Madrid, un día otoñal...

"...pero siempre hay un tren que desemboca en Madrid, 

pero siempre hay un sueño que despierta en Madrid..."

Τρίτη 25 Οκτωβρίου.

Βαρκελώνη-Μαδρίτη με τρένο: μία από τις αγαπημένες μου διαδρομές.

Μαδρίτη: ένας από τους αγαπημένους μου προορισμούς

Πρωινό Οκτωβρίου, καθημερινή. Φτάνω στο σταθμό της Atocha. Νομίζω ότι τις στιγμές που περπατάω από την αποβάθρα του τρένου προς την έξοδο του σταθμού το βήμα μου γίνεται πιο ανάλαφρο, το προσωπό μου πιο χαμογελαστό. Η καρδιά μου γεμίζει με μια γλυκιά ανυπομονησία για την πόλη που με περιμένει απ' έξω. 

Αφήνω τη βαλίτσα μου. Έχω μπροστά μου λίγες ώρες μέχρι να συνεχίσω για τον επόμενό μου προορισμό. Λίγες ώρες στην πόλη. Όλες δικές μου. Για να την περπατήσω μόνη μου, με το δικό μου ρυθμό. Να ξαναπεράσω από όλες τις γωνιές που αγαπώ. Να ξανααναπνεύσω τον αέρα της.

Βγαίνω από το σταθμό και μπροστά μου απλώνεται αυτή η υπέροχη συμβολή των δρόμων Atocha, Paseo del Prado, Paseo de la Infanta Isabel. Ευθεία ξεπροβάλλει το Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofía, αλλά και αυτό το εστιατόριο που διαφημίζει σε μεγάλες φωτεινές επιγραφές το bocadillo de calamares του. Πόσοι άνθρωποι θα έχουν άραγε καθίσει σ' αυτό περιμένοντας το τρένο τους, περιμένοντας να φύγουν από κάπου ή μόλις ερχόμενοι από κάπου αλλού...

Περνάω απέναντι, calle de Santa Isabel και αμέσως αριστερά, calle Dr. Drumen. Θέλω να φτάσω στο κέντρο της πόλης περπατώντας την οδό Atocha. Αλλά πάντα κάνω αυτή τη μικρή παράκαμψη, αυτό το ζικ-ζακ. Δε θυμάμαι πότε το έκανα για πρώτη φορά, αλλά αυτό το ζικ-ζακ είναι μία μικρή μου συνήθεια σ' αυτήν την πόλη. 

Calle Atocha.

Μου αρέσει πολύ αυτός ο δρόμος. Μεγάλος, κάπως ανηφορικός. Μου αρέσουν οι ανηφορικοί δρόμοι στο κέντρο της πόλης. Δίνουν ενδιαφέρον, σπάνε τη μονοτονία των συνεχώς επίπεδων δρόμων. Είναι πρωινό καθημερινής. Αγαπάω αυτόν το δρόμο γιατί μου φαίνεται ένας αληθινός δρόμος. Ένας δρόμος γεμάτος από ζωή, αληθινή ζωή. Μαδριλένικη ζωή. Ανθρώπους που περιμένουν το λεωφορείο στη στάση, γιαγιάδες που κάνουν βόλτες, κόσμο που πάει στη δουλειά του, εργάτες σκαρφαλωμένοι στις σκαλωσιές. Καθημερινότητα. 

Συνεχίζω το δρόμο, μέχρι την στάση Antón Martín. Απέναντι είναι ένα ζαχαροπλαστείο που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα το θυμάμαι και πάντα θα σταματάω για μία στιγμή όταν περνάω από μπροστά του. Σε ένα από τα πρώτα ταξίδια μου η φίλη μου η Ε. που με φιλοξενούσε μου είχε δείξει ένα γλυκό που το φτιάχνουν ειδικά αυτές τις μέρες του Οκτωβρίου, λίγο πριν την 1η Νοεμβρίου-ημέρα των Αγίων Πάντων στην Ισπανία- και λέγεται "huesitos de Santo"-οστά Αγίου (!). Ήθελε μάλιστα και να το δοκιμάσω! Ήταν σαν μικρό κουραμπιεδάκι, ίσως λίγο πιο μαλακό. Κάθε φορά που περνάω από αυτό το ζαχαροπλαστείο, σταματάω και ψάχνω στη βιτρίνα του για τα huesitos de Santo και μετά ψάχνω στη μνήμη μου τις φιγούρες δύο κοριτσιών κάποιον άλλον Οκτωβρη, τόσο μακρινό τώρα πια. 

Είναι όλες αυτές οι αναμνήσεις που έχουμε ζήσει σε μια πόλη, που μας κάνουν να νιώθουμε ότι τη γνωρίζουμε, ίσως κάπως καλύτερα από κάποιες πόλεις που απλώς περάσαμε χωρίς να τις κάνουμε τόσο δικές μας.

Πόσες φορές έχω έρθει στη Μαδρίτη; Δε θυμάμαι. Προσπαθώ να τις μετρήσω, αλλά μου είναι αδύνατον. Δε θυμάμαι. Είναι τόσες πολλές. Ένας φίλος παλιά μου έλεγε ότι ξέρεις ότι έχεις επισκεφτεί μια πόλη πολύ και την γνωρίζεις όταν δε θυμάσαι πια πόσες φορές την έχεις επισκεφτεί. Αυτό μου το είχε πει προς σχολιασμό μια φράσης που μας είχε πει μια κοπέλα στο ίδιο τραπέζι "Έχω πάει στο Παρίσι 13 φορές". Ο φίλος μου έλεγε πως αν λες "έχω πάει 13 φορές" σε μια πόλη είναι για να κερδίσεις τις εντυπώσεις, γιατί αυτός που πραγματικά έχει πάει πολλές φορές, από ένα σημείο και πέρα δεν ενδιαφέρεται πια να καθίσει να μετρήσει. Μετά από κάποιες φορές, χάνεις το μέτρημα και δεν σε νοιάζει κιόλας. Ήταν μια ενδιαφέρουσα άποψη και ίσως να είχε δίκιο. Έτσι κι εγώ, δε θυμάμαι πόσες φορές έχω έρθει στη Μαδρίτη. Όπως δε θυμάμαι πόσες φορές έχω πάει στο Παρίσι πριν και μετά τη διαμονή μου εκεί, όπως δε θυμάμαι πόσες φορές έχω πάει στη Νέα Υόρκη. 

Μόλις συναντήσω το δρόμο Amor de Dios, θα στρίψω δεξία. Θέλω να βγω στην calle Huertas και να χαθώ στο Barrio de las Letras, στη Γειτονιά των Γραμμάτων. Σε έναν από τους τοίχους βλέπω γραμμένη μια φράση του Cervantes "El que lee mucho y anda mucho, ve mucho y sabe mucho". Έτσι κι εγώ συνεχίζω να περπατάω. 

Αφού περιπλανηθώ για λίγο, περπατώ προς την Plaza del Ángel όπου βρίσκεται ένα από τα αγαπημένα μου καφέ, το Café Central. Το θυμάμαι από το πρώτο μου ταξίδι. Μπαίνεις μέσα και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Θα είναι πάντα για μένα το πιο ατμοσφαιρικό καφέ της πόλης.

Συνεχίζω ευθεία, προς την Plaza de Jacinto Benavente. Εκεί βρίσκεται το θέατρο Calderón, όπου μερικά χρόνια πριν παρακολούθησα ένα desayuno literario με την αγαπημένη μου Ισπανίδα συγγραφέα. Ήταν και τότε φθινόπωρο και ήμουν και τότε εκστατικά ευτυχισμένη που ήμουν σ' αυτήν την πόλη. 

Υπό άλλες συνθήκες ίσως να έστριβα στην calle Carretas ή στην Calle de la Paz για να βγω στη Sol, αλλά σήμερα έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου. Θα περάσω από το δρόμο Esparteros. Εκεί βρισκόταν το ξενοδοχείο που έμεινα με τα κοριτσάκια μου τον περασμένο Φεβρουάριο. Περνάω απ' έξω και βγάζω μία φωτογραφία για να τους τη στείλω. Αναμνήσεις. Με τις αναμνήσεις, ένας δρόμος που πάντα προσπερνούσα και που ίσως να μην είχα περπατήσει και ποτέ, έγινε ένας δρόμος που σημαίνει κάτι, που θυμίζει κάτι. Έτσι γνωρίζει κανείς τις πόλεις, όπως έλεγα και πριν. Χτίζοντας στιγμές στους δρόμους του.

Η βόλτα συνεχίζει, Calle Mayor, η βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου "La Mallorquina", Sol, η τεράστια διαφήμιση του Tío Pepe πάνω από την πλατεία, Calle Preciados, Callao, Gran Vía, calle Fuencarral. Επόμενος προορισμός, μία από τις αγαπημένες μου περιοχές: Malasaña.

Στον αγαπημένο μου δρόμο, calle Espíritu Santo, θα κάνω μία στάση στο πιο ρετρό καφέ, Lolina Vintage. Αυτήν την ώρα είναι σχεδόν άδειο, κι έτσι βρίσκω να καθίσω στην αγαπημένη μου θέση: στο τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο. Καθισμένη στην πολυθρόνα, χαζεύω τους ανθρώπους που περπατάνε, τη ζωή που περνάει νωχελικά μπροστά από τα μάτια μου. Στο βάθος, ένα αγαπημένο βιβλιοπωλείο "Tres cosas amarillas". Όλα είναι αγαπημένα σ' αυτόν το μικρό δρόμο. Κάποτε είχα μείνει σ'ένα μικρό ξενοδοχείο ακριβώς εδώ. Ήταν μια διαμονή που πάντα θυμάμαι με νοσταλγία, γιατί είχα νιώσει μέρος της μαδριλένικης ζωής, έστω και για λίγες μέρες μόνο. 

Συνεχίζω τη βόλτα μου χαζεύοντας τα μαγαζάκια της περιοχής. Στη βιτρίνα ενός από αυτά κοντοστέκομαι. Το μάτι μου έχει πέσει σε μια φούστα τζιν πουά, ψιλόμεση, 50s, ως το γόνατο. Ξέρω ότι δεν πρέπει να μπω, αλλά μπαίνω. Ξέρω ότι δεν είναι στιγμές για αγορές, αλλά... την αγοράζω. Βγαίνω από το μαγαζί κρατώντας τη χάρτινη σακούλα με την πουά μου φούστα. Σκέφτομαι "κάθε φορά που θα τη φοράω, θα θυμάμαι αυτό το πρωινό στη Μαδρίτη". Χαμογελώ σ' αυτήν τη σκέψη. Συνεχίζω τη βόλτα μου προς το μετρό Bilbao. Τα κτίρια είναι μεγάλα και επιβλητικά. Στρίβω στην calle Sagasta, μέχρι την στάση Alonso Martiínez. Εκεί βρίσκεται ένας μεγάλος πεζόδρομος, με δέντρα και καφέ, που πάντα μου τράβαγε την προσοχή: Plaza de Santa Bárbara. Μπροστά μου μια φθινοπωρινή εικόνα: κίτρινα φύλλα πεσμένα. Λίγο παρακάτω ο δρόμος Hortaleza. Την τελευταία φορά που περπατούσα εδώ τον Φλεβάρη, εντόπισα δύο πολυκατοικίες, η μία διπλα στην άλλη, στις οποίες ο κάθε όροφος ήταν βαμμένος με διαφορετικά χρώματα, όλα έντονα. Τότε, θυμάμαι, είχα ρωτήσει τις φίλες μου "φαντάζεστε να μέναμε κάθε μία σε ένα από αυτά; Ποιο χρώμα θα διαλέγατε;". Δε θυμάμαι ποιο χρώμα είχα διαλέξει εγώ, αλλά κάτι μου λέει το μπορντό. Περπατάω στο αριστερό πεζοδρόμιο, αλλά σε μία στιγμή αποφασίζω να περάσω απέναντι. Σηκώνω το βλέμμα και οι χρωματιστές πολυκατοικίες είναι ακριβώς εκεί! 

Η ώρα περνάει και πρέπει σιγά-σιγά να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Δε θα προλάβω, δυστυχώς, να περάσω από το Retiro και να δω τα κόκκινα φύλλα των δέντρων... Δεν πειράζει, άλλη φορά... Αφήνω πίσω την Chueca και περπατώ και πάλι προς τη Sol. Μόλις περάσω την Plaza de Canalejas και πάρω την calle Pozo αρχίζει να ψιχαλίζει. Βγάζω την ομπρέλα μου και αναρωτιέμαι μήπως να γυρίσω από τώρα στον σταθμό. Όχι, όχι πριν κάνω άλλη μία μικρή στάση. Στην Chocolatería San Ginés. Ένα μέρος που παλιότερα απέφευγα ως πολύ τουριστικό, αλλά από τη μέρα που δοκίμασα την σοκολάτα με churros του, άλλαξα γνώμη. Περιμένω στην ουρά, παραγγέλνω και βρίσκω ένα μικρό τραπεζάκι μέσα -μαρμάρινο- δίπλα σε ένα ζευγάρι Γάλλους. Η σοκολάτα ταιριάζει σ' ένα βροχερό απόγευμα Οκτωβρίου, σκέφτομαι. Ταιριάζει σε μια κοπέλα που αγαπάει το φθινόπωρο, τη βροχή, τις πουά φούστες, τα απογεύματα, τις πόλεις και τις μοναχικές περιπλανήσεις. Έχει γεύση νοσταλγική, γλυκιά, γεύση μιας άλλης εποχής. Όλη η Μαδρίτη έχει για μένα μια γεύση άλλης εποχής. 

Βγαίνω έξω, περνάω την Plaza Mayor και ξεκινάω το δρόμο της επιστροφής. Στη σκέψη ότι πρέπει να φύγω, νιώθω να με πλημμυρίζει μία ξαφνική μελαγχολία, κάτι που δε μπορώ μέχρι σήμερα να το εξηγήσω. Με πιάνει κάθε φορά που την αφήνω. Ευτυχώς σε λίγες μέρες θα ξαναβρθώ για λίγο και πάλι στους δρόμους της. Αλλά, όπως και να 'χει, και πάλι θα είναι για λίγο...

Πολλές φορές, όταν οι φίλοι μου με ακούνε να μιλάω για τη Μαδρίτη, μου λένε, είναι σαν να έχεις ζήσει εδώ... Κι εγώ το έχω σκεφτεί αυτό, είναι στιγμές που νιώθω σαν να έχω μείνει εδώ, σαν αυτή η πόλη να έχει κάτι δικό μου και σαν εγώ να κουβαλάω πάντα μέσα μου κάτι δικό της. 

Κάνω αυτή τη σκέψη ενώ περπατώ στο δρόμο de la Bolsa. Πίσω από τα κτίρια, ξεπροβάλλει ένα ουράνιο τόξο. Ένα φθινοπωρινό ουράνιο τόξο. Είναι Οκτώβριος και αυτήν την Κυριακή η ώρα αλλάζει. Η ώρα είναι σχεδόν 7 και έχει ακόμα φως, αλλά σε λίγες μέρες τέτοια ώρα ο ήλιος θα έχει πέσει. Πάντα με μελαγχολούσε αυτή η αλλαγή της ώρας και η μέρα που γίνεται πιο μικρή. Όπως και να 'χει, κοίτα, στο βάθος βγαίνει πάντα ένα ουράνιο τόξο....

Τι μουσική θα έβαζε κανείς σε μια τόσο μαγική εικόνα; 

Στη Μαδρίτη (μου) κάθε στιγμή είναι γεμάτη ποίηση και μαγεία. Και στο τέλος πάντα βγαίνουν ουράνια τόξα για να μου πουν ένα χρωματιστό "hasta la próxima".

"Hay gentes, libros o ciudades que no entendemos, pero que nos atrapan y nos obligan a visitarlos una y otra vez, seguramente porque advertimos en ellos indicios que esconden algo que nosotros buscamos."

M.

25.10.2016

Μαδρίτη

*"There are people, books or cities that we do not understand, but they trap us and make us visit them again and again, probably because we see in them signs that they conceal something that we are seeking."