Η στιγμή της 30ης του μηνός...Χ.

Βγαίνοντας το απόγευμα από το σπίτι σκεφτόμουν για τη σημερινή "στιγμή της 30ης του μηνός". Δεν ήξερα για τι να γράψω, κι αυτό σήμαινε ότι η στιγμή δεν είχε έρθει ακόμα. 

Περπατώντας από το σπίτι μέχρι το Πανεπιστήμιο, έκανα μια στάση στη βιβλιοθήκη για να πάρω μια ταινία. Πήρα το "Όσα παίρνει ο άνεμος". Για να ακούσω ξανά τη Σκάρλετ Ο' Χάρα να λέει "After all, tomorrow is another day". (Μου αρέσει πολύ αυτή η φράση-την έχω γράψει και σε έναν από τους τοίχους μου στο σπίτι.) 

Φτάνοντας στο πανεπιστήμιο, πήρα το βιβλίο που έψαχνα και έκανα να φύγω. Πριν καλά-καλά φτάσω στην εσωτερική αυλή του κτιρίου, άκουσα μπουμπουνητά. Ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει απότομα και μια ξαφνική βροχή άρχισε να πέφτει στην πλακόστρωτη αυλή. Έμεινα ακίνητη. Είπα να περιμένω μέχρι να σταματήσει. Πήγα στο αυτόματο μηχάνημα και πήρα έναν καφέ. Κάθισα στο ξύλινο παγκάκι και έμεινα εκεί, καθισμένη , να κοιτάω τη βροχή να πέφτει στην Pati de Lletres. 

Πόσο καιρό είχα να καθίσω και να μην κάνω τίποτα άλλο από το να ακούω τη βροχή που πέφτει; Νομίζω δεν υπάρχει πιο όμορφος ήχος από αυτόν της βροχής και της θάλασσας. 

Σκέφτηκα ότι αυτή η στιγμή, το να κάθομαι δηλαδή στο συγκεκριμένο παγκάκι και να χαζεύω την ανοιξιάτικη βροχή, να κοιτάω τα ψηλά καταπράσινα δέντρα να γίνονται μούσκεμα, τις σταγόνες να πέφτουν στις λακούβες με το νερό, τόσο ρυθμικά, τόσο αρμονικά-σαν να χορεύουν-, αυτή η στιγμή ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει. Ήταν μια καινούργια, μικρή στιγμή. Και είναι ωραίες οι καινούργιες στιγμές. 

Παρασκευή 30 Μαΐου. 

Πέρασε κι ο αγαπημένος μου μήνας. 

Πέρασε καλά. 

Και "στο κάτω-κάτω, αύριο είναι μια καινούργια μέρα".

Μ.

30.05.2014

Βαρκελώνη

28...

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα 28... 

Το σκηνικό των 28 χρόνων στήθηκε στην ταράτσα του κτιρίου της calle Marina μια Κυριακή αργά το απόγευμα την ώρα που έδυε ο ήλιος και ο ουρανός έπαιρνε αυτό το γλυκό μωβ-ροζ χρώμα. Από μακριά φαινόταν η θάλασσα, λίγο πιο αριστερά ο Torre Agbar, δίπλα η Sagrada Família και γύρω-γύρω τα φώτα της πόλης που άναβαν σιγά-σιγά. Μερικά μπαλόνια κρεμάστηκαν στις παλιές κεραίες, τα πεζούλια γέμισαν κεράκια και στην κορυφή της μεταλλικής σκάλας πήγαν και κάθισαν δύο παλιά γραμμόφωνα έτοιμα να φέρουν μουσική από άλλη εποχή... Είναι ωραίο να "κλείνεις χρόνια" σε τέτοιο φόντο...

Κοιτάω το "28" στην τούρτα μου. Σκέφτομαι ότι ήρθα στη Βαρκελώνη όταν ήμουν μόλις 23. Και περάσαν ήδη πέντε χρόνια. Είναι περίεργο το πώς κυλάει ο χρόνος. Αλλά ήταν γεμάτα χρόνια, γι αυτό και είμαι χαρούμενη.

Σήμερα το πρωί σκέφτηκα ότι πάνε χρόνια από τότε που γιόρτασα τελευταία φορά τα γενέθλιά μου στην Αθήνα... Θυμάμαι έντονα εκείνα τα γενέθλια, ήταν πολύ όμορφα. Το 2009-μία από τις δυσκολότερες χρονιές. Ήταν η χρονιά που είχα γυρίσει γυρίσει από το Παρίσι, τελείωνα τη σχολή, έκανα αιτήσεις για μεταπτυχιακά, για υποτροφίες και μέσα σ' όλα  αυτά είχαν συμβεί ένα σωρό πράγματα στο σπίτι, με τον παππού, τη γιαγιά, νοσοκομεία, αγωνία, τρέξιμο, ένας χαμός. Θυμάμαι εκείνη τη χρονιά είχαμε τη γιαγιά στο σπίτι πολλούς μήνες. Ήταν ήδη βαριά άρρωστη και την προσέχαμε ανά βάρδιες. (Εγώ είχα αναλάβει τη νυχτερινή, μια και διάβαζα για τις εξετάσεις της υποτροφίας αργά τη νύχτα). Θυμάμαι επίσης ότι όλοι στο σπίτι είχαμε φτάσει στα όριά μας, γιατί η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη και τα νεύρα μας ήταν τεντωμένα. Το τελευταίο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου. Λίγες μέρες πριν το συζητούσα με τη μαμά και της έλεγα "έτσι όπως είμαστε, ούτε τα γενέθλιά μου δεν μπορώ να γιορτάσω!". Και τότε, θυμάμαι, τη γιαγιά να έρχεται από πίσω σέρνοντας σιγά-σιγά τα ποδαράκια της και να λέει "γιατί να μην τα γιορτάσεις;" Τι να της έλεγα! Μετά, όμως, αποφασίσαμε ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, να μην αφήσουμε αυτήν την ημέρα να περάσει έτσι και να κάνουμε μια μικρή γιορτή στο σπίτι. Εγώ ανησυχούσα για το πώς θα ήταν η γιαγιά γιατί με την άνοια ποτέ δεν ξέρεις. Το Ματουλάκι μου όμως είχε αυτό το μαγικό χάρισμα που ποτέ δεν κατάλαβα πώς το έκανε, κι εκεί που δεν το περίμενες είχε κάτι στιγμές διαύγειας και ήταν "εκεί" και ήταν καλά. Και το σπίτι στολίστηκε, και το μπαλκόνι γέμισε με τους αγαπημένους μου, και η γιαγιά τους χαιρετούσε όλους με το τρεμουλιαστό αδύναμο χεράκι της και χαμογελούσε. Κάποια στιγμή, αφού κόψαμε την τούρτα, είπε "καληνύχτα σας, εγώ θα πάω για ύπνο τώρα" και η μαμά την πήγε στο δωμάτιο. Μόλις έφυγαν όλοι, πήγα να την βρω. Δεν κοιμόταν. Με ρώτησε "έφυγαν οι φίλοι σου;", "ναι", είπα. "Ευχαριστήθηκες τα γενέθλιά σου;", με ρώτησε. "Πολύ", της είπα. "Σου έφεραν ωραία δώρα;", με ξαναρώτησε. "Πολύ ωραία", της είπα, "αύριο θα στα δείξω". Μου χαμογέλασε γλυκά, με το ζεστό της μάγουλο ακουμπισμένο στο μαξιλάρι. Εγώ την αγκάλιασα και τη φίλησα δυνατά. Ήταν από τις λίγες στιγμές τα τελευταία χρόνια που ήταν εκεί, μαζί μου, εκατό τοις εκατό. Κρατάω αυτή τη στιγμή σαν θησαυρό. Θα ήταν τα τελευταία μου γενέθλια μαζί της. Αλλά αυτό δεν το ήξερα τότε. 

Σήμερα θυμήθηκα αυτά τα γενέθλια κι εκείνη τη στιγμή με το Ματουλάκι μου. Ένιωσα να μου λείπει πολύ, πάρα πολύ. Και δύο δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου και η αλμυρή τους γεύση έφτασε μέχρι τα χείλη μου. Μετά, όμως, κοίταξα ψηλά και σκέφτηκα πως δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον κύκλο της ζωής, αλλά πως ό,τι και να γίνει οι αγαπημένοι μας συνεχίζουν να ζουν μέσα μας, όσο τους σκεφτόμαστε και τους θυμόμαστε.

  

...

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα 28...

Η ταράτσα έχει γεμίσει με αγαπημένους ανθρώπους της εδώ ζωής. Είμαι χαρούμενη που τους έχω δίπλα μου. Αν και μου λείπουν πολύ οι φίλοι μου από την Αθήνα, και οι άλλοι που είναι διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. (Άραγε θα καταφέρω ποτέ σε κάποια γενέθλια να τους μαζέψω όλους στο ίδιο μέρος...;)

"Ένας θαυμάσιος τρόπος να κοιτάξεις τον εαυτό σου είναι μέσα από την αντανάκλαση των αντιδράσεων του άλλου απέναντί σου", λέει Ο Λέο Μπουσκάλια. Είμαι ευγνώμων γι αυτό που βλέπω στα μάτια των ανθρώπων που είναι μαζί μου απόψε. Νιώθω τυχερή. 

Ετοιμάζομαι για το "φου" των 28 μου χρόνων. 

Η ευχή είναι η ίδια που κάνω κάθε χρόνο. 

Και απ' ό, τι φαίνεται πιάνει.

...

Μαρία,

25.05.2014

Βαρκελώνη

Rosas de Santa Rita...

Σήμερα έμαθα ότι υπάρχει μια Αγία, η Santa Rita, που είναι, λέει, η η Αγία του αδύνατου, "la Santa de lo imposible". Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι άνθρωποι πηγαίνουν στην εκκλησία της, που βρίσκεται στην οδό Hospital, στο Ραβάλ, με τις αγκαλιές γεμάτες μικροσκοπικά τριαντάφυλλα και ζητάνε από τη Santa Rita να τους κάνει τα αδύνατα δυνατά.

Μια μαθήτριά μου που μένει σ' εκείνη τη γειτονιά ήρθε στην τάξη με ένα μπουκέτο πανέμορφα τριανταφυλλάκια. "Son las rosas de Santa Rita", μου είπε. Μου εξήγησε το έθιμο και μου είπε ότι σήμερα μπορώ να ζητήσω οτιδήποτε μου φαίνεται αδύνατο. 

Η προστάτιδα του ανέφικτου. Πόσο μου άρεσε! Γυρνώντας στο σπίτι το βράδυ μετά το μάθημα το σκεφτόμουν και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει. Και σκέφτηκα μια ευχή που μου είχε δώσει πριν πολλά χρόνια η φίλη Λ., μου είχε πει "πάντα να στοχεύεις στο ανέφικτο". Είναι νομίζω από τις πιο ωραίες ευχές που μου έχουν δώσει ποτέ. 

Είναι ωραίο να πιστεύεις στο ανέφικτο.

Μ.,

22.05.2014

Βαρκελώνη

Σάββατο που ντύθηκε Κυριακή...

"Δεν θα μας σώσει η γραφή. Ούτε η ανάγνωση. Ίσως η νύχτα."

Αντώνης Τσόκος

Το σημερινό απόγευμα Σαββάτου έμοιαζε ξαφνικά με Κυριακή. Οι δρόμοι της Βαρκελώνης- όχι αυτοί που είναι γεμάτοι με τουρίστες στο κέντρο της πόλης, οι άλλοι, οι δρόμοι της πραγματικής γειτονιάς- ήταν άδειοι και τα περισσότερα μαγαζιά είχαν κατεβασμένα τα ρολά. Μια περίεργη ησυχία πλανιόταν στο δρόμο. 

Στάθηκα εκεί, στην οδό Méndez Nuñez. Κοίταξα ψηλά. Είναι ένας ωραίος δρόμος, με μεγάλα κτίρια, προσεγμένα. Και με ψηλά, καταπράσινα δέντρα. Εκείνη τη στιγμή ο ουρανός έπαιρνε ένα χρώμα μωβ-πορτοκαλί κι ο ήλιος είχε αρχίσει την κάθοδο. Με πλημμύρισε μια παράταιρη μελαγχολία Κυριακής. Δεν ξέρω από πού ήρθε. Νομίζω ότι έπεσε ουρανοκατέβατη. Κυριολεκτικά. 

Μπήκα στο σπίτι σκοτεινιασμένη. Διάβασα μερικά τραπουλόχαρτα*. Έλεγαν "μετά τη δύση του ηλίου, ο νους κάνει τα πιο σπουδαία λάθη." Το ξέρω, μου είπα. Και γύρισα τα τραπουλόχαρτα από την άλλη πλευρά.

Τώρα γράφω, αλλά ξέρω ότι "Δεν θα μας σώσει η γραφή. Ούτε η ανάγνωση. Ίσως η νύχτα." 

Η νύχτα είναι το μόνο που έχουμε. Σκέφτηκα και είπα να βάλω τελεία σ' αυτό το Σάββατο που ντύθηκε Κυριακή και εμφανίστηκε τόσο ανορθόδοξα μπροστά μου.

Μετά όμως δεν έβαλα τελεία, γιατί σκέφτηκα και κάτι άλλο:

"Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια." **

Αυτό θέλει τελεία. 

Τελεία και παύλα.

*Αντώνης Τσόκος

**Τ. Λειβαδίτης    

Μ., 

17.05.2014

Βαρκελώνη

Απορία...

 Κ.: -Έλα να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη.

Εγώ: -Πώς μπαίνουνε τα πράγματα σε τάξη;

Μ.

10.05.2014

Βαρκελώνη

  

Παρασκευγιάτικο ημερολόγιο...

Σήμερα ήταν μια ήσυχη Παρασκευή. 

Το πρωί ξύπνησα σχετικά αργά. Χτες το βράδυ είχα ξενυχτήσει τελειώνοντας ένα πολύ ωραίο και διαφορετικό βιβλίο που διάβαζα αυτές τις μέρες. Έφαγα πρωινό και συνέχισα εκείνο το κομμάτι της διατριβής που χρωστάω στην καθηγήτριά μου εδώ και κάτι βδομάδες. 

Μετά έκανα διάλειμμα για δουλειές του σπιτιού. Άλλαξα τα σεντόνια, όπως κάνω κάθε Παρασκευή- για να κοιμηθώ το βράδυ πιο γλυκά και να ξυπνήσω όμορφα. Μετά έβαλα πλυντήριο και καθάρισα το σπίτι. Μετά μαγείρεψα και ετοιμάστηκα για τη δουλειά.

Σήμερα είχα μόνο ένα μάθημα και πέρασε γρήγορα η ώρα. Ύστερα έπρεπε να επιστρέψω μία στοίβα από βιβλία στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Πήγα με το ποδήλατο, παίρνοντας όπως πάντα την c/ Diputació όλο ευθεία. Τα άφησα και αποφάσισα να γυρίσω με τα πόδια.

Έκανα μια στάση στο βιβλιοπωλείο. Έψαχνα το "Τάλγκο" του Αλεξάκη στα ισπανικά. Το βρήκα. Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, ήθελα μόνο να το ξεφυλλίσω. Είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, ούτε που θυμάμαι πια πόσες φορές το έχω διαβάσει. Το πήρα στα χέρια μου και ξεκίνησα να το διαβάζω. Πήγαινα στα κομμάτια που θυμάμαι ότι μου άρεσαν. Η ισπανική γλώσσα κυλούσε τόσο ωραία! Και τότε σκέφτηκα ότι πρέπει να το πάρω αυτό το βιβλίο μεταφρασμένο, γιατί κι εγώ η ίδια σκέφτηκα πολλές φορές αυτά που λέει η πρωταγωνίστρια, και τα σκέφτηκα στα ισπανικά. Γιατί στα ισπανικά τα ένιωσα. Και για μια στιγμή η καρδιά μου σφίχτηκε και ένιωσα να σκοτεινιάζω, αλλά έδιωξα αμέσως τα σύννεφα μακριά και πήγα προς το ταμείο. 

Βγήκα έξω με τη σακούλα του βιβλιοπωλείου στα χέρια. Πέρασα το δρόμο και μπήκα σ' ένα μαγαζί. Αγόραζα δύο μικρά τσίγκινα κουβαδάκια, ένα φυστικί κι ένα μωβ λιλά. Για το μπαλκόνι. Μετά πήρα το δρόμο της επιστροφής με μια μικρή στάση στο ανθοπωλείο Navarro για να πάρω έναν βασιλικό, πλατύφυλλο. Τον χάιδεψα και εκείνος μου ανταπέδωσε το χάδι ελευθερώνοντας μια υπέροχη, καλοκαιρινή μυρωδιά. 

Πέρασα και από το σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας. Μια και είμαι έξω να μην τρέχω αύριο. Όταν έφτασα σπίτι ξεκίνησα να τακτοποιώ τα ψώνια. Πήγα να βγάλω τον βασιλικό στο μπαλκόνι και το μάτι μου έπεσε στο φυστικί τραπεζάκι. Το χρώμα του έχει ξεθωριάσει και όλο λέω ότι πρέπει να το ξαναβάψω και όλο το το αναβάλλω. Σήμερα όμως το πήρα απόφαση. Έβγαλα την μπογιά, έπιασα το πινέλο και το τραπεζάκι έγινε καινούργιο. 

Ύστερα έφτιαξα μια σαλάτα και έριξα μέσα φρέσκο κόλιανδρο. Μου αρέσει ο κόλιανδρος, γιατί μου θυμίζει τη Νέα Υόρκη. Κι έτσι όταν με ρωτάνε γιατί βάζω συνέχεια κόλιανδρο στα φαγητά, λέω γιατί έχει γεύση Νέα Υόρκης, κι έτσι μπορώ να ταξιδεύω. 

Και τώρα νύχτωσε. Το τραπεζάκι δεν έχει στεγνώσει ακόμα καλά και δεν μπορώ να βγω στο μπαλκόνι. Κάθομαι στο γραφείο και ακούω μουσική. Τελικά είναι μεγάλη αλήθεια ότι "η ζωή μας χωρίς τη μουσική θα ήταν ένα λάθος". Έχω ανάψει και ένα κερί και το δωμάτιο μυρίζει περγαμόντο. Όμως θέλω να αγοράσω ένα άλλο που να μυρίζει γιασεμί. Γιατί το γιασεμί μου θυμίζει το καλοκαίρι και το σπίτι στο χωριό. Και τη γιαγιά. 

Σήμερα η μαθήτριά μου μού είπε, σε βλέπω πολύ καλά. Το πρόσωπο σου έχει αλλάξει, φαίνεσαι πιο χαρούμενη. Της λέω, είναι η άνοιξη. Και που είμαι λίγο πιο ξεκούραστη.

Ήθελα να πω της πω επίσης ότι άφησα το χειμώνα πίσω. Και ότι επίσης άφησα πολλά πράγματα πίσω. Και προχωράω. Κάνοντας όσο πιο όμορφες γίνεται τις στιγμές κάθε μέρα. Γιατί η ομορφιά είναι δίπλα μας, ακόμα κι όταν απλώνουμε τα ρούχα ή πλένουμε τα πιάτα. 

Τώρα θα βάλω τελεία και θα πάω να τελειώσω επιτέλους εκείνο το κεφάλαιο της διατριβής. Δε θέλω να αργήσω γιατί απόψε με περιμένουν καθαρά σεντόνια και ένα καινούργιο βιβλίο. 

Μ.

09.05.2014

Βαρκελώνη  

Άγρια Ζωή*

"Life doesn't mean what you have or what you got. 

It's what you 're willing to give up."

*Richard Ford, 'Wildlife'

Μετά από ένα διάλειμμα ανάμεσα σε άλλους συγγραφείς και αναγνώσματα, επέστρεψα και πάλι στον συγγραφέα-σταθμό στην αναγνωστική μου πορεία, τον Richard Ford.

Αυτή τη φορά ήταν το βιβλίο «Άγρια Ζωή». Το βρήκα ξεχασμένο σε ένα κρυμμένο ράφι της «Πολιτείας», ήταν το ένα από τα δύο αντίτυπα που είχαν ξεμείνει σε στοκ, σε μια έκδοση εξαντλημένη. Τα φύλλα του ήταν κίτρινα, από το χρόνο. Μ’ αρέσουν τα κιτρινισμένα από το χρόνο φύλλα των βιβλίων. Με κάνουν να νιώθω ότι αυτό που κρατάω στα χέρια μου έχει κάποια ιστορία πίσω του, πως έχει ταξιδέψει και ζήσει πολλά πριν φτάσει σε μένα.

Σε μια από τις κιτρινισμένες του σελίδες, διάβασα μια φράση που μου σφηνώθηκε στο μυαλό: «Ζωή μας δεν είναι αυτό που έχουμε ή που παίρνουμε, αλλά αυτό που είμαστε έτοιμοι να παρατήσουμε. Πρέπει πάντα να είσαι έτοιμος ν’ αφήσεις, να χάσεις κάτι που έχεις. (…) Αυτό σημαίνει επιλογή. Πρέπει να παρατάς κάποια πράγματα. Είναι κανόνας. Ο κυριότερος κανόνας για όλα».

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τη φράση και δεν είμαι σίγουρη ότι έχω συλλάβει απόλυτα το νόημά της, είμαι όμως σίγουρη ότι το έχω αισθανθεί σε όλο της το βάθος. Είναι βέβαιο πως η ζωή μας είναι μια σειρά από επιλογές. Πρώτη μας επιλογή είναι η στάση μας απέναντί της. Πώς τη βλέπουμε, πώς αντιδρούμε και αντιμετωπίζουμε ό, τι αυτή φέρνει στο δρόμο μας. Εκεί έχω επιλέξει. Καθετί που μας συμβαίνει και ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε αυτό που είμαστε.

«Ζωή μας» όμως λέει, «είναι αυτό που είμαστε έτοιμοι να παρατήσουμε». Σ' αυτό κολλάω λίγο. 'Η πολύ. Πόσο εύκολο είναι να παρατήσουμε τη ζωή μας; Πόσο εύκολο είναι να αφήσουμε πίσω όσα μέχρι τώρα είναι η ζωή μας;  Επιλογές. Για να συνεχίσουμε πρέπει να αφήσουμε κάποια πράγματα πίσω. Για να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο ή να ζήσουμε κάτι που επιθυμούμε, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χάσουμε κάτι άλλο. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε σε ταραγμένα νερά και «με τον καιρό να 'ναι κόντρα».

Και γιατί να τα παρατήσουμε; Γιατί να χάσουμε αυτό που έχουμε; Γιατί να θέλουμε το κάτι άλλο, το κάτι παρά πέρα; Γιατί να μην καθόμαστε στ' αυγά μας τέλοσπάντων; 

Υπάρχει απάντηση. Μου 'ρχονται στο μυαλό τρεις εικόνες, μία αίσθηση, και τρεις λέξεις:

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ. 

Υ.Γ. Και ξέρω ότι ίσως δεν καταλαβαίνεις. Αλλά δεν πειράζει. 

«Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις.»*

*Κική Δημουλά

Μ.

06.05.2014

Βαρκελώνη