Ιούλιος 2017
Την πρώτη μέρα πουβρέθηκα στην τωρινή μου δουλειά, τη θυμάμαι μέχρι σήμερα. Ήταν από τις πιο
δύσκολες μέρες της ζωής μου. Εκείνο το φθινόπωρο ίσως ήταν από τις πιο δύσκολες
περιόδους που έχω αντιμετωπίσει.
Το πρώτο που θυμάμαι μόλις κατέβηκα από το τρένο που με
είχε φέρει στην πανεπιστημιούπολη εκείνη την πρώτη μέρα ήταν μια τεράστια
επιγραφή «independència» - ανεξαρτησία στα καταλανικά. Ο νέος χώρος εργασίας
μου ήταν πολύ πιο πολιτικοποιημένος, πολύ πιο "κλειστός" από το
προηγούμενο μου πανεπιστήμιο . Το δεύτερο που θυμάμαι ήταν δυο μεγάλες
επιγραφές που «καλωσόριζαν» στο Παιδαγωγικό τμήμα. Η πρώτη έλεγε "Eduquem
l'educació" - ας εκπαιδεύσουμε/εκπαιδεύουμε την εκπαίδευση. Η άλλη είχε
μια φράση ενός πολύ γνωστού παιδαγωγού, του Paulo Freire- δεν την κατάλαβα
αμέσως γιατί είχε μια λέξη που δεν ήξερα τότε, "mogut". Το τρίτο
που θυμάμαι είναι ο σκοτεινός διάδρομος του Τμήματος Διδακτικής της Γλώσσας και
της Λογοτεχνίας όπου θα δούλευα και η ταυτόχρονη σκέψη «τι κάνω εγώ εδώ πέρα;».
Παρά τις δυσκολίες, τα κατάφερα. Σιγά σιγά προσαρμόστηκα
στον νέο κλάδο εργασίας, στο σχετικά νέο πεδίο έρευνας. Έμαθα καινούργια πράγματα.
Σιγά σιγά μπόρεσα νομίζω να κερδίσω τους συναδέλφους μου και κυρίως τους
φοιτητές μου. Μπόρεσα με νύχια και με δόντια να κρατηθώ μακριά από προστριβές
και τσακωμούς ανάμεσα σε πανεπιστημιακούς (τελικά παντού τα ίδια γίνονται). Να
μείνω εκτός. Μπόρεσα να τραβήξω τον δικό μου δρόμο. Έφτιαξα ένα δικό μου
χώρο, το γραφείο μου. Η οθόνη μου είχε έναν πίνακα του CyTwombly. Δίπλα έβαλα
μια φυστικί μολυβοθήκη- το αγαπημένο μου χρώμα. Ένα όμορφο κουτάκι με δικά μου πράγματα.
Πάνω έβαλα ένα χαρτί-σαΐτα που μου χάρισαν οι μαθητές ενός δημοτικού σχολείου
"Per la Maria", για την Μαρία . Δίπλα έβαλα έναν πίνακα που μου έκαναν
δώρο οι φοιτητές μου πέρυσι στα γενέθλια μου. Στο πίσω μέρος έχει τις υπογραφές
τους και ένα μεγάλο «Ευχαριστούμε για όλα». Στον υπολογιστή κόλλησα ένα ποστ-ιτ
με το τηλέφωνο μιας συναδέλφου με την οποία γίναμε φίλες και περάσαμε πολλές
ώρες δουλεύοντας μαζί. Επίσης κόλλησα μια κάρτα με μια φράση της
αγαπημένης μου Φρίντας Κάλο «και θα δεις ότι στο τέλος της μέρας αντέχεις πολύ
περισσότερο απ' όσο νόμιζες...»- τι μεγάλη αλήθεια. Πρόσφατα κόλλησα και ένα
άρθρο που μου άρεσε πολύ, ο τίτλος του λέει «Τελικά μήπως τα πράγματα πάνε
καλά;». Μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο και ήθελα να το βλέπω. Είναι στα ελληνικά και
κανείς άλλος στο γραφείο δεν μπορεί να το διαβάσει εκτός από μένα. Νιώθω πολύ
τυχερή γι’ αυτό.
Σ' αυτήν τη δουλειά έδωσα πολλά, έδωσα όλον μου τον εαυτό.
Μπήκα από έναν άλλο χώρο και κατάφερα να πατήσω γερά στα πόδια μου. Μεγάλωσα.
Απέδειξα στον εαυτό μου κυρίως ότι μπορώ να τα καταφέρω.
Η αυλαία αυτού του κύκλου έπεσε. Την περασμένη εβδομάδα
άδειασα το γραφείο μου. Συγκρατούσα με δυσκολία τα δάκρυα μου καθώς έβαζα σε
ένα κουτί όλα αυτά τα μικρά αντικείμενα που για τους άλλους δεν σήμαιναν
τίποτα, αλλά για μένα σήμαιναν πολλά. Δυσκολεύτηκα πολύ να χαιρετήσω τους
συναδέλφους, κι ας μην είχα με όλους στενές σχέσεις. Είχαν γίνει κι αυτοί ένα
μέρος της καθημερινότητας μου. Δυσκολεύτηκα να κλείσω την πόρτα του γραφείου, να
αφήσω πίσω τη σχολή, να μην κοιτάξω αυτήν την μεγάλη ταμπέλα “Facultat de Ciències de l’Educació” για τελευταία (;) φορά. Πήρα το
δρόμο της επιστροφής, αυτό το τρένο που τόσο εχθρικό μου είχε φανεί τότε,
εκείνη την πρώτη μέρα. Τώρα με πάει στην αντίθετη κατεύθυνση Universitat Autònoma προς Barcelona-Plaça
Catalunya. Τώρα ξέρω ποια πόσες
στάσεις κάνει, ξέρω τα ονόματά τους, όλα
είναι γνώριμα. Σήμερα δεν παραπονιέμαι για τα 45 λεπτά διαδρομής, σήμερα θα
ήθελα αυτή η διαδρομή να κρατήσει περισσότερο. Σήμερα σκέφτομαι ότι δεν είμαι η
ίδια κοπέλα που δύο χρόνια έπαιρνε για πρώτη φορά εκείνο το τρένο, σήμερα
σκέφτομαι- για άλλη μια φορά στη ζωή μου- πόσο δύσκολο είναι να λες αντίο σε
κάτι, πόσο δύσκολο είναι να πλέεις μακριά από αυτό που γνωρίζεις, και όταν
θυμάμαι εκείνον τον πρώτο καιρό με τις τόσες δυσκολίες μου φαίνεται αδύνατον
ότι σήμερα μου στοιχίζει τόσο αυτός ο αποχαιρετισμός. Κι όμως.
Έχω γύρει το κεφάλι μου στο τζάμι κι έτσι όπως το τρένο
διασχίζει τα βουνά κι εγώ δεν μπορώ πια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, σκέφτομαι
ότι θέλω να κρατήσω αυτήν την εικόνα με τη φράση του Freire, “i l’esperança implica
somnis…”, «η ελπίδα θέλει όνειρα».
Αντίο, Facultat d’Educació.
Τέλος κεφαλαίου.
Μ.
Ιούλιος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου