Επιστροφή στη γέφυρα του Μπρούκλιν...

Παρασκευή πρωί. Παίρνω τo μετρό μέχρι την Fulton Street. Σήμερα θέλω να περάσω τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Έχω καιρό να το κάνω. Στα δυο τελευταία ταξίδια δεν την επισκέφτηκα. 

Πάντα θα θυμάμαι την πρώτη φορά που πέρασα αυτήν την γέφυρα. Πάνε τώρα πέντε χρόνια. Τώρα, καθισμένη σε ένα μικρό καφέ δίπλα στο ποτάμι, την κοιτάω από κάτω, μια εκείνη, μια τους ουρανοξύστες του Μανχάταν απέναντι, την κορυφή του Empire State Building δίπλα, την γέφυρα του Manhattan λίγο πιο πίσω, τα αυτοκίνητα που πάνε και έρχονται ασταμάτητα. Κοιτάω και ξανακοιτάω και θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά, την τόσο διαφορετική, την τόσο γεμάτη με συναισθήματα, με ενθουσιασμό, με μάτια που έλαμπαν από την χαρά της ανακάλυψης του καινούργιου, του διαφορετικού, αλλά και μάτια που έλαμπαν για άλλους λόγους, δικούς τους, πιο κρυφούς και βαθείς. Θυμάμαι εκείνη τη πρώτη φορά, τη μαγεία της πρώτης φοράς, τη μαγεία ενός απογεύματος Ιουνίου και πάλι. Ψιλοέβρεχε κι εγώ κρατούσα μια μικροσκοπική κρεμ ομπρέλα και την στρογγυλή μου ψάθινη τσάντα κι εκείνο το γαλάζιο φόρεμα-ποσά χρόνια πάνε που δεν το φοράω πια; Κλείνω τα μάτια και με θυμάμαι να κοιτάω και να αισθάνομαι τόσα πολλά, να κοιτάω με μάτια αδηφάγα και να λέω στον εαυτό μου κοίτα τελικά μπορούμε να ζήσουμε και στην πραγματική ζωή σκηνές από ταινία. Εκείνη η πρώτη φορά θα είναι πάντα για μένα σκηνή βγαλμένη από ταινία.

Τώρα σε ένα  καφέ με κόκκινες καρέκλες και τραπεζάκια η ίδια κοπέλα, με άλλο φόρεμα αλλά την ίδια ψάθινη στρογγυλή τσάντα με τα ίδια μάτια αλλά με άλλο βλέμμα κοιτάει  και πάλι τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Ίσως η στιγμή δεν έχει την ίδια μαγεία του άλλοτε. Είναι πιο ρεαλιστική, άλλα δεν παύει να είναι ιδιαίτερη. Αυτό λέω στον εαυτό μου και θέλω να το πιστέψω. Μερικές φορές όταν  η ανάμνηση είναι πιο μαγική από το σήμερα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την τωρινή στιγμή. Εμένα, όμως, δε μ' αρέσει να χάνω τις στιγμές. Γιατί πάντα έλεγα ότι κάθε στιγμή έχει κάτι όμορφο, κάτι που μπορεί να σου μείνει, φτάνει να θέλεις και να ξέρεις να κοιτάζεις. 

Όταν θα περάσουν χρόνια και θα διαβάζω αυτές τις γραμμές θέλω να θυμάμαι ότι κάποτε σε κάποιο από τα ταξίδια στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ καθόμουν σε ένα κόκκινο τραπεζάκι, διαβάζοντας ένα βιβλίο και κοιτώντας τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Κι ίσως τότε σκεφτώ πώς ακόμα κι αυτή η στιγμή, η πιο ρεαλιστική, η πιο προσγειωμένη στην πραγματικότητα, αυτή που τώρα ίσως χάνει αν συγκριθεί με το κάποτε,  θα μπορούσε να είναι κι αυτή μία στιγμή από ταινία...

Μ.,

Brooklyn Bridge, NYC

12.06.2015