«Καμιά φορά βρέχει και κάθομαι σ' ένα καφενείο (...)
ενώ οι στάλες της βροχής γράφουν μια μεγάλη επιστολή στα τζάμια.
Ποιος την στέλνει; Τι γράφει; Θα απαντήσεις;»
(Τ.Λειβαδίτης, "Αλληλογραφία")
Πρώτη μέρα του Φλεβάρη. Φλεβάρης και όχι Φεβρουάριος. Μήνας ελλιπής. Σκέφτομαι πως τα τελευταία χρόνια δεν πολυσυμπαθώ αυτόν τον μήνα. Όχι πως μου έχει κάνει τίποτα ο καημένος, αν μάλιστα γυρίσω το χρόνο πίσω θα θυμηθώ ότι παλιά ήταν ένας από τους πιο διασκεδαστικούς γιατί σ' αυτόν ήταν τα γενέθλια του μπαμπά, που συνέπιπταν με τις Απόκριες και στο σπίτι είχαμε πάντα γλέντια και γιορτές. Κι ήταν όμορφα, πολύ όμορφα, γιατί ντυνόμασταν και χορεύαμε και γελούσαμε. Αλλά έχουν περάσει χρόνια από τότε και συνειδητοποιώ ότι ακόμα και τις Απόκριες, από τότε που πήγαινα σχολείο έχω να τις γιορτάσω. Όχι πως έχει και καμιά σημασία, αλλά να, κουβέντα να γίνεται...
Φλεβάρης, λοιπόν. Μήνας ελλιπής. Μήνας λίγο "άχαρος" και αδιάφορος. Διεκπεραιωτικός. Ανάμεσα στον Γενάρη και την άνοιξη. Ανάμεσα στο γκρι και στο χρώμα. Χειμωνιάτικος, με κρύες νύχτες. Μοναχικός. Αγαπώ τη μοναχικότητα αυτού του χειμώνα. Την ασφάλεια του σπιτιού. Τη σιωπή. Την εσωστρέφεια. Την παρέα με τον εαυτό μου. Την παρέα με τα βιβλία, τις μουσικές, τις ταινίες και τον καφέ. Τις μικρές στιγμές. Μου.
Αλλά, φοβάμαι κιόλας. Μην περάσει γρήγορα και φύγει, και έρθει η άνοιξη ενώ η καρδιά μου βρίσκεται ακόμα στον χειμώνα...
Μ.
01.02.2014
Βαρκελώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου