Madrid, un día otoñal...

"...pero siempre hay un tren que desemboca en Madrid, 

pero siempre hay un sueño que despierta en Madrid..."

Τρίτη 25 Οκτωβρίου.

Βαρκελώνη-Μαδρίτη με τρένο: μία από τις αγαπημένες μου διαδρομές.

Μαδρίτη: ένας από τους αγαπημένους μου προορισμούς

Πρωινό Οκτωβρίου, καθημερινή. Φτάνω στο σταθμό της Atocha. Νομίζω ότι τις στιγμές που περπατάω από την αποβάθρα του τρένου προς την έξοδο του σταθμού το βήμα μου γίνεται πιο ανάλαφρο, το προσωπό μου πιο χαμογελαστό. Η καρδιά μου γεμίζει με μια γλυκιά ανυπομονησία για την πόλη που με περιμένει απ' έξω. 

Αφήνω τη βαλίτσα μου. Έχω μπροστά μου λίγες ώρες μέχρι να συνεχίσω για τον επόμενό μου προορισμό. Λίγες ώρες στην πόλη. Όλες δικές μου. Για να την περπατήσω μόνη μου, με το δικό μου ρυθμό. Να ξαναπεράσω από όλες τις γωνιές που αγαπώ. Να ξανααναπνεύσω τον αέρα της.

Βγαίνω από το σταθμό και μπροστά μου απλώνεται αυτή η υπέροχη συμβολή των δρόμων Atocha, Paseo del Prado, Paseo de la Infanta Isabel. Ευθεία ξεπροβάλλει το Εθνικό Μουσείο Τέχνης Reina Sofía, αλλά και αυτό το εστιατόριο που διαφημίζει σε μεγάλες φωτεινές επιγραφές το bocadillo de calamares του. Πόσοι άνθρωποι θα έχουν άραγε καθίσει σ' αυτό περιμένοντας το τρένο τους, περιμένοντας να φύγουν από κάπου ή μόλις ερχόμενοι από κάπου αλλού...

Περνάω απέναντι, calle de Santa Isabel και αμέσως αριστερά, calle Dr. Drumen. Θέλω να φτάσω στο κέντρο της πόλης περπατώντας την οδό Atocha. Αλλά πάντα κάνω αυτή τη μικρή παράκαμψη, αυτό το ζικ-ζακ. Δε θυμάμαι πότε το έκανα για πρώτη φορά, αλλά αυτό το ζικ-ζακ είναι μία μικρή μου συνήθεια σ' αυτήν την πόλη. 

Calle Atocha.

Μου αρέσει πολύ αυτός ο δρόμος. Μεγάλος, κάπως ανηφορικός. Μου αρέσουν οι ανηφορικοί δρόμοι στο κέντρο της πόλης. Δίνουν ενδιαφέρον, σπάνε τη μονοτονία των συνεχώς επίπεδων δρόμων. Είναι πρωινό καθημερινής. Αγαπάω αυτόν το δρόμο γιατί μου φαίνεται ένας αληθινός δρόμος. Ένας δρόμος γεμάτος από ζωή, αληθινή ζωή. Μαδριλένικη ζωή. Ανθρώπους που περιμένουν το λεωφορείο στη στάση, γιαγιάδες που κάνουν βόλτες, κόσμο που πάει στη δουλειά του, εργάτες σκαρφαλωμένοι στις σκαλωσιές. Καθημερινότητα. 

Συνεχίζω το δρόμο, μέχρι την στάση Antón Martín. Απέναντι είναι ένα ζαχαροπλαστείο που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα το θυμάμαι και πάντα θα σταματάω για μία στιγμή όταν περνάω από μπροστά του. Σε ένα από τα πρώτα ταξίδια μου η φίλη μου η Ε. που με φιλοξενούσε μου είχε δείξει ένα γλυκό που το φτιάχνουν ειδικά αυτές τις μέρες του Οκτωβρίου, λίγο πριν την 1η Νοεμβρίου-ημέρα των Αγίων Πάντων στην Ισπανία- και λέγεται "huesitos de Santo"-οστά Αγίου (!). Ήθελε μάλιστα και να το δοκιμάσω! Ήταν σαν μικρό κουραμπιεδάκι, ίσως λίγο πιο μαλακό. Κάθε φορά που περνάω από αυτό το ζαχαροπλαστείο, σταματάω και ψάχνω στη βιτρίνα του για τα huesitos de Santo και μετά ψάχνω στη μνήμη μου τις φιγούρες δύο κοριτσιών κάποιον άλλον Οκτωβρη, τόσο μακρινό τώρα πια. 

Είναι όλες αυτές οι αναμνήσεις που έχουμε ζήσει σε μια πόλη, που μας κάνουν να νιώθουμε ότι τη γνωρίζουμε, ίσως κάπως καλύτερα από κάποιες πόλεις που απλώς περάσαμε χωρίς να τις κάνουμε τόσο δικές μας.

Πόσες φορές έχω έρθει στη Μαδρίτη; Δε θυμάμαι. Προσπαθώ να τις μετρήσω, αλλά μου είναι αδύνατον. Δε θυμάμαι. Είναι τόσες πολλές. Ένας φίλος παλιά μου έλεγε ότι ξέρεις ότι έχεις επισκεφτεί μια πόλη πολύ και την γνωρίζεις όταν δε θυμάσαι πια πόσες φορές την έχεις επισκεφτεί. Αυτό μου το είχε πει προς σχολιασμό μια φράσης που μας είχε πει μια κοπέλα στο ίδιο τραπέζι "Έχω πάει στο Παρίσι 13 φορές". Ο φίλος μου έλεγε πως αν λες "έχω πάει 13 φορές" σε μια πόλη είναι για να κερδίσεις τις εντυπώσεις, γιατί αυτός που πραγματικά έχει πάει πολλές φορές, από ένα σημείο και πέρα δεν ενδιαφέρεται πια να καθίσει να μετρήσει. Μετά από κάποιες φορές, χάνεις το μέτρημα και δεν σε νοιάζει κιόλας. Ήταν μια ενδιαφέρουσα άποψη και ίσως να είχε δίκιο. Έτσι κι εγώ, δε θυμάμαι πόσες φορές έχω έρθει στη Μαδρίτη. Όπως δε θυμάμαι πόσες φορές έχω πάει στο Παρίσι πριν και μετά τη διαμονή μου εκεί, όπως δε θυμάμαι πόσες φορές έχω πάει στη Νέα Υόρκη. 

Μόλις συναντήσω το δρόμο Amor de Dios, θα στρίψω δεξία. Θέλω να βγω στην calle Huertas και να χαθώ στο Barrio de las Letras, στη Γειτονιά των Γραμμάτων. Σε έναν από τους τοίχους βλέπω γραμμένη μια φράση του Cervantes "El que lee mucho y anda mucho, ve mucho y sabe mucho". Έτσι κι εγώ συνεχίζω να περπατάω. 

Αφού περιπλανηθώ για λίγο, περπατώ προς την Plaza del Ángel όπου βρίσκεται ένα από τα αγαπημένα μου καφέ, το Café Central. Το θυμάμαι από το πρώτο μου ταξίδι. Μπαίνεις μέσα και νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Θα είναι πάντα για μένα το πιο ατμοσφαιρικό καφέ της πόλης.

Συνεχίζω ευθεία, προς την Plaza de Jacinto Benavente. Εκεί βρίσκεται το θέατρο Calderón, όπου μερικά χρόνια πριν παρακολούθησα ένα desayuno literario με την αγαπημένη μου Ισπανίδα συγγραφέα. Ήταν και τότε φθινόπωρο και ήμουν και τότε εκστατικά ευτυχισμένη που ήμουν σ' αυτήν την πόλη. 

Υπό άλλες συνθήκες ίσως να έστριβα στην calle Carretas ή στην Calle de la Paz για να βγω στη Sol, αλλά σήμερα έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου. Θα περάσω από το δρόμο Esparteros. Εκεί βρισκόταν το ξενοδοχείο που έμεινα με τα κοριτσάκια μου τον περασμένο Φεβρουάριο. Περνάω απ' έξω και βγάζω μία φωτογραφία για να τους τη στείλω. Αναμνήσεις. Με τις αναμνήσεις, ένας δρόμος που πάντα προσπερνούσα και που ίσως να μην είχα περπατήσει και ποτέ, έγινε ένας δρόμος που σημαίνει κάτι, που θυμίζει κάτι. Έτσι γνωρίζει κανείς τις πόλεις, όπως έλεγα και πριν. Χτίζοντας στιγμές στους δρόμους του.

Η βόλτα συνεχίζει, Calle Mayor, η βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου "La Mallorquina", Sol, η τεράστια διαφήμιση του Tío Pepe πάνω από την πλατεία, Calle Preciados, Callao, Gran Vía, calle Fuencarral. Επόμενος προορισμός, μία από τις αγαπημένες μου περιοχές: Malasaña.

Στον αγαπημένο μου δρόμο, calle Espíritu Santo, θα κάνω μία στάση στο πιο ρετρό καφέ, Lolina Vintage. Αυτήν την ώρα είναι σχεδόν άδειο, κι έτσι βρίσκω να καθίσω στην αγαπημένη μου θέση: στο τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο. Καθισμένη στην πολυθρόνα, χαζεύω τους ανθρώπους που περπατάνε, τη ζωή που περνάει νωχελικά μπροστά από τα μάτια μου. Στο βάθος, ένα αγαπημένο βιβλιοπωλείο "Tres cosas amarillas". Όλα είναι αγαπημένα σ' αυτόν το μικρό δρόμο. Κάποτε είχα μείνει σ'ένα μικρό ξενοδοχείο ακριβώς εδώ. Ήταν μια διαμονή που πάντα θυμάμαι με νοσταλγία, γιατί είχα νιώσει μέρος της μαδριλένικης ζωής, έστω και για λίγες μέρες μόνο. 

Συνεχίζω τη βόλτα μου χαζεύοντας τα μαγαζάκια της περιοχής. Στη βιτρίνα ενός από αυτά κοντοστέκομαι. Το μάτι μου έχει πέσει σε μια φούστα τζιν πουά, ψιλόμεση, 50s, ως το γόνατο. Ξέρω ότι δεν πρέπει να μπω, αλλά μπαίνω. Ξέρω ότι δεν είναι στιγμές για αγορές, αλλά... την αγοράζω. Βγαίνω από το μαγαζί κρατώντας τη χάρτινη σακούλα με την πουά μου φούστα. Σκέφτομαι "κάθε φορά που θα τη φοράω, θα θυμάμαι αυτό το πρωινό στη Μαδρίτη". Χαμογελώ σ' αυτήν τη σκέψη. Συνεχίζω τη βόλτα μου προς το μετρό Bilbao. Τα κτίρια είναι μεγάλα και επιβλητικά. Στρίβω στην calle Sagasta, μέχρι την στάση Alonso Martiínez. Εκεί βρίσκεται ένας μεγάλος πεζόδρομος, με δέντρα και καφέ, που πάντα μου τράβαγε την προσοχή: Plaza de Santa Bárbara. Μπροστά μου μια φθινοπωρινή εικόνα: κίτρινα φύλλα πεσμένα. Λίγο παρακάτω ο δρόμος Hortaleza. Την τελευταία φορά που περπατούσα εδώ τον Φλεβάρη, εντόπισα δύο πολυκατοικίες, η μία διπλα στην άλλη, στις οποίες ο κάθε όροφος ήταν βαμμένος με διαφορετικά χρώματα, όλα έντονα. Τότε, θυμάμαι, είχα ρωτήσει τις φίλες μου "φαντάζεστε να μέναμε κάθε μία σε ένα από αυτά; Ποιο χρώμα θα διαλέγατε;". Δε θυμάμαι ποιο χρώμα είχα διαλέξει εγώ, αλλά κάτι μου λέει το μπορντό. Περπατάω στο αριστερό πεζοδρόμιο, αλλά σε μία στιγμή αποφασίζω να περάσω απέναντι. Σηκώνω το βλέμμα και οι χρωματιστές πολυκατοικίες είναι ακριβώς εκεί! 

Η ώρα περνάει και πρέπει σιγά-σιγά να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Δε θα προλάβω, δυστυχώς, να περάσω από το Retiro και να δω τα κόκκινα φύλλα των δέντρων... Δεν πειράζει, άλλη φορά... Αφήνω πίσω την Chueca και περπατώ και πάλι προς τη Sol. Μόλις περάσω την Plaza de Canalejas και πάρω την calle Pozo αρχίζει να ψιχαλίζει. Βγάζω την ομπρέλα μου και αναρωτιέμαι μήπως να γυρίσω από τώρα στον σταθμό. Όχι, όχι πριν κάνω άλλη μία μικρή στάση. Στην Chocolatería San Ginés. Ένα μέρος που παλιότερα απέφευγα ως πολύ τουριστικό, αλλά από τη μέρα που δοκίμασα την σοκολάτα με churros του, άλλαξα γνώμη. Περιμένω στην ουρά, παραγγέλνω και βρίσκω ένα μικρό τραπεζάκι μέσα -μαρμάρινο- δίπλα σε ένα ζευγάρι Γάλλους. Η σοκολάτα ταιριάζει σ' ένα βροχερό απόγευμα Οκτωβρίου, σκέφτομαι. Ταιριάζει σε μια κοπέλα που αγαπάει το φθινόπωρο, τη βροχή, τις πουά φούστες, τα απογεύματα, τις πόλεις και τις μοναχικές περιπλανήσεις. Έχει γεύση νοσταλγική, γλυκιά, γεύση μιας άλλης εποχής. Όλη η Μαδρίτη έχει για μένα μια γεύση άλλης εποχής. 

Βγαίνω έξω, περνάω την Plaza Mayor και ξεκινάω το δρόμο της επιστροφής. Στη σκέψη ότι πρέπει να φύγω, νιώθω να με πλημμυρίζει μία ξαφνική μελαγχολία, κάτι που δε μπορώ μέχρι σήμερα να το εξηγήσω. Με πιάνει κάθε φορά που την αφήνω. Ευτυχώς σε λίγες μέρες θα ξαναβρθώ για λίγο και πάλι στους δρόμους της. Αλλά, όπως και να 'χει, και πάλι θα είναι για λίγο...

Πολλές φορές, όταν οι φίλοι μου με ακούνε να μιλάω για τη Μαδρίτη, μου λένε, είναι σαν να έχεις ζήσει εδώ... Κι εγώ το έχω σκεφτεί αυτό, είναι στιγμές που νιώθω σαν να έχω μείνει εδώ, σαν αυτή η πόλη να έχει κάτι δικό μου και σαν εγώ να κουβαλάω πάντα μέσα μου κάτι δικό της. 

Κάνω αυτή τη σκέψη ενώ περπατώ στο δρόμο de la Bolsa. Πίσω από τα κτίρια, ξεπροβάλλει ένα ουράνιο τόξο. Ένα φθινοπωρινό ουράνιο τόξο. Είναι Οκτώβριος και αυτήν την Κυριακή η ώρα αλλάζει. Η ώρα είναι σχεδόν 7 και έχει ακόμα φως, αλλά σε λίγες μέρες τέτοια ώρα ο ήλιος θα έχει πέσει. Πάντα με μελαγχολούσε αυτή η αλλαγή της ώρας και η μέρα που γίνεται πιο μικρή. Όπως και να 'χει, κοίτα, στο βάθος βγαίνει πάντα ένα ουράνιο τόξο....

Τι μουσική θα έβαζε κανείς σε μια τόσο μαγική εικόνα; 

Στη Μαδρίτη (μου) κάθε στιγμή είναι γεμάτη ποίηση και μαγεία. Και στο τέλος πάντα βγαίνουν ουράνια τόξα για να μου πουν ένα χρωματιστό "hasta la próxima".

"Hay gentes, libros o ciudades que no entendemos, pero que nos atrapan y nos obligan a visitarlos una y otra vez, seguramente porque advertimos en ellos indicios que esconden algo que nosotros buscamos."

M.

25.10.2016

Μαδρίτη

*"There are people, books or cities that we do not understand, but they trap us and make us visit them again and again, probably because we see in them signs that they conceal something that we are seeking."

Pensamientos otoñales

Πάντα πίστευα ότι αυτή η θέα, από το πίσω παράθυρο του σπιτιού, αυτήν την ώρα της μέρας, είχε κάτι το ποιητικό... Ο ουρανός παίρνει αυτό το μαγικό ροζ-μωβ χρώμα και είναι τόσο ταιριαστό με το χρώμα που έχουν οι τέντες στις απέναντι πολυκατοικίες... Ρούχα απλωμένα, άνθρωποι στις κουζίνες τους, στα σαλόνια τους, στα μπαλκόνια... Τόσες ιστορίες, τόσο δίπλα. Η ζωή κάθε μέρα. 

Είναι μια θέα που αγαπώ πολύ. Μια θέα που τη μέρα που θα φύγω από αυτό το σπίτι θα μου λείψει πολύ.

.....

Ήρθε το φθινόπωρο, δειλά φέτος, μας μπερδεύει, έρχεται, ξαναφεύγει, ξαναέρχεται, κρύβεται, κοντοστέκεται... Θα έρθει, άραγε, για να μείνει; Θα ήθελα να έρθει, επιτέλους. Να αλλάξει η εποχή. Να βγουν από τις ντουλάπες τα παλτό και τα καπέλα. Να έρθουν τα απογεύματα στο σπίτι, οι κουβερτούλες στον καναπέ. Να γεμίσουν οι δρόμοι με κίτρινα φύλλα. 

.....

Άλλη μια χρονιά στη Βαρκελώνη ξεκίνησε. Όγδοος χρόνος φέτος. Όγδοος. Πώς γίνεται να περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος; Ήρθα 23 χρονών. Φοιτήτρια. Έφτασα 30 πια. Δουλεύω και προσπαθώ να βρω τη θέση μου στον κόσμο (μου). Και συνεχίζω.

.....

Ήταν δύσκολος (και) αυτός ο Σεπτέμβριος. Περίεργη η αναχώρηση από την Αθήνα, δύσκολη η προσαρμογή. Τόσα συναισθήματα, τόσες σκέψεις. Μοναχικός μήνας. Εσωστρεφής.

Πέρασε, όμως, και ήρθε ο Οκτώβρης. Και ήρθαν και οι γονείς. Το σπίτι γέμισε. Φροντίδα, αγάπη, θαλπωρή. Η καθημερινότητά μου μέσα από τα δικά τους μάτια. Η εδώ καθημερινότητά μου μαζί τους. Πέρασαν και οι μέρες, και έφυγαν. Σήμερα το πρωί. Επέστρεψα από το αεροδρόμιο και το σπίτι ήταν άδειο. (Τα σπίτια φαντάζουν πάντα πολύ πιο άδεια όταν αποχαιρετάς κάποιον.) Έχω πολύ καιρό να μείνω τελείως μόνη μου σ' αυτό το σπίτι. Μου φαίνεται περίεργο, τόσο που μερικές φορές ξεχνάω πώς ήταν τόσα χρόνια που έμενα μόνη μου. 

Όταν μένω μόνη μου στο σπίτι, μ' αρέσει να βάζω μουσική από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ. Παλιά το έκανα τις Παρασκευές ή τα Σάββατα. Απόψε ακούω τα τραγούδια του Bola de Nieve. Πιάνο και μια φωνή από την Κούβα που τραγουδάει στα ισπανικά. Μικρά πράγματα που με έκαναν να χαμογελώ. Και που ακόμα με κάνουν. 

.....

Η εβδομάδα που έρχεται. Φέρνει μαζί της μια νέα πρόκληση: η πρώτη μου διδασκαλία σε μεγάλο αμφιθέατρο. Άραγε θα τα καταφέρω; Θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου; Ο μπαμπας θα ελεγε "μη φοβάσαι, προχώρα". (Δεν ξέρω πώς μου φάνηκε σαν να τον άκουω να μου το λέει τώρα.) Θα προχωρήσω. Γιατί οι δυσκολίες μάς πάνε πάντα ένα βήμα πιο μακριά. Ένα βήμα πιο πέρα.

.....

Το ταξίδι. Όταν αυτή η δύσκολη εβδομάδα θα έχει περάσει. Στην πόλη που πάντα ονειρεύομαι. Μαδρίτη. Πόσο μου έχει λείψει. Πόσο ανυπομονώ να ξαναβρεθώ στους δρόμους της, στους ανθρώπους της, στην καρδιά της. Ένα ταξίδι. Τι ωραία σκέψη για να κλείσει μια κατα τ'άλλα μελαγχολική μέρα. 

.....

Καληνύχτα.

Μ.

16.10.2016

Βαρκελώνη

*© Φωτογραφία:  "Vistas que adoro"

Θέρους τέλος.

"Ονειρεύτηκες ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο 

που να το τρέχεις μη γνωρίζοντας πια Ερινύες;"

(Οδ.Ελύτης, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας)

Το τέλος του θέρους με μελαγχολεί. Δε μου συνέβαινε πάντα αυτό. Θυμάμαι παλιά, όταν ζούσα στην Αθήνα, κυρίως στα φοιτητικά μου χρόνια, ο Σεπτέμβρης ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Ο Σεπέμβρης στην Αθήνα είναι τόσο όμορφος μήνας. Η Αθήνα (και) τον Σεπτέμβρη είναι τόσο μαγική πόλη! Επιστροφές από τις διακοπές, με το δέρμα μαυρισμένο από τον ήλιο του καλοκαιριού, το μυαλό ξαλαφρωμένο από τις έγνοιες, τη διάθεση για την καινούργια χρονιά που ξεκινάει, τα τόσα σχέδια, τα τόσα όνειρα. Συναυλίες, παραστάσεις, θερινά σινεμά, βόλτες στο κέντρο της πόλης, τα πρώτα ζακετάκια για την ψύχρα. Ξανανταμώματα με φίλους, κουβέντες, γέλια, καλοκαιρινές ιστορίες να διηγηθείς.

Τώρα οι Σεπτέμβρηδές μου μυρίζουν αποχαιρετισμό. Οι βαλίτσες, οι τελευταίες υποχρεώσεις, η αντίστροφή μέτρηση (ξανά). Οι Σεπτέμβρηδές μου γεμίζουν τώρα αντίο και δάκρυα. Κόμπους στο λαιμό που δε συνηθίζονται, δεν ξεπερνιούνται. Κι έτσι ο Σεπτέμβρης έγινε για μένα ο πιο μελαγχολικός μήνας, ο μήνας των αποχαιρετισμών. 

Μαζί του δεν αποχαιρετώ μόνο το καλοκαίρι που έφυγε, αλλά κι αυτά που παίρνει μαζί του. 

Μ.

31.08.2016

Αθήνα

Τα καλοκαίρια μου...

Τα καλοκαίρια μου έχουν όνομα και διεύθυνση:Κυπαρισσάκι

Τα καλοκαίρια μου έχουν χρώμα: το μπλε της θάλασσας του χωριού 

Τα καλοκαίρια μου έχουν ήχο: αυτό των κυμάτων που σκάνε

Τα καλοκαίρια μου έχουν μυρωδιά: αυτήν του γιασεμιού της αυλής μας

Το καλοκαίρια μου έχουν γεύση: αυτήν της παγωμένης μαστίχας 

Τα καλοκαίρια μου έχουν θέα: αυτήν από το μπαλκόνι την ώρα που δύει ο ήλιος

Τα καλοκαίρια μου έχουν μεσημέρια: με βιβλία και μεσημεριανό ύπνο

Τα καλοκαίρια μου έχουν εικόνες: κουβέντες με τον παππού τα βραδιά στο χαγιατι

Τα καλοκαίρια μου έχουν αναμνήσεις: τα βραδιά με τη γιαγιά να κοιτάμε το φάρο 

Τα καλοκαίρια έχουν συναισθήματα: νοσταλγία γι αυτούς που δεν είναι πια εδώ

Τα καλοκαίρια μου έχουν όνειρα: για την χρονιά που θα έρθει και που πάντα ξεκινάει τον Σεπτέμβριο

Τα καλοκαίρια έχουν υποσχέσεις: αυτές που πάντα δίνω την τελευταία μέρα κοιτώντας τη θάλασσα κατάματα 

Μ.

14.08.2016

Κυπαρίσσι Λακωνίας 

 © Φωτογραφία: "El azul de mis veranos"

El invierno en Madrid...

29 Φεβρουαρίου, μέρα μοναδική μια και αργεί τόσο πολύ να έρθει. 

Ξημερώματα βγαίνω από το ξενοδοχείο της calle Esparteros, στο κέντρο της Μαδρίτης, κατεβαίνω στην calle Mayor και σταματάω το πρώτο ταξί- άσπρο με την κόκκινη γραμμή στο πλάι- που περνάει από μπροστά μου. "Voy a Atocha", λέω. Στη σύντομη διαδρομή μέχρι να φτάσω στο σταθμό, χαζεύω τη Μαδρίτη που ξυπνάει δειλά-δειλά, τα κτίριά της, τα φώτα της, τους δρόμους της. 

Στο τρένο που με θα με πάει πίσω στη Βαρκελώνη, κοιτάω από το παράθυρο και σκέφτομαι εκείνη τη σκηνή από την ταινία του Almodovar "Todo sobre mi madre", όπου η πρωταγωνίστρια μιλούσε για αυτή τη διαδρομή με τρένο Βαρκελώνη-Μαδρίτη, Μαδρίτη-Βαρκελώνη: "Hace diecisiete años hice el mismo trayecto, pero al revés, de Barcelona a Madrid. También venía huyendo." Θυμάμαι αυτή τη φράση και νιώθω να τη λέω κι εγώ. Πάνε πόσα χρόνια που κάνω αυτή τη διαδρομή, από τη μία πόλη στην άλλη, και δε μπορώ να αποφύγω αυτή τη μελαγχολία κάθε φορά που αφήνω την πρωτεύουσα, της ατμόσφαιρά της, τον αέρα της, τους ανθρώπους της, τη ζωή της που νιώθω τόσο οικεία. 

Σήμερα, όμως, μελαγχολώ και για κάτι ακόμα, για τον αποχαιρετισμό στο ξενοδοχείο, για τις τρεις μου φίλες που άφησα πίσω και που σε λίγο θα ξυπνήσουν για να πάρουν το αεροπλάνο που θα τους γυρίσει στην παλιά, κοινή μας πόλη, στην Αθήνα.

Φεύγω από τη Μαδρίτη με τα μάτια υγρά κι εκείνον τον κόμπο τον τόσο γνώριμο, αλλά και τη βαλίτσα μου γεμάτη με όμορφες στιγμές των τελευταίων ημερών:

Ποτήρια βερμούτ στην Cava Baja. Κι άλλα βερμούτ στα Malasaña.

Σάββατο πρωί στα στενά του Barrio de las letras. Βόλτα στο Retiro. Περπάτημα στην Chueca. Τάπας και claras στον El Tigre. Σούρουπο Σαββάτου στην calle Hortaleza, την ώρα που ο ουρανός γίνεται μωβ. Βράδυ στο τζαζ καφέ La Central, το πιο ατμοσφαιρικό καφέ της Μαδρίτης. Πρωινό με σοκολάτα και churros, Κυριακή πρωί στο Rastro. Γέλια και παιχνίδια στους δρόμους. Πλάκες το βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Αγκαλιές και ζεστασιά. Φωτογραφίες με τα πιο λαμπερά μάτια. 

...

Φτάνω στο σταθμό Sants. Επιστροφή στην καθημερινότητα. Βάζω τα κλειδιά στην πόρτα. Πρώτη φορά μόνη μετά από τόσες μέρες με τα κοριτσάκια μου. Νιώθω ξαφνικά πιο μόνη. Ξαναφέρνω τις στιγμές των τελευταίων ημερών στο μυαλό μου, ξανακοιτάω τις φωτογραφίες με τα λαμπερά μάτια. Κολλάω στον "τοίχο των επισκεπτών" τα χαρτάκια που μου έγραψαν, δίπλα στα άλλα που μου είχαν αφήσει τις προηγούμενες φορές. Μου λείπουν ήδη. Βγάζω και κοιτάω τα δώρα τους... ένα δαχτυλίδι, έναν Μάρτη, την κούπα με το μήνυμα που τόσο μου ταιριάζει... Κι άλλα πολλά, που γέμισαν το σπίτι της calle Marina... Κι ενώ στεναχωριέμαι που πάλι έπρεπε να τις αποχωριστώ και που θα μου λείπουν κάθε μέρα, χαίρομαι ταυτόχρονα γι αυτό που με κόπο έχουμε δημιουργήσει τόσα χρόνια. Γι αυτήν τη φιλία την τόσο μοναδική. Και ξανασκέφτομαι το χαρτάκι που τους άφησα εγώ φεύγοντας σήμερα το πρωί από το ξενοδοχείο: "Gracias por ser y estar".

Αυτό.

(αφιερωμένο)

Μ.
29.02.2016
Μαδρίτη-Βαρκελώνη

Κάτι αλμοδοβαρικά βράδια...

Βράδυ Παρασκευής και νιώθω το βάρος των τριών τελευταίων εβδομάδων να με καταβάλλει. Ειδικά σήμερα σαν να συσσωρεύτηκε όλη η κόπωση από τη δουλειά και το συνεχές τρέξιμο.

Σήμερα δε βγήκα. Δεν είχα το κουράγιο. Έμεινα μόνη στο σπίτι, όπως τότε παλιά, εκείνους τους χειμώνες που ζούσα μόνη σ' αυτό το ψηλοτάβανο διαμέρισμα και η καθημερινότητά μου ήταν διαφορετική. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάει πώς ήταν το τότε, κι ας μην έχουν περάσει τόσα χρόνια. Θυμάμαι, όμως, κάτι βράδια Παρασκευής, κουρασμένη και τότε από την εβδομάδα, που έμενα σπίτι, ξάπλωνα στο κρεβάτι νωρίς και έβλεπα παλιές ταινίες του Αλμβοδόβαρ ή του Γούντι Άλλεν και μετά αποκοιμιόμουν στα καθαρά σεντόνια που μόλις είχα στρώσει. Και έβρισκα τόση ευτυχία σ' αυτή τη μικρή στιγμή, σ' αυτήν την παρασκευγιάτικη τελετουργία, την τόσο δική μου. Είχα μάθει να απολαμβάνω τη μοναξιά μου.

Σήμερα έβαλα να ξαναδώ μία αγαπημένη ταινία του Αλμοδόβαρ, μία από τις πρώτες του, "Mujeres al borde de un ataque de nervios". Μ' αρέσει αυτή η ταινία για πολλούς λόγους, γιατί είναι κωμωδία,  γιατί με ταξιδεύει στη Μαδρίτη της δεκαετίας του '80, τότε που οι γυναίκες ντύνονταν με κόκκινα σακάκια και πουά πουκάμισα, μ' αρέσει όλη αυτή η ρετρό ατμόσφαιρά. Μ' αρέσουν τα καθαρά ισπανικά της πρωτεύουσας, μ' αρέσει τόσο πολύ αυτή η γλώσσα. Μ' αρέσει που την καταλαβαίνω τόσο άνετα πια, αλλά πιο πολύ μ' αρέσει που την αισθάνομαι. Που είναι δική μου. Που δεν είναι μια ξένη γλώσσα.

Κάτι άλλο που λατρεύω στις ταινίες του Αλμοδόβαρ είναι η μουσική τους. Στην αποψινή ακούω τη φωνή της La Lupe να τραγουδάει "Lo tuyo es puro teatro", αλλά εμένα μου έρχεται στο μυαλό ένα άλλο τραγούδι της "Si vuelves tú"... 

Η μουσική από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ με πάει πίσω αρκετά χρόνια, τότε που πρωτοξεκινούσα τα μαθήματα ισπανικών σ' εκείνο το μικρό φροντιστήριο των Αμπελοκήπων. Πάνε δέκα χρόνια από τότε. Αυτά τα μαθήματα ισπανικών αποδείχθηκαν σημαδιακά για μένα, σχεδόν καρμικά, όχι μόνο γιατί κατέληξα να ζω στην Ισπανία επτά χρόνια τώρα, αλλά γιατί εκεί γνώρισα τρεις ανθρώπους που έμελλε να γίνουν πολύ δικοί μου. Οι τρεις συμμαθήτριες που έμελλε να γίνουν φίλες ζωής. Απόψε που βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά τους, που ακούω αυτήν τη μουσική του τότε, που σκέφτομαι τα όσα μου διηγούνται στο τηλέφωνο, το πόσο τρέχουν οι ζωές τους, το πόσο όλα αλλάζουν, το πώς ήμασταν όταν γνωριστήκαμε και το πώς γινόμαστε καθώς μεγαλώνουμε, νιώθω να με πλημμυρίζει μία αβάσταχτη νοσταλγία για τις στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί, και ταυτόχρονα μια μελαγχολία γι αυτές που χάνω από εδώ που είμαι... Νιώθω να μου λείπουν ακόμα περισσότερο. (Η απουσία είναι πάντα πιο έντονη τα βράδια.)

"Si vuelves tú", ακούω από το ραδιόφωνο ξανά και κλείνω τα μάτια. Ονειρεύομαι τη στιγμή που, σε λίγες εβδομάδες, θα μου χτυπήσουν την πόρτα και τότε θα ξαναείμαστε μαζί και οι τέσσερις στο διαμέρισμα του Ferran, που τόσο έχει αλλάξει από την πρώτη φορά που το είδαν. Θα καθίσουμε στον καναπέ, θα πιούμε βερμούτ και θα κουβεντιάζουμε μέχρι το πρωί για να προλάβουμε να πούμε όλα τα νέα μας. Και θα προσπαθήσουμε να χωρέσουμε μέσα σε λίγες μέρες, όλον τον χαμένο χρόνο. Και ξέρεις κάτι; Θα τα καταφέρουμε! 'Οπως μόνο οι καλοί φίλοι τα καταφέρνουν.

Το τραγούδι τελειώνει κι η ώρα πέρασε. Είναι ωραίο να είναι Παρασκευή και να πέφτεις για ύπνο με μια τόσο ωραία σκέψη και μια τόσο γλυκιά προσμονή.

Καληνύχτα...

Μ.

29.01.2016

Βαρκελώνη