Pensamientos otoñales

Πάντα πίστευα ότι αυτή η θέα, από το πίσω παράθυρο του σπιτιού, αυτήν την ώρα της μέρας, είχε κάτι το ποιητικό... Ο ουρανός παίρνει αυτό το μαγικό ροζ-μωβ χρώμα και είναι τόσο ταιριαστό με το χρώμα που έχουν οι τέντες στις απέναντι πολυκατοικίες... Ρούχα απλωμένα, άνθρωποι στις κουζίνες τους, στα σαλόνια τους, στα μπαλκόνια... Τόσες ιστορίες, τόσο δίπλα. Η ζωή κάθε μέρα. 

Είναι μια θέα που αγαπώ πολύ. Μια θέα που τη μέρα που θα φύγω από αυτό το σπίτι θα μου λείψει πολύ.

.....

Ήρθε το φθινόπωρο, δειλά φέτος, μας μπερδεύει, έρχεται, ξαναφεύγει, ξαναέρχεται, κρύβεται, κοντοστέκεται... Θα έρθει, άραγε, για να μείνει; Θα ήθελα να έρθει, επιτέλους. Να αλλάξει η εποχή. Να βγουν από τις ντουλάπες τα παλτό και τα καπέλα. Να έρθουν τα απογεύματα στο σπίτι, οι κουβερτούλες στον καναπέ. Να γεμίσουν οι δρόμοι με κίτρινα φύλλα. 

.....

Άλλη μια χρονιά στη Βαρκελώνη ξεκίνησε. Όγδοος χρόνος φέτος. Όγδοος. Πώς γίνεται να περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος; Ήρθα 23 χρονών. Φοιτήτρια. Έφτασα 30 πια. Δουλεύω και προσπαθώ να βρω τη θέση μου στον κόσμο (μου). Και συνεχίζω.

.....

Ήταν δύσκολος (και) αυτός ο Σεπτέμβριος. Περίεργη η αναχώρηση από την Αθήνα, δύσκολη η προσαρμογή. Τόσα συναισθήματα, τόσες σκέψεις. Μοναχικός μήνας. Εσωστρεφής.

Πέρασε, όμως, και ήρθε ο Οκτώβρης. Και ήρθαν και οι γονείς. Το σπίτι γέμισε. Φροντίδα, αγάπη, θαλπωρή. Η καθημερινότητά μου μέσα από τα δικά τους μάτια. Η εδώ καθημερινότητά μου μαζί τους. Πέρασαν και οι μέρες, και έφυγαν. Σήμερα το πρωί. Επέστρεψα από το αεροδρόμιο και το σπίτι ήταν άδειο. (Τα σπίτια φαντάζουν πάντα πολύ πιο άδεια όταν αποχαιρετάς κάποιον.) Έχω πολύ καιρό να μείνω τελείως μόνη μου σ' αυτό το σπίτι. Μου φαίνεται περίεργο, τόσο που μερικές φορές ξεχνάω πώς ήταν τόσα χρόνια που έμενα μόνη μου. 

Όταν μένω μόνη μου στο σπίτι, μ' αρέσει να βάζω μουσική από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ. Παλιά το έκανα τις Παρασκευές ή τα Σάββατα. Απόψε ακούω τα τραγούδια του Bola de Nieve. Πιάνο και μια φωνή από την Κούβα που τραγουδάει στα ισπανικά. Μικρά πράγματα που με έκαναν να χαμογελώ. Και που ακόμα με κάνουν. 

.....

Η εβδομάδα που έρχεται. Φέρνει μαζί της μια νέα πρόκληση: η πρώτη μου διδασκαλία σε μεγάλο αμφιθέατρο. Άραγε θα τα καταφέρω; Θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου; Ο μπαμπας θα ελεγε "μη φοβάσαι, προχώρα". (Δεν ξέρω πώς μου φάνηκε σαν να τον άκουω να μου το λέει τώρα.) Θα προχωρήσω. Γιατί οι δυσκολίες μάς πάνε πάντα ένα βήμα πιο μακριά. Ένα βήμα πιο πέρα.

.....

Το ταξίδι. Όταν αυτή η δύσκολη εβδομάδα θα έχει περάσει. Στην πόλη που πάντα ονειρεύομαι. Μαδρίτη. Πόσο μου έχει λείψει. Πόσο ανυπομονώ να ξαναβρεθώ στους δρόμους της, στους ανθρώπους της, στην καρδιά της. Ένα ταξίδι. Τι ωραία σκέψη για να κλείσει μια κατα τ'άλλα μελαγχολική μέρα. 

.....

Καληνύχτα.

Μ.

16.10.2016

Βαρκελώνη

*© Φωτογραφία:  "Vistas que adoro"