"¿Tú nunca sueñas que te pierdes por una ciudad donde no has estado nunca?" *
Ο χειμώνας στη Λισαβόνα.
Ο χειμώνας στη Λισαβόνα δεν είναι ένα απλό ταξίδι. Είναι η περιπλάνηση σε μια άλλη πόλη, καινούργια, νοσταλγική. Είναι η περιπλάνηση σε άγνωστα μονοπάτια του εαυτού μας, από αυτά που τελικά μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.
Αυτός ο χειμώνας χρειαζόταν ένα ταξίδι στα βάθη της νοσταλγίας. Της νοσταλγίας όχι μόνο για τα περασμένα, αλλά και για το απραγματοποίητο, αυτό που δεν έχει έρθει ακόμα.
Κοιτάζω μια φωτογραφία- είναι επικίνδυνες καμιά φορά οι φωτογραφίες, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να φανταστείς και ίσως πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να αντέξεις. Κοιτάζω μια φωτογραφία μου, ένα βράδυ στην Alfama- μπορώ ακόμα να ακούσω τους ήχους από τα fados στ' αυτιά μου- και βλέπω στα μάτια μου μια νοσταλγία, όχι γι αυτό που χάθηκε, αλλά γι αυτό που δεν ήρθε. Και βλέπω μέσα τους μια προσμονή. Και μετά μια λάμψη που η πραγματικότητα τη σχίζει. Αλλά δεν την εξαφανίζει. Γιατί η ανάγκη για προσμονή είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να εξαφανιστεί.
Saudade.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί αυτή η πορτογαλική λέξη δεν μπορεί να βρει αντίστοιχη σε καμία γλώσσα. Νοσταλγία, μία ανεξήγητη μελαγχολία γι αυτό που ποθούμε και χάνουμε ταυτόχρονα. Saudade που βγαίνει από εκείνα τα σκοτεινά κομμάτια του μέσα μας, από τις κρυμμένες γωνιές της καρδιάς μας. Saudade.
"Κανείς δεν γυρνάει ποτέ ίδιος από ένα ταξίδι." Ούτε εγώ γύρισα ακριβώς η ίδια από τη Λισαβόνα. Κουβαλάω αυτήν την πόλη μέσα μου, μέρες μετά την επιστροφή. Barrio Alto ένα βράδυ αργά, το νοσταλγικό κίτρινο τραμ, η Rua da Alegria, η Alfama, η Rua Cruzes da Sé, τα σκαλοπάτια που σ' ανεβάζουν ψηλά, η θέα, το χρώμα, το κίτρινο φως στα στενά δρομάκια, ο Τάγος, η μυρωδιά του Ατλαντικού από μακριά, η βροχή που μουσκεύει ένα απόγευμα Κυριακής, μία κοπέλα που κρατάει στο χέρι ένα βιβλίο του Pessoa και ένα μυθιστόρημα* που την έκανε ν' αγαπήσει αυτήν την πόλη ακόμα περισσότερο... Κι άλλα πολλά αποτυπωμένα στη μνήμη, αναμνήσεις για να γεμίζει η καρδιά και η ζωή μας. El invierno en Lisboa.
"«Soñamos la misma ciudad le había dicho en una de sus últimas cartas», pero yo la llamo San Sebastian y tú Berlin. «Ahora la llamaba Lisboa.»" *
*Αntonio Muñoz Molina, "El invierno en Lisboa"
Φωτογραφία: Το τραμ 12, Λισαβόνα, Φεβρουάριος 2014 ©
(Υ.Γ. Στην Κ. γιατί μοιραστήκαμε μαζί λίγη από τη νοσταλγία αυτού του ταξιδιού. Και γιατί ξορκίσαμε κάθε μελαγχολία με άφθονες στιγμές πραγματικού γέλιου. Και γιατί γεμίσαμε κι άλλο το κουτί με τις αναμνήσεις μας. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αναμνήσεις που μοιράζονται κι από ζωές που γεμίζουν όμορφες στιγμές.)
Κοιτάζω μια φωτογραφία- είναι επικίνδυνες καμιά φορά οι φωτογραφίες, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να φανταστείς και ίσως πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να αντέξεις. Κοιτάζω μια φωτογραφία μου, ένα βράδυ στην Alfama- μπορώ ακόμα να ακούσω τους ήχους από τα fados στ' αυτιά μου- και βλέπω στα μάτια μου μια νοσταλγία, όχι γι αυτό που χάθηκε, αλλά γι αυτό που δεν ήρθε. Και βλέπω μέσα τους μια προσμονή. Και μετά μια λάμψη που η πραγματικότητα τη σχίζει. Αλλά δεν την εξαφανίζει. Γιατί η ανάγκη για προσμονή είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να εξαφανιστεί.
Saudade.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί αυτή η πορτογαλική λέξη δεν μπορεί να βρει αντίστοιχη σε καμία γλώσσα. Νοσταλγία, μία ανεξήγητη μελαγχολία γι αυτό που ποθούμε και χάνουμε ταυτόχρονα. Saudade που βγαίνει από εκείνα τα σκοτεινά κομμάτια του μέσα μας, από τις κρυμμένες γωνιές της καρδιάς μας. Saudade.
"Κανείς δεν γυρνάει ποτέ ίδιος από ένα ταξίδι." Ούτε εγώ γύρισα ακριβώς η ίδια από τη Λισαβόνα. Κουβαλάω αυτήν την πόλη μέσα μου, μέρες μετά την επιστροφή. Barrio Alto ένα βράδυ αργά, το νοσταλγικό κίτρινο τραμ, η Rua da Alegria, η Alfama, η Rua Cruzes da Sé, τα σκαλοπάτια που σ' ανεβάζουν ψηλά, η θέα, το χρώμα, το κίτρινο φως στα στενά δρομάκια, ο Τάγος, η μυρωδιά του Ατλαντικού από μακριά, η βροχή που μουσκεύει ένα απόγευμα Κυριακής, μία κοπέλα που κρατάει στο χέρι ένα βιβλίο του Pessoa και ένα μυθιστόρημα* που την έκανε ν' αγαπήσει αυτήν την πόλη ακόμα περισσότερο... Κι άλλα πολλά αποτυπωμένα στη μνήμη, αναμνήσεις για να γεμίζει η καρδιά και η ζωή μας. El invierno en Lisboa.
"«Soñamos la misma ciudad le había dicho en una de sus últimas cartas», pero yo la llamo San Sebastian y tú Berlin. «Ahora la llamaba Lisboa.»" *
*Αntonio Muñoz Molina, "El invierno en Lisboa"
Φωτογραφία: Το τραμ 12, Λισαβόνα, Φεβρουάριος 2014 ©
M.
27.02.2014
Βαρκελώνη
(Υ.Γ. Στην Κ. γιατί μοιραστήκαμε μαζί λίγη από τη νοσταλγία αυτού του ταξιδιού. Και γιατί ξορκίσαμε κάθε μελαγχολία με άφθονες στιγμές πραγματικού γέλιου. Και γιατί γεμίσαμε κι άλλο το κουτί με τις αναμνήσεις μας. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αναμνήσεις που μοιράζονται κι από ζωές που γεμίζουν όμορφες στιγμές.)
2 σχόλια:
Αχ η λισαβόνα είναι και εμένα η πόλη των ονείρων μου,κυριολεκτικά των ονείρων μου όμως (ακόμα δεν την έχω δει).Πάντα πίστευα και πιστεύω πως είναι μια πόλη που σου επιτρέπει να μπεις βαθιά στον εαυτό σου και να αυτοπροσδιοριστείς,να μελαγχολήσεις, να βραχείς και να δεις τα πράγματα αλλιώς μέσα από το ανακατεμένο γκρίζο των νερών του ατλαντικού.Κι τώρα το επιβεβαίωσες αγαπητή vive la vie!Βλέπεις κι αυτή η μεριά του ατλαντικού,η ''δικιά μας'' έχει να προσφέρει πολλά.Να προσθέσω λίγο στα βιβλία τον jose saramago για φανταστικά ταξίδια και amalia rodriguez
www.youtube.com/watchv=89JbzIhIwlE
καλή επανένταξη!
@άνοιξη-καλοκαίρι
Έτσι είναι αυτή η πόλη, ακριβώς! Κι εγώ ανέβαλλα για χρόνια αυτό το ταξίδι, αλλά την ονειρευόμουν κι ας μην είχα πάει. Και επιβεβαίωσε και με το παραπάνω όλα όσα περίμενα από αυτήν.
Σημείωσα τον Jose Saramago στη λίστα με τα βιβλία που πρέπει να διαβάσω, όσο για την Amália Rodrigues, η φωνή της τον τελευταίο καιρό γεμίζει κάθε μου απόγευμα! :)
Μ.
Δημοσίευση σχολίου