Η στιγμή της 30ης του μηνός. ΧΙ.

30 Ιουνίου.

Οι μέρες περνάνε. Ίδιες η μία με την άλλη. Μοναχικές. Κουραστικές. Μονότονες. Μπροστά από τον υπολογιστή. Με τις στοίβες τα βιβλία γύρω-γύρω, με τις σημειώσεις να σκεπάζουν το γραφείο, αλλά και με τα πρώτα χειρόγραφα τυπωμένα. Εισαγωγή, Θεωρητικό Πλαίσιο, Ερευνητικά Ερωτήματα, Μέθοδος, Αποτελέσματα… Είναι δίπλα μου. Τυπωμένα. Και τα έχω γράψει εγώ. Είναι οι σκέψεις μου επιτέλους γραμμένες. Η δουλειά τεσσάρων χρόνων που παίρνει σιγά-σιγά σάρκα και οστά. Όταν δεν αντέχω άλλο ή απελπίζομαι με τις τόσες αλλαγές που ακόμα πρέπει να γίνουν, κοιτάω τα τυπωμένα χειρόγραφα και λέω «έλα, λίγο ακόμα, λίγο ακόμα…»

Και μετά βγαίνω στο μπαλκόνι. Στο μικρό μπαλκονάκι με το φυστικί τραπέζι, αυτό το μπαλκόνι που έζησε τόσες στιγμές μου αυτά τα πέντε χρόνια στη Βαρκελώνη. Κάθομαι για λίγο. Κλείνω τη μουσική για να αφουγκραστώ τους ήχους της πόλης. Του δρόμου, των δέντρων. Του σούρουπου. Της νύχτας.

Κοιτάω τον ουρανό. Τη θάλασσα. Ψάχνω τον ορίζοντα. Συλλογίζομαι πόση μοναξιά χωράει σε μία χρονιά. Πόση μοναξιά χωράει στα βράδια ενός καλοκαιριού. Λένε «ο κίνδυνος δεν είναι η μοναξιά. Ο κίνδυνος είναι να μη συνηθίσεις τη μοναξιά»*. Ξέρω καλά αυτόν τον κίνδυνο. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω τι είναι αυτό που μου λείπει. Δεν το σκέφτομαι. Το νιώθω. (Κι αυτό είναι πολύ πιο οδυνηρό.)

Μετά σκέφτομαι, δεν μπορεί, κάπου εκεί έξω θα (πρέπει να) υπάρχει λίγο παραμύθι και για μένα.(Αλλά γιατί αργεί τόσο;)

Μετά λέω, όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Κοιτάω το φεγγάρι που βγαίνει δειλά πάνω από τις στέγες. Ακούω πιο προσεκτικά τη φωνή της νύχτας. Και ξαναλέω: όλα θα πάρουν το δρόμο τους.

Άλλωστε...

«Η ζωή ξέρει κι εγώ την  εμπιστεύομαι.»**

*Κ. Μόντης

**"Φτηνά Τσιγάρα"

Μ.,

30.06.2014

Βαρκελώνη

Οι πόρτες που κλείνουν...

(Ταξιδεύοντας στην "μπλογκόσφαιρα" ένα από αυτά τα μοναχικά βράδια του φετινού Ιουνίου, βρήκα ένα κείμενο που είχα διαβάσει πριν χρόνια, αλλά δεν το είχα σημειώσει και μετά πέρασε ο καιρός και το ξέχασα... Και ήρθε τότε ξαφνικά ένα πέρασμα από εδώ και μου το θύμισε... Δεν ξέρω πόσο τυχαίο είναι που το ξαναβρήκα τώρα, αλλά πάλι ίσως κάποτε πρέπει να σταματήσω να ψάχνω συμβολισμούς σε όλα. Πάντως σίγουρα ευχαριστώ την "Emily" που το ΄φερε ξανά στο δρόμο μου.)

...

"Espero curarme de ti en unos días. Debo dejar de fumarte, de beberte, de pensarte. Es posible. Siguiendo las prescripciones de la moral en turno. Me receto tiempo, abstinencia, soledad.

¿Te parece bien que te quiera nada más una semana? No es mucho, ni es poco, es bastante. En una semana se puede reunir todas las palabras de amor que se han pronunciado sobre la tierra y se les puede prender fuego. Te voy a calentar con esa hoguera del amor quemado. Y también el silencio. Porque las mejores palabras del amor están entre dos gentes que no se dicen nada.

Hay que quemar también ese otro lenguaje lateral y subversivo del que ama. (Tú sabes cómo te digo que te quiero cuando digo: “que calor hace”, “dame agua”, “¿sabes manejar?”, “se te hizo de noche”… Entre las gentes, a un lado de tus gentes y las mías, te he dicho “ya es tarde”, y tú sabías que decía “te quiero”.)

Una semana más para reunir todo el amor del tiempo. Para dártelo. Para que hagas con él lo que tú quieras: guardarlo, acariciarlo, tirarlo a la basura. No sirve, es cierto. Sólo quiero una semana para entender las cosas. Porque esto es muy parecido a estar saliendo de un manicomio para entrar a un panteón.

Jaime Sabines

...

Ακούω από μακριά τις πόρτες παλιών δωματίων που κλείνουν. Λέω στον εαυτό μου, δεν πρέπει να φοβάσαι τις πόρτες που κλείνουν. Κλείνουν για να ανοίξουν άλλες, πιο μεγάλες. Πόρτες που οδηγούν σε δωμάτια πιο φωτεινά, με θέα τη θάλασσα ή τα φώτα μιας άγνωστης πόλης. 

Βλέπω από μακριά φωτιές να σβήνουν. Λέω στον εαυτό μου, δεν πρέπει να φοβάσαι τις φωτιές που σβήνουν. "Για να ανάψουν καινούργιες φωτιές, πρέπει πρώτα να σβήσουν οι παλιές."*

Ακούω από μακριά ραγισμένα αντίο. Λέω στον εαυτό μου, δεν πρέπει να φοβάσαι τα αντίο. Πρέπει να ειπωθούν κάποια "αντίο" για να μπορέσουμε μια μέρα να πούμε καινούργια "καλώς ήρθες". Εγώ όμως τα φοβάμαι τα αντίο. Ή μάλλον, δεν τα φοβάμαι. Με πονάνε. 

Μετά θυμάμαι εκείνο το ποίημα του Μπόρχες που λέει:

" ... και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς ν' αντέξεις

και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

και ότι, αλήθεια, αξίζεις, 

και μαθαίνεις... μαθαίνεις...

με κάθε αντίο μαθαίνεις."

Και όντως αντέχεις. Και όντως μαθαίνεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παύουν να σε πονούν.

*Richard Ford, "Independence Day"

Μ.

24.06.2014

Βαρκελώνη

Φωτογραφία: © Williamsburg Bridge, NYC, Σεπτέμβριος 2013

Υ.Γ. 1. Θυμάμαι έντονα εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου, εκείνη τη στιγμή πάνω στη ροζ γέφυρα του Williasmburg. Εκεί, κοιτάζοντας το Μάνχαταν από το Μπρούκλυν, νομίζω ότι ήταν μια από τις ιδιαίτερες και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. 

2. Η λεπτομέρεια με το λουκέτο δεν είναι τυχαία. 

"Οι πόλεις που ονειρεύτηκα..."

"Στο καντράν του ραδιοφώνου μου με περιμένουν όλες οι πόλεις που ονειρεύτηκα, Βαγδάτη, Πράγα, Νέα Ορλεάνη... Στέλνουν τους ήχους τους μέσα απο μεσαία κύμματα και σύννεφα παρασίτων... Είναι απο κείνα τα παλιά ραδιόφωνα, τότε που όλα τα ταξίδια έξω από την πόλη ήταν πολύ μακρινά, έως και αδύνατα.Τότε λοιπόν, με μια κίνηση της βελόνας, βρισκόσουν απ' την Αθήνα στη Βαγδάτη, και με μια πιο απαλή κίνηση, απ' τη Βαγδάτη στην Ταγγέρη. Ίσως σε κάποιο μέρος του κόσμου, σε κάποιο άλλο καντράν, κάποιος ακούει μέσα απ'τα παράσιτα την Αθήνα... Μια τοσο μακρινή πόλη γι'αυτόν, όσο μακρινή και για μένα..."*

Απόψε, σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, άκουσα την Αθήνα. Όχι μέσα από τα παράσιτα σε κάποιο καντράν ενός παλιού, ξεχασμένου ραδιοφώνου. Την άκουσα στην ησυχία της καλοκαιρινής νύχτας, στο ήχο της κουρτίνας όταν τη διαπερνάει το βραδινό αεράκι. Την άκουσα στη νοσταλγία που πλανιέται τα μεσάνυχτα ενός Σαββατόβραδου γύρω μου και μέσα μου.

*"Φτηνά Τσιγάρα"

Μ.

14.06.2014

Βαρκελώνη

Πού οδηγεί αυτή η πόρτα;

Σήμερα ξύπνησα με μια μεγάλη νοσταλγία για την πιο αγαπημένη πόλη, την πόλη των "συναρπαστικών αντιθέσεων" όπως είπε και ο Πέτρος Μάρκαρης πριν λίγες μέρες στην ομιλία του εδώ στην Βαρκελώνη. Νομίζω είναι από τους πιο ωραίους και εύστοχους χαρακτηρισμούς που έχω ακούσει για την Αθήνα. Αυτό είναι και για μένα. Η πόλη των συναρπαστικών αντιθέσεων. Η πόλη που μυρίζει σκουπίδια και γιασεμί, όπως είπε εκείνη τη μέρα μια κοπέλα από το κοινό-τι κρίμα που δεν την πρόλαβα στο τέλος για να της πω πόσο πολύ συμφωνώ- η πόλη στην οποία συνυπάρχει η ασχήμια, αλλά και η απίστευτη ομορφιά. Η πόλη μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν την στερούμαι από την καθημερινότητά μου, η Αθήνα είναι και θα παραμένει πάντα η πόλη μου. 

Κάθε φορά που επιστρέφω ξεκινάω μεγάλους περιπάτους μόνη μου. Και μου αρέσει να φωτογραφίζω τα μηνύματα στους τοίχους. Οι τοίχοι της πόλης έχουν φωνή και μιλάνε. Κι αν είσαι λίγο παρατηρητικός και έχεις διάθεση ν΄ακούσεις, θα μάθεις πολλά πράγματα. Θα ακούσεις τη φωνή της πόλης. Την φωνή των ανθρώπων της.

Κι επειδή σήμερα ξύπνησα με νοσταλγική διάθεση, κι άνοιξα το παράθυρο νομίζοντας ότι είμαι στους Αμπελόκηπους κι όχι στην Eixample, έψαξα και βρήκα αυτήν την φωτογραφία που τράβηξα τον Απρίλιο σε κάποιο δρομάκι της Αθήνας. Και σκέφτηκα ότι είναι όμορφο για αρχή της εβδομάδας.

-"Πού οδηγεί η πόρτα αυτής της εβδομάδας;" 

-"Έλα ντε!"

Δεν ξέρουμε πού οδηγεί η πόρτα της εβδομάδας που μόλις ξεκίνησε. Κι αυτό την κάνει συναρπαστικά ενδιαφέρουσα. 

Καλή εβδομάδα!

Μ.,

02.06.2014

Βαρκελώνη