Υ.Γ. 1. Θυμάμαι έντονα εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου, εκείνη τη στιγμή πάνω στη ροζ γέφυρα του Williasmburg. Εκεί, κοιτάζοντας το Μάνχαταν από το Μπρούκλυν, νομίζω ότι ήταν μια από τις ιδιαίτερες και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. 

2. Η λεπτομέρεια με το λουκέτο δεν είναι τυχαία.