Μεταβατικές σκέψεις...

Πρώτη εβδομάδα στη Βαρκελώνη, επιστροφή στην πραγματικότητα, επιστροφή στη νέα πραγματικότητα. Έχουν περάσει μόνο λίγες μέρες και μου φαίνεται σαν να είναι τόσος καιρός από τότε που μύριζα το γιασεμί του χωριού, κοιτούσα το φεγγάρι να βγαίνει, καθόμουν στο χαγιάτι για να χαζέψω τη θάλασσα...

Γύρισα και στη Βαρκελώνη είναι ήδη φθινόπωρο, με σύννεφα και βροχή, και ζακετάκια για την πρώτη ψύχρα. Ήταν ένα όμορφο και γεμάτο καλοκαίρι, αλλά μου φάνηκε, πώς να το πω, πως τέλειωσε κάπως απότομα, τσακ και τέλος, χωρίς μια περίοδο μετάβασης, χωρίς να προλάβω να καταλάβω ότι αλλάζει η εποχή, η μία φεύγει η άλλη έρχεται. Το αεροπλάνο που με πήρε μια ζεστή νύχτα από την Αθήνα και με προσγείωσε ξημερώματα στη δροσερή Βαρκελώνη. Αυτή ήταν η μετάβαση από τη μία εποχή στην άλλη- από την ξεγνοιασιά του καλοκαιριού στις ευθύνες του φθινοπώρου- ένα αεροπλάνο, μία πτήση, τρεις ώρες. 

Και προσγειώθηκα. Ναι, προσγειώθηκα, προσέκρουσα στη γη. Απότομα, χωρίς να το καταλάβω. Και μετά ήρθε ένα τρένο και με πήγε ψηλά, στα βουνά, λίγο έξω από την πόλη, κι εγώ κοιτούσα, κοιτούσα, τα τεράστια δέντρα, το πράσινο, τους δρόμους, τις στάσεις με ονόματα που δεν ξέρω, τους ανθρώπους, και ήταν όλα, όλα καινούργια. Και μετά έφτασα στην καινούργια δουλειά, στη νέα μου καθημερινότητα. Κι ήταν όλα τόσο καινούργια κι εγώ κοιτούσα σαν χαμένη, ζαλισμένη από τη μετάβαση, από το εδώ και το εκεί που πάλι μπλέχτηκε μέσα μου, από τη διαφορά ώρας, εποχής, φάσης, διάθεσης.

Και μετά, βράδυ πια, πήρα το τρένο προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς το σπίτι, κουρασμένη από την πρώτη μέρα της επιστροφής, με τις σκέψεις κουβάρι. Και μου έλεγα "κάθε αρχή και δύσκολη", αλλά μετά όλα θα στρώσουν, θα το δεις. Και πάλι σκεφτόμουν, μήπως έπρεπε να μείνω στα ίδια, σ' αυτά που τόσα χρόνια ήξερα, σ' αυτά που δε με φοβίζουν; Και μετά ξαναέλεγα, όχι, όχι, πρέπει να θυσιάζουμε ένα μέρος της ασφάλειάς μας για να προχωράμε. Για να εξερευνούμε τα όριά του εαυτού μας. Και θυμήθηκα εκείνη τη φράση του Mark Twain και όσα είχα γράψει και πιο παλιά: 

Sail away from the safe harbor. 

Explore.

Dream.

Discover.

Αλλά για να ανακαλύψουμε πρέπει πρώτα να φύγουμε από το σίγουρο λιμάνι. Το τι μας έδωσε αυτός ο απόπλους θα το καταλάβουμε αργότερα. Ίσως το επόμενο καλοκαίρι, όταν θα ξαναμυρίζω το γιασεμί της αυλής μας να έχω μάθει κάτι παραπάνω για μένα, για τα όριά μου. Να έχω προχωρήσει, έστω και ένα βήμα.

Μ.

11.09.2015

Βαρκελώνη