| 2018 | "Μην κρατάς κάτι που φεύγει, μη διώχνεις κάτι που έρχεται..."

Έχουμε πει ότι μία από τις πιο σημαντικές ιεροτελεστίες της καινούργιας χρονιάς είναι η αγορά της καινούργιας ατζέντας, και η πιο σημαντική σελίδα αυτής είναι η πρώτη. Αυτή που περιέχει το μήνυμα-σύνθημα για τη χρονιά που έρχεται. Πέρυσι η φράση ήταν  «Η νοσταλγία θα δικαιωθεί φαντασμαγορικά κάποια στιγμή στο μέλλον.- + ΑΝΕΜΕΛΙΑ». Δεν ξέρω αν αυτή η νοσταλγία κατάφερε να δικαιωθεί μέσα στο 2017, τουλάχιστον η συγκεκριμένη νοσταλγία έτσι όπως την εννοούσα εγώ έναν χρόνο πριν. Ούτε την ανεμελιά που ήταν χαραγμένη πάνω στο περσινό μου γούρι ξέρω αν κατάφερα να τη βρω τελείως-ακόμα κι αν δεν έβγαλα το γούρι από πάνω μου καμία από τις 365 μέρες του χρόνου. Τη μαγεία, πάλι, που ζητούσα πέρυσι στο γράμμα μου προς το 2017, ούτε κι αυτή ξέρω αν τη βίωσα έτσι όπως την εννοούσα και αποζητούσα τότε. Ωστόσο, το 2017 με έμαθε να βρίσκω τη μαγεία εκεί που πριν δεν την περίμενα. Με έκανε να δω ότι δεν πρέπει να δίνω στη μαγεία μόνο μία συγκεκριμένη σημασία.  

Το 2017 μου έδωσε και ένα άλλο μάθημα, δηλαδή όχι ακριβώς μάθημα, περισσότερο μία σκέψη, η οποία τριγυρνάει στο κεφάλι μου πολύ τον τελευταίο καιρό: κάποιες φορές, τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως μας έρχεται. Εκ πρώτης όψεως ίσως φαίνεται μια φράση αρκετά στωική που ενδεχομένως να μην ταιριάζει τόσο με τη δική μου στάση απέναντι στα πράγματα. Ωστόσο, σε μια πιο βαθιά ανάγνωση, αυτό που θέλω να πω με αυτήν τη φράση είναι ότι ίσως δεν οφελεί κάποιες φορές να περιμένουμε για πάντα ότι τα πράγματα θα έρθουν έτσι όπως εμείς τα έχουμε φανταστεί, ότι θα έρθουν όλα όσα περιμένουμε, όπως ακριβώς τα περιμένουμε. Όσο εμείς περιμένουμε, η ζωή περνάει. Κι ίσως περιμένοντας κάποια μελλοντική μαγεία, που στο μυαλό μας έχει μία συγκεκριμένη μορφή, χάνουμε άλλες μαγείες που είναι δίπλα μας κι εμείς τις προσπερνάμε γιατί δεν ξέρουμε να κοιτάζουμε.  Με λίγα λόγια, δε μπορούμε να περιμένουμε τη ζωή. Πρέπει να τη ζούμε με τα δεδομένα που έχουμε την κάθε στιγμή. Πρέπει να την παίρνουμε όπως μας έρχεται. 

Αυτό σκεφτόμουν λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, όταν ακόμα δεν είχα βρει το μήνυμα-σύνθημα για το 2018. Βέβαια, αυτό το μήνυμα-σύνθημα πέφτει σχεδόν πάντα ουρανοκατέβατο, εκεί που δεν το περιμένω. Έτσι και τώρα: Ένα πρωινό, καθώς έκανα μία βόλτα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, έπεσα πάνω σε μία φράση που με έκανε να σταματήσω. Ήταν γραμμένη σε ένα μικρό ημερολόγιο με μωβ εξώφυλλο:

Σταμάτησα αμέσως, άρχισα να την κοιτάζω και ήξερα από το πρώτο λεπτό ότι αυτή θα ήταν η φράση για το 2018. Ένιωσα ότι ταίριαζε πολύ με τα όσα σκεφτόμουν λίγο πριν αποχαιρετίσω το 2017. 

Την έγραψα στην πρώτη σελίδα της ατζέντας για να την κουβαλάω μαζί μου όλον τον χρόνο:

« Μην κρατάς κάτι που φεύγει,

μη διώχνεις κάτι που έρχεται.»

+ ΑΝΕΜΕΛΙΑ

(και φέτος!)

+ ΜΑΓΕΙΑ

(σε όλες της τις μορφές!)

Καλή χρονιά!

Καλές αρχές!

Μ.

14.01.2018

Βαρκελώνη

[ κάθε αρχή ] *

μα δεν είναι. μα δεν είναι. μα δεν είναι. 

οι στίχοι αυτοί θα μπορούσαν ίσως να είναι ο τίτλος αυτής της περιόδου, αυτού του διαστήματος, αυτού του φθινοπώρου, αυτής της αρχής που δεν μοιάζει με αρχή, αλλά με κάτι ημιτελές, με κάτι που δεν είναι ούτε αρχή, ούτε τέλος (μήπως η αρχή του τέλους;).

κάθε αρχή που δεν την επέλεξες μοιάζει με ερείπιο.

κάθε αρχή που σου επιβλήθηκε μοιάζει με ερείπιο.

αλλά μια φωνή λέει "μα δεν είναι".

ίσως είναι η φωνή του μελλοντικού μου εαυτού

που με τη σοφία που του δίνει 

ο χρόνος και η απόσταση

ξέρει ότι 

"αν είναι η μέρα βροχερή σέρνει πιο πλούσιο φως".

Μ.
08.11.2017
Βαρκελώνη


* | Βασίλης Αμανατίδης, 'Εσύ: τα στοιχεία' |

Τα μεταβατικά διαστήματα.

THE END.

"Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι στο τέλος κάθε ιστορίας, ξεκινάει για τον καθενα μία άλλη, η οποία μπορεί να είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη."

--------

"Κι εμένα μου αρέσει να σκέφτομαι κάτι τέτοιο". Αυτό είπα στον εαυτό μου όταν βρήκα αυτή τη φράση έξω από ένα βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Ότι κάτι καλύτερο έρχεται.

Το προηγούμενο διάστημα ήταν γεμάτο με κύκλους που έκλεισαν. Ό ένας ήταν στη δουλειά, ο άλλος με το σπίτι. Συχνά πιστεύουμε ότι μόλις τελειώσει κάτι, αμέσως μετά θα ξεκινήσει κάτι άλλο, που ελπίζουμε ότι θα είναι καλύτερο. Ξεχνάμε, όμως, ότι ανάμεσα σ'αυτό που τελείωσε και σ'αυτό που ίσως αρχίσει, μπορεί να παρεμβάλεται ένα διάστημα. Αυτό που εδώ λένε transición, μετάβαση. Τα μεταβατικά διαστήματα. Τα μεταβατικά διαστήματα είθισται να είναι κάπως περίεργα, αμήχανα, λίγο γκρι.  Ή τουλάχιστον έτσι τα βιώνω εγώ. Μελαγχολικά, κυκλοθυμικά. Άχρονα. Στα μεταβατικά διαστήματα δεν κατανοώ το πέρασμα του χρόνου. Νιώθω ότι οι μέρες είναι όλες ίδιες, δεν ξεχωρίζω τη Δευτέρα από το Σάββατο. Την αργία από την καθημερινή. 

Τι περίεργο φθινόπωρο... Βρίσκομαι για πρώτη φορά χωρίς δουλειά. Τι περίεργο, τι άχαρο συναίσθημα. Από τους τρελούς ρυθμούς των προηγούμενων χρόνων... στο τίποτα. Μου είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ. Να δω αυτούς τους μήνες ως ένα διάλειμμα για να κάνω άλλα πράγματα που πάντα ήθελα να κάνω, αλλά ποτέ δεν είχα χρόνο. Και είναι αλήθεια πως έχω όντως πολλά πράγματα να κάνω, αλλά υπάρχει κάτι που δε μ'αφήνει να ευχαριστηθώ αυτό το "διάλειμμα". Η αγωνία για το μετά, το άγχος του να βρω το επόμενο βήμα, τα πολλά γιατί, η αίσθηση ότι ενώ προχωρούσα, τώρα θα μείνω στάσιμη. 

Τα πράγματα είναι σχεδόν πάντα λιγότερο τραγικά απ' όσο τα βιώνουμε. Ωστόσο, είναι δύσκολο να δούμε καθαρά όσο είμαστε μέσα σ'αυτά και τα ζουμε. 

Αύριο αλλάζει η ώρα, ερχόμαστε ακόμα πιο κοντά στο φθινόπωρο. Η αλλαγή της ώρας πέρυσι με είχε βρει στη Μαδρίτη, κάτι που απάλυνε κάπως τη μελαγχολία που με πιάνει κάθε φορά που μικραίνει η μέρα. Φέτος είμαι εδώ. Στη Βαρκελώνη, με όλα όσα συμβαίνουν στην πόλη αυτόν τον καιρό. Με μεταβατικά διαστήματα εντός και εκτός. 

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα οδηγήσουν πραγματικά σε κάτι καλύτερο.

Μ.

28.10.2017

Βαρκελώνη

"Ένα σαββατοκύριακο φθινοπώρου" ή "Η ευτυχία υπάρχει..."

Το φθινόπωρο στη Βαρκελώνη υπήρξε πάντα δύσκολο. Όχι πάντα για τους ίδιους λόγους, όχι πάντα το ίδιο δύσκολο, αλλά πάντα δύσκολο. Ειδικά ο Σεπτέμβρης. Αλλά και ο Οκτώβρης. Μήνες μεταβατικοί. Πάντα. Κρίμα, γιατί όταν ζούσα στην Αθήνα αγαπούσα πολύ τον Σεπτέμβρη. Και το φθινόπωρο. Αν και το φθινόπωρο το αγαπώ ακόμα, κι ας είναι η αρχή του δύσκολη. Σήμερα, όμως, δε θέλω να γράψω για την δύσκολη αρχή του. Σήμερα θέλω να γράψω γι αυτό το σαββατοκύριακο. 

Επέστρεψα στη Βαρκελώνη και βρέθηκα σε μια νέα πραγματικότητα. Η πρώτη έχει να κάνει με το σπίτι. Το καινούργιο σπίτι. Μετά από έναν μήνα περίπου, αρχίσουν τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά το διαμέρισμα αρχίζει να γίνεται πιο "σπίτι". 

Έλεγα για το σαββατοκύριακο. Αυτό το σαββατοκύριακο είναι πολύ όμορφο και μου θυμίζει κάτι από την παλιά εποχή. Αυτό το σαββατοκύριακο έμεινα μόνη μου στο καινούργιο σπίτι. Μετά από πάρα, πάρα πολύ καιρό, έχω πολύ ελεύθερο χρόνο κι αυτό μου είναι πολύ καινούργιο. Είναι μια περίεργη αίσθηση που ακόμα δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ σωστά, αλλά όλα θα πάρουν το δρόμο τους...

Αυτό το σαββατοκύριακο έκανα πράγματα που αγαπώ, πράγματα που με κάνουν χαρούμενη. Την Παρασκευή το απόγευμα κάθισα στον καινούργιο καναπέ που είναι πολύ μεγάλος και επιτέλους μπορώ να ξαπλώσω πάνω του. Έβγαλα από τη βιβλιοθήκη ένα αγαπημένο βιβλίο. Τα ποιήματα του Λειβαδίτη. Ο τρίτος τόμος. Ήθελα να διαβάσω "Τα χειρόγραφα του Φθινοπωρου". Τι ωραία συλλογή... Διαβάζω τους στίχους που έχω υπογραμμίσει χρόνια πριν, υπογραμμίζω καινούργιους... Πόσο καιρό είχα να απολαύσω έτσι την ανάγνωση; Στο ραδιόφωνο παίζει το "Autumn Leaves", η λάμπα σχηματίζει στον τοίχο ένα πολύ ιδιαίτερο φως. Πες μου, δεν είναι υπέροχο να μπορείς να απολαμβάνεις αυτά τα μικρά πράγματα; Μόλις αφήνω το βιβλίο αποφασίσω να δω μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, την "Καζαμπλάνκα". Όσες φορές και να τη δω, ποτέ δεν τη βαριέμαι. Στις καλές ταινίες, όπως και στα καλά βιβλία, όσο μεγαλώνεις βλέπεις άλλα πράγματα, καταβαίνεις πιο πολύ ή διαφορετικά. Και σίγουρα δεν κουράζεσαι ποτέ να επιστρέφεις. Όταν αποφασίζω να πάω για ύπνο, ξαπλώνω στο κρεβάτι που έχει καινούργια σεντόνια, δίπλα κομοδίνο (επιτέλους!) και καινούργια πορτατίφ στο χρώμα της μέντας. Νομίζω αποκοιμιέμαι με ένα χαμόγελο και με το πατζούρι ανοιχτό, για να με ξυπνήσει το φως του ήλιου. 

Το φως του ήλιου με ξυπνάει, Σάββατο, ο καφές, το πρωινό, μια καινούργια μέρα. Η γειτονιά είναι ήσυχη, σαν να μην βρίσκεσαι σε πόλη. Αυτό δίνει στη μέρα μια άλλη αίσθηση, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, σαν να κυλάει ο χρόνος διαφορετικά. Ύστερα τα ψώνια με το καροτσάκι, το μεσημεριανό, σαλάτα πέστο. Μετά μια βόλτα στην πόλη. Με τα πόδια. Περπατάω, περπατάω. Σταματάω στα μαγαζάκια, παίρνω μικρά πραγματάκια για το σπίτι. Σουπλά με ρετρό μοτίβα και δύο βαζάκια, σε φυστικί- τι άλλο;- χρώμα. Κατεβαίνω τη Rambla Catalunya, χαζεύω τα ωραία κτίρια του καταλανικού μοντερνισμού. Η ομορφιά είναι δίπλα μας. Κατευθύνομαι σε ένα αγαπημένο μου καφέ. Ένα μέρος που αν μπορούσα θα ήθελα να μην αλλάξει ποτέ. Μέσα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, με ταράτσα και θέα τα πίσω μπαλκόνια των σπιτιών του Eixample. Θα ήθελα, πολύ εγωιστικά, να μη γεμίσει ποτέ με υπερβολικό κόσμο, να μη γίνει ποτέ "της μόδας". Να μείνει αυτό που είναι. Να συνεχίζει να σημαίνει όσα σημαίνει. Κυρίως για μένα. 

Για το δρόμο της επιστροφής, διαλέγω την Οδό València. Από τότε που μετακόμισα δεν την έχω περπατήσει, ενώ παλιά σχεδόν πάντα γυρνούσα από αυτόν το δρόμο. Στη οδό València υπάρχει ένα από τα ωραιότερα ανθοπωλεία της πόλης, η Floristería Navarro. Είναι ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο, αν και μέχρι σήμερα, μετά από τόσα χρόνια εδώ, ακόμα αναρωτιέμαι ποιος θα αγοράσει λουλούδια τα ξημερώματα... Δεν είχα σκοπό να αγοράσω κάτι, άλλα στέκομαι σε ένα όμορφο μπουκέτο φθινοπωρινά λουλούδια. Δε μπορώ να αντισταθώ, αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Είναι το πρώτο μπουκέτο του καινούργιου σπιτιού. Μου το τυλίγουν σε ένα μωβ χαρτί κι όταν το παίρνω στα χέρια μου το κοιτώ και χαμογελάω: las flores me hacen feliz. Επιστρέφω στο σπίτι, βάζω μουσική: Ella Fitzgerald και Louis Armstrong, αχ, είναι αλήθεια πως "χωρίς τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος". Ξεκινάω να βάζω τα λουλούδια σε μικρά βάζα. Θυμάμαι τη μαμά που τρελαίνεται για τα λουλούδια και πάντα λέει ότι είναι αυτά που κάνουν ένα σπίτι, πιο "σπίτι", δίνουν ζεστασιά και το ομορφαίνουν. Έχει δίκιο. Το σπίτι αλλάζει αμέσως όψη. 

Ξαπλώνω. Παίρνω από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που γράφει για την ιστορία των δρόμων της Βαρκελώνης. Είναι στα καταλανικά και μου το είχε κάνει δώρο ο παλιός μου σπιτονοικοκύρης, ο Ferran, σε κάποια γενέθλιά μου. Είναι πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και αυτό που μ'αρέσει πιο πολύ είναι που τους περισσότερους δρόμους τούς ξέρω. Κι όχι μόνο τους ξέρω, αλλά έχουν γίνει μέρος της ζωής μου. Τους έχω περπατήσει, τους έχω ζήσει. Μέσα στις σελίδες του βρίσκω και δύο κάρτες γενεθλίων φίλων από την ίδια χρονιά. Η μία είναι πολύ αστεία και με πιάνει ένα νευρικό γέλιο. Ξαναποκοιμιέμαι με χαμόγελο- υπάρχει κάτι καλύτερο; Αύριο είναι Κυριακή, θα σηκωθώ χωρίς ξυπνητήρι και θα πιω τον καφέ μου στο ηλιόλουστο σαλόνι. Ανυπομονώ. Στο μυαλό μου έρχεται μια φράση που είχε πει η Μαργαρίτα Καραπάνου σε μια συνέντευξή της και με την οποία ταυτίζομαι απόλυτα: "ευτυχία είναι να ξυπνάς το πρωί και να 'χεις την ανυπομονησία να πιεις τον πρωινό σου καφέ...". 

Κυριακή πρωί. Με ξυπνάει και πάλι το φως του ηλίου. Ανυπομονώ να πιω τον πρωινό μου καφέ. Κι κάπως έτσι νιώθω να αγγίζω την ευτυχία, την ευτυχία των στιγμών, των απλών πραγμάτων, την ευτυχία στην οποία πάντα πίστευα ότι υπάρχει. Δίπλα μας. 

M.

08.10.2017

Βαρκελώνη

Αποχαιρετιστήριο...

Ιούλιος 2017

Την πρώτη μέρα πουβρέθηκα στην τωρινή μου δουλειά, τη θυμάμαι μέχρι σήμερα. Ήταν από τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου. Εκείνο το φθινόπωρο ίσως ήταν από τις πιο δύσκολες περιόδους που έχω αντιμετωπίσει. 

Το πρώτο που θυμάμαι μόλις κατέβηκα από το τρένο που με είχε φέρει στην πανεπιστημιούπολη εκείνη την πρώτη μέρα ήταν μια τεράστια επιγραφή «independència» - ανεξαρτησία στα καταλανικά. Ο νέος χώρος εργασίας μου ήταν πολύ πιο πολιτικοποιημένος, πολύ πιο "κλειστός" από το προηγούμενο μου πανεπιστήμιο . Το δεύτερο που θυμάμαι ήταν δυο μεγάλες επιγραφές που «καλωσόριζαν» στο Παιδαγωγικό τμήμα. Η πρώτη έλεγε "Eduquem l'educació" - ας εκπαιδεύσουμε/εκπαιδεύουμε την εκπαίδευση. Η άλλη είχε μια φράση ενός πολύ γνωστού παιδαγωγού, του Paulo Freire- δεν την κατάλαβα αμέσως γιατί είχε μια λέξη που δεν ήξερα τότε, "mogut". Το τρίτο που θυμάμαι είναι ο σκοτεινός διάδρομος του Τμήματος Διδακτικής της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας όπου θα δούλευα και η ταυτόχρονη σκέψη «τι κάνω εγώ εδώ πέρα;».

Παρά τις δυσκολίες, τα κατάφερα. Σιγά σιγά προσαρμόστηκα στον νέο κλάδο εργασίας, στο σχετικά νέο πεδίο έρευνας. Έμαθα καινούργια πράγματα. Σιγά σιγά μπόρεσα νομίζω να κερδίσω τους συναδέλφους μου και κυρίως τους φοιτητές μου. Μπόρεσα με νύχια και με δόντια να κρατηθώ μακριά από προστριβές και τσακωμούς ανάμεσα σε πανεπιστημιακούς (τελικά παντού τα ίδια γίνονται). Να μείνω εκτός.  Μπόρεσα να τραβήξω τον δικό μου δρόμο. Έφτιαξα ένα δικό μου χώρο, το γραφείο μου. Η οθόνη  μου είχε έναν πίνακα του CyTwombly. Δίπλα έβαλα μια φυστικί μολυβοθήκη- το αγαπημένο μου χρώμα. Ένα όμορφο κουτάκι με δικά μου πράγματα. Πάνω έβαλα ένα χαρτί-σαΐτα που μου χάρισαν οι μαθητές ενός δημοτικού σχολείου "Per la Maria", για την Μαρία . Δίπλα έβαλα έναν πίνακα που μου έκαναν δώρο οι φοιτητές μου πέρυσι στα γενέθλια μου. Στο πίσω μέρος έχει τις υπογραφές τους και ένα μεγάλο «Ευχαριστούμε για όλα». Στον υπολογιστή κόλλησα ένα ποστ-ιτ με το τηλέφωνο μιας συναδέλφου με την οποία γίναμε φίλες και περάσαμε πολλές ώρες δουλεύοντας μαζί. Επίσης κόλλησα μια κάρτα με μια φράση  της αγαπημένης μου Φρίντας Κάλο «και θα δεις ότι στο τέλος της μέρας αντέχεις πολύ περισσότερο απ' όσο νόμιζες...»- τι μεγάλη αλήθεια. Πρόσφατα κόλλησα και ένα άρθρο που μου άρεσε πολύ, ο τίτλος του λέει «Τελικά μήπως τα πράγματα πάνε καλά;». Μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο και ήθελα να το βλέπω. Είναι στα ελληνικά και κανείς άλλος στο γραφείο δεν μπορεί να το διαβάσει εκτός από μένα. Νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό. 

Σ' αυτήν τη δουλειά έδωσα πολλά, έδωσα όλον μου τον εαυτό. Μπήκα από έναν άλλο χώρο και κατάφερα να πατήσω γερά στα πόδια μου. Μεγάλωσα. Απέδειξα στον εαυτό μου κυρίως ότι μπορώ να τα καταφέρω. 

Η αυλαία αυτού του κύκλου έπεσε. Την περασμένη εβδομάδα άδειασα το γραφείο μου. Συγκρατούσα με δυσκολία τα δάκρυα μου καθώς έβαζα σε ένα κουτί όλα αυτά τα μικρά αντικείμενα που για τους άλλους δεν σήμαιναν τίποτα, αλλά για μένα σήμαιναν πολλά. Δυσκολεύτηκα πολύ να χαιρετήσω τους συναδέλφους, κι ας μην είχα με όλους στενές σχέσεις. Είχαν γίνει κι αυτοί ένα μέρος της καθημερινότητας μου. Δυσκολεύτηκα να κλείσω την πόρτα του γραφείου, να αφήσω πίσω τη σχολή, να μην κοιτάξω αυτήν την μεγάλη ταμπέλα “Facultat de Ciències de l’Educació” για τελευταία (;) φορά. Πήρα το δρόμο της επιστροφής, αυτό το τρένο που τόσο εχθρικό μου είχε φανεί τότε, εκείνη την πρώτη μέρα. Τώρα με πάει στην αντίθετη κατεύθυνση Universitat Autònoma προς Barcelona-Plaça Catalunya. Τώρα ξέρω ποια πόσες στάσεις κάνει, ξέρω τα ονόματά τους, όλα είναι γνώριμα. Σήμερα δεν παραπονιέμαι για τα 45 λεπτά διαδρομής, σήμερα θα ήθελα αυτή η διαδρομή να κρατήσει περισσότερο. Σήμερα σκέφτομαι ότι δεν είμαι η ίδια κοπέλα που δύο χρόνια έπαιρνε για πρώτη φορά εκείνο το τρένο, σήμερα σκέφτομαι- για άλλη μια φορά στη ζωή μου- πόσο δύσκολο είναι να λες αντίο σε κάτι, πόσο δύσκολο είναι να πλέεις μακριά από αυτό που γνωρίζεις, και όταν θυμάμαι εκείνον τον πρώτο καιρό με τις τόσες δυσκολίες μου φαίνεται αδύνατον ότι σήμερα μου στοιχίζει τόσο αυτός ο αποχαιρετισμός. Κι όμως.

Έχω γύρει το κεφάλι μου στο τζάμι κι έτσι όπως το τρένο διασχίζει τα βουνά κι εγώ δεν μπορώ πια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, σκέφτομαι ότι θέλω να κρατήσω αυτήν την εικόνα με τη φράση του Freire, “i l’esperança implica somnis…”, «η ελπίδα θέλει όνειρα».

Αντίο, Facultat d’Educació.

Τέλος κεφαλαίου.

Μ.

Ιούλιος 2017

Universitat Autònoma de Barcelona