"Δεν θα μας σώσει η γραφή. Ούτε η ανάγνωση. Ίσως η νύχτα."
Αντώνης Τσόκος
Το σημερινό απόγευμα Σαββάτου έμοιαζε ξαφνικά με Κυριακή. Οι δρόμοι της Βαρκελώνης- όχι αυτοί που είναι γεμάτοι με τουρίστες στο κέντρο της πόλης, οι άλλοι, οι δρόμοι της πραγματικής γειτονιάς- ήταν άδειοι και τα περισσότερα μαγαζιά είχαν κατεβασμένα τα ρολά. Μια περίεργη ησυχία πλανιόταν στο δρόμο.
Στάθηκα εκεί, στην οδό Méndez Nuñez. Κοίταξα ψηλά. Είναι ένας ωραίος δρόμος, με μεγάλα κτίρια, προσεγμένα. Και με ψηλά, καταπράσινα δέντρα. Εκείνη τη στιγμή ο ουρανός έπαιρνε ένα χρώμα μωβ-πορτοκαλί κι ο ήλιος είχε αρχίσει την κάθοδο. Με πλημμύρισε μια παράταιρη μελαγχολία Κυριακής. Δεν ξέρω από πού ήρθε. Νομίζω ότι έπεσε ουρανοκατέβατη. Κυριολεκτικά.
Μπήκα στο σπίτι σκοτεινιασμένη. Διάβασα μερικά τραπουλόχαρτα*. Έλεγαν "μετά τη δύση του ηλίου, ο νους κάνει τα πιο σπουδαία λάθη." Το ξέρω, μου είπα. Και γύρισα τα τραπουλόχαρτα από την άλλη πλευρά.
Τώρα γράφω, αλλά ξέρω ότι "Δεν θα μας σώσει η γραφή. Ούτε η ανάγνωση. Ίσως η νύχτα."
Η νύχτα είναι το μόνο που έχουμε. Σκέφτηκα και είπα να βάλω τελεία σ' αυτό το Σάββατο που ντύθηκε Κυριακή και εμφανίστηκε τόσο ανορθόδοξα μπροστά μου.
Μετά όμως δεν έβαλα τελεία, γιατί σκέφτηκα και κάτι άλλο:
"Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια." **
Αυτό θέλει τελεία.
Τελεία και παύλα.
*Αντώνης Τσόκος
**Τ. Λειβαδίτης
Μ.,
17.05.2014
Βαρκελώνη
2 σχόλια:
αχ αχ αχ.
δεν πειράζει πού κ πού κάποιο σάββατο να ντύνεται κυριακή.
εγώ κοντεύω να σκάσω γιατί αυτός ο μάιος έχει ντυθεί ιούνιος κι όμως ο ιούλιος είναι πάνω από ένα μήνα μακριά.
θέλω τον ιούλιο.
κι ας ήταν κάθε μέρα κυριακή μέχρι τότε.
ΥΓ τι να πει κανείς για τον Λειβαδίτη.
@το κορίτσι που ήθελε πολλά
Ο Ιούλιος μπορεί να είναι λίγο μακριά, αλλά είναι καθ' οδόν! Και πού ξέρεις, μπορεί και ο Ιούνιος που έρχεται σε λίγες μέρες να ντυθεί Ιούλιος, και τότε ποιος σε πιάνει! ;)
Υ.Γ. Λειβαδίτης παντού και πάντα...
Δημοσίευση σχολίου