28...

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα 28... 

Το σκηνικό των 28 χρόνων στήθηκε στην ταράτσα του κτιρίου της calle Marina μια Κυριακή αργά το απόγευμα την ώρα που έδυε ο ήλιος και ο ουρανός έπαιρνε αυτό το γλυκό μωβ-ροζ χρώμα. Από μακριά φαινόταν η θάλασσα, λίγο πιο αριστερά ο Torre Agbar, δίπλα η Sagrada Família και γύρω-γύρω τα φώτα της πόλης που άναβαν σιγά-σιγά. Μερικά μπαλόνια κρεμάστηκαν στις παλιές κεραίες, τα πεζούλια γέμισαν κεράκια και στην κορυφή της μεταλλικής σκάλας πήγαν και κάθισαν δύο παλιά γραμμόφωνα έτοιμα να φέρουν μουσική από άλλη εποχή... Είναι ωραίο να "κλείνεις χρόνια" σε τέτοιο φόντο...

Κοιτάω το "28" στην τούρτα μου. Σκέφτομαι ότι ήρθα στη Βαρκελώνη όταν ήμουν μόλις 23. Και περάσαν ήδη πέντε χρόνια. Είναι περίεργο το πώς κυλάει ο χρόνος. Αλλά ήταν γεμάτα χρόνια, γι αυτό και είμαι χαρούμενη.

Σήμερα το πρωί σκέφτηκα ότι πάνε χρόνια από τότε που γιόρτασα τελευταία φορά τα γενέθλιά μου στην Αθήνα... Θυμάμαι έντονα εκείνα τα γενέθλια, ήταν πολύ όμορφα. Το 2009-μία από τις δυσκολότερες χρονιές. Ήταν η χρονιά που είχα γυρίσει γυρίσει από το Παρίσι, τελείωνα τη σχολή, έκανα αιτήσεις για μεταπτυχιακά, για υποτροφίες και μέσα σ' όλα  αυτά είχαν συμβεί ένα σωρό πράγματα στο σπίτι, με τον παππού, τη γιαγιά, νοσοκομεία, αγωνία, τρέξιμο, ένας χαμός. Θυμάμαι εκείνη τη χρονιά είχαμε τη γιαγιά στο σπίτι πολλούς μήνες. Ήταν ήδη βαριά άρρωστη και την προσέχαμε ανά βάρδιες. (Εγώ είχα αναλάβει τη νυχτερινή, μια και διάβαζα για τις εξετάσεις της υποτροφίας αργά τη νύχτα). Θυμάμαι επίσης ότι όλοι στο σπίτι είχαμε φτάσει στα όριά μας, γιατί η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη και τα νεύρα μας ήταν τεντωμένα. Το τελευταίο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου. Λίγες μέρες πριν το συζητούσα με τη μαμά και της έλεγα "έτσι όπως είμαστε, ούτε τα γενέθλιά μου δεν μπορώ να γιορτάσω!". Και τότε, θυμάμαι, τη γιαγιά να έρχεται από πίσω σέρνοντας σιγά-σιγά τα ποδαράκια της και να λέει "γιατί να μην τα γιορτάσεις;" Τι να της έλεγα! Μετά, όμως, αποφασίσαμε ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, να μην αφήσουμε αυτήν την ημέρα να περάσει έτσι και να κάνουμε μια μικρή γιορτή στο σπίτι. Εγώ ανησυχούσα για το πώς θα ήταν η γιαγιά γιατί με την άνοια ποτέ δεν ξέρεις. Το Ματουλάκι μου όμως είχε αυτό το μαγικό χάρισμα που ποτέ δεν κατάλαβα πώς το έκανε, κι εκεί που δεν το περίμενες είχε κάτι στιγμές διαύγειας και ήταν "εκεί" και ήταν καλά. Και το σπίτι στολίστηκε, και το μπαλκόνι γέμισε με τους αγαπημένους μου, και η γιαγιά τους χαιρετούσε όλους με το τρεμουλιαστό αδύναμο χεράκι της και χαμογελούσε. Κάποια στιγμή, αφού κόψαμε την τούρτα, είπε "καληνύχτα σας, εγώ θα πάω για ύπνο τώρα" και η μαμά την πήγε στο δωμάτιο. Μόλις έφυγαν όλοι, πήγα να την βρω. Δεν κοιμόταν. Με ρώτησε "έφυγαν οι φίλοι σου;", "ναι", είπα. "Ευχαριστήθηκες τα γενέθλιά σου;", με ρώτησε. "Πολύ", της είπα. "Σου έφεραν ωραία δώρα;", με ξαναρώτησε. "Πολύ ωραία", της είπα, "αύριο θα στα δείξω". Μου χαμογέλασε γλυκά, με το ζεστό της μάγουλο ακουμπισμένο στο μαξιλάρι. Εγώ την αγκάλιασα και τη φίλησα δυνατά. Ήταν από τις λίγες στιγμές τα τελευταία χρόνια που ήταν εκεί, μαζί μου, εκατό τοις εκατό. Κρατάω αυτή τη στιγμή σαν θησαυρό. Θα ήταν τα τελευταία μου γενέθλια μαζί της. Αλλά αυτό δεν το ήξερα τότε. 

Σήμερα θυμήθηκα αυτά τα γενέθλια κι εκείνη τη στιγμή με το Ματουλάκι μου. Ένιωσα να μου λείπει πολύ, πάρα πολύ. Και δύο δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου και η αλμυρή τους γεύση έφτασε μέχρι τα χείλη μου. Μετά, όμως, κοίταξα ψηλά και σκέφτηκα πως δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον κύκλο της ζωής, αλλά πως ό,τι και να γίνει οι αγαπημένοι μας συνεχίζουν να ζουν μέσα μας, όσο τους σκεφτόμαστε και τους θυμόμαστε.

  

...

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα 28...

Η ταράτσα έχει γεμίσει με αγαπημένους ανθρώπους της εδώ ζωής. Είμαι χαρούμενη που τους έχω δίπλα μου. Αν και μου λείπουν πολύ οι φίλοι μου από την Αθήνα, και οι άλλοι που είναι διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. (Άραγε θα καταφέρω ποτέ σε κάποια γενέθλια να τους μαζέψω όλους στο ίδιο μέρος...;)

"Ένας θαυμάσιος τρόπος να κοιτάξεις τον εαυτό σου είναι μέσα από την αντανάκλαση των αντιδράσεων του άλλου απέναντί σου", λέει Ο Λέο Μπουσκάλια. Είμαι ευγνώμων γι αυτό που βλέπω στα μάτια των ανθρώπων που είναι μαζί μου απόψε. Νιώθω τυχερή. 

Ετοιμάζομαι για το "φου" των 28 μου χρόνων. 

Η ευχή είναι η ίδια που κάνω κάθε χρόνο. 

Και απ' ό, τι φαίνεται πιάνει.

...

Μαρία,

25.05.2014

Βαρκελώνη