Μεταμεσονύχτιο...

Αυτή η συγκεκριμένη θέα της  Αθήνας από ψηλά πάντα θα με ηρεμεί.

Χρειάζομαι λίγη ηρεμία μετά τις μέρες που προηγήθηκαν. Πόσες αλλαγές, πόσες εξελίξεις... Τελικά όντως "η ζωή ξέρει" κι εμείς πρέπει να την εμπιστευόμαστε. 

...

Ξέρεις ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με τις καινούργιες εξελίξεις; Την Σάντα Ρίτα! Ναι, εκείνη την Αγία του Ανέφικτου. Θυμάμαι όταν γύρισα τον Ιούνιο από τη Νέα Υόρκη έχοντας μάθει τη μη εκπλήρωση αυτού που τόσο περίμενα, μπήκα στο σπίτι και αμέσως έψαξα τα τριανταφυλλάκια της Σάντα Ρίτα. Τα κοίταξα και σκέφτηκα "κοίτα να δεις, φέτος δε μου έκανε τη χάρη..." Κι όμως! Το ανέφικτο έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις τελικά! Και η Σάντα Ρίτα είναι η Αγία μου, πάει και τελείωσε! 

...

Καινούργια αρχή, λοιπόν. Κάθε αρχή και δύσκολη. Το στομάχι μου τις τελευταίες μέρες έχει γίνει κόμπος. Κοιμάμαι ελάχιστα. Η αγωνία του νέου ξεκινήματος. Θα τα καταφέρω; Αντέχω; Μέχρι πού μπορώ να φτάσω; Ναι, αλλά αυτό δεν ήθελες;, θα μου πεις. Ναι, αυτό ήθελα. Ή περίπου αυτό. Αλλά φοβάμαι κιόλας. Το άγνωστο. Το πάλι από την αρχή.

...

Μεσάνυχτα Τετάρτης σ' ένα μπαρ στο Χολαργό. "Θα σας τα πω εσάς, γιατί αν είναι να βάλω τα κλάμματα από την αγωνία και το άγχος, καλύτερα να το κάνω εδώ, σε σας. Στο σπίτι δε θέλω να με δουν να φοβάμαι." Το λέω στην Ο. και στην Κ. "Μάλλον με πήρανε". Τα ποτήρια τσουγκρίζουν. Το προηγούμενο βράδυ, τότε που ακόμα δεν είχαμε ιδέα για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, οι ίδιες φίλες τσουγκρίσαμε στο "να συμβεί το καλύτερο". Ό, τι κι αν είναι αυτό. 

Και το καλύτερο συνέβη τελικά. 

Τσιν-τσιν. Είναι ωραίο οι φίλοι σου να χαίρονται με τις χαρές σου.

... 

Στο σπίτι δε θέλω να με δουν να φοβάμαι, αλλά οι γονείς πάντα ξέρουν. Θα τα καταφέρεις, θα μάθεις. Οι γονείς, εκτός από ότι ξέρουν, έχουν κι αυτόν το μαγικό τρόπο να σε ηρεμούν. Δεν είναι ότι κάνουν κάτι. Είναι ότι είναι εκεί. Κι αυτό αρκεί. Ελάτε, απόψε θα σας κεράσω για την καινούργια μου αρχή. Σ' αυτήν την ταράτσα με θέα την πόλη μας. 

Τρία ποτήρια. Δύο ουίσκι και μία σανγκρία. 

Τσιν-τσιν.

Καλή αρχή, παιδάκι, λένε. 

Πόσο σας αγαπώ. Πόσο σας χρειάζομαι. Πόσο τυχερή είμαι που σας έχω.

...

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι του παιδικού μου δωματίου μιλώ στο τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή, Βαρκελώνη. 'Ελα, πότε θα γυρίσεις επιτέλους; Ευτυχώς ζύγωσαν οι μέρες. Έλα και φθινοπώριασε. Σε περιμένω στο σπίτι μας.

...

Η ώρα κοντεύει τρεις και πάλι δε με παίρνει ο ύπνος. Νιώθω κάπως πιο ήρεμη. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Και αν μπορώ να χαμογελώ είναι γιατί ξέρω πώς όποιο δρόμο και να πάρουν τα πράγματα, τον καλό ή τον όχι και τόσο ευχάριστο, υπάρχουν κάποιοι που θα μου πουν "μη φοβάσαι". Και δεν είναι ότι θα κάνουν κάτι. Είναι ότι θα είναι εκεί. Κι αυτό αρκεί. 

...

Κλείνω τα μάτια. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

Για όσα έχω. Για όσους έχω.

Καλό ξημέρωμα.

Μ.

03.09.2015

Αθήνα