Η στιγμή της 30ης (28ης) του μηνός... VII.

Σήμερα το απόγευμα, άνοιξα το πίσω παράθυρο του σπιτιού για να απλώσω τα ρούχα. Ξαφνικά είδα ότι ο ουρανός είχε αλλάξει χρώμα, μια ψιλή βροχή είχε αρχίσει την καθοδική της πορεία, κι εκεί ψηλά πάνω από τα κτίρια, ορθωνόταν ένα τεράστιο ουράνιο τόξο. Καθαρό και μεγάλο. Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ένα τόσο όμορφο και μαγικό ουράνιο τόξο! 

Σκέφτηκα αμέσως ότι αυτός ήταν ο πιο ωραίος και αισιόδοξος τρόπος για να αποχαιρετίσει κανείς την εβδομάδα, τον μήνα και τον χειμώνα. 

Το χάζευα για ώρα, μέχρι που τα σύννεφα το απορρόφησαν και το πήραν μαζί τους. Τότε έκλεισα το παράθυρο, έβγαλα την απλώστρα και άπλωσα τα ρούχα μέσα. Και δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την αίσθηση ότι όση ώρα άπλωνα, ένα χαμόγελο ζωγραφιζόταν στα χείλη μου...

Μ.

28.02.2014

Βαρκελώνη

"El invierno en Lisboa..." *

"¿Tú nunca sueñas que te pierdes por una ciudad donde no has estado nunca?" *

Ο χειμώνας στη Λισαβόνα. 

Ο χειμώνας στη Λισαβόνα δεν είναι ένα απλό ταξίδι. Είναι η περιπλάνηση σε μια άλλη πόλη, καινούργια, νοσταλγική. Είναι η περιπλάνηση σε άγνωστα μονοπάτια του εαυτού μας, από αυτά που τελικά μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.

Αυτός ο χειμώνας χρειαζόταν ένα ταξίδι στα βάθη της νοσταλγίας. Της νοσταλγίας όχι μόνο για τα περασμένα, αλλά και για το απραγματοποίητο, αυτό που δεν έχει έρθει ακόμα.

Κοιτάζω μια φωτογραφία- είναι επικίνδυνες καμιά φορά οι φωτογραφίες, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να φανταστείς και ίσως πολύ περισσότερα από όσα μπορείς να αντέξεις. Κοιτάζω μια φωτογραφία μου, ένα βράδυ στην Alfama- μπορώ ακόμα να ακούσω τους ήχους από τα fados στ' αυτιά μου- και βλέπω στα μάτια μου μια νοσταλγία, όχι γι αυτό που χάθηκε, αλλά γι αυτό που δεν ήρθε. Και βλέπω μέσα τους μια προσμονή. Και μετά μια λάμψη που η πραγματικότητα τη σχίζει. Αλλά δεν την εξαφανίζει. Γιατί η ανάγκη για προσμονή είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να εξαφανιστεί. 

Saudade. 
Τώρα καταλαβαίνω γιατί αυτή η πορτογαλική λέξη δεν μπορεί να βρει αντίστοιχη σε καμία γλώσσα. Νοσταλγία, μία ανεξήγητη μελαγχολία γι αυτό που ποθούμε και χάνουμε ταυτόχρονα. Saudade που βγαίνει από εκείνα τα σκοτεινά κομμάτια του μέσα μας, από τις κρυμμένες γωνιές της καρδιάς μας. Saudade.

"Κανείς δεν γυρνάει ποτέ ίδιος από ένα ταξίδι." Ούτε εγώ γύρισα ακριβώς η ίδια από τη Λισαβόνα. Κουβαλάω αυτήν την πόλη μέσα μου, μέρες μετά την επιστροφή. Barrio Alto ένα βράδυ αργά, το νοσταλγικό κίτρινο τραμ, η Rua da Alegria, η Alfama, η Rua Cruzes da Sé, τα σκαλοπάτια που σ' ανεβάζουν ψηλά, η θέα, το χρώμα, το κίτρινο φως στα στενά δρομάκια, ο Τάγος, η μυρωδιά του Ατλαντικού από μακριά, η βροχή που μουσκεύει ένα απόγευμα Κυριακής, μία κοπέλα που κρατάει στο χέρι ένα βιβλίο του Pessoa και ένα μυθιστόρημα* που την έκανε ν' αγαπήσει αυτήν την πόλη ακόμα περισσότερο... Κι άλλα πολλά αποτυπωμένα στη μνήμη, αναμνήσεις για να γεμίζει η καρδιά και η ζωή μας. El invierno en Lisboa.

"«Soñamos la misma ciudad le había dicho en una de sus últimas cartas», pero yo la llamo San Sebastian y tú Berlin. «Ahora la llamaba Lisboa.»" *



*Αntonio Muñoz Molina, "El invierno en Lisboa"
Φωτογραφία: Το τραμ 12, Λισαβόνα, Φεβρουάριος 2014 ©

M.

27.02.2014

Βαρκελώνη

(Υ.Γ. Στην Κ. γιατί μοιραστήκαμε μαζί λίγη από τη νοσταλγία αυτού του ταξιδιού. Και γιατί ξορκίσαμε κάθε μελαγχολία με άφθονες στιγμές πραγματικού γέλιου. Και γιατί γεμίσαμε κι άλλο το κουτί με τις αναμνήσεις μας. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αναμνήσεις που μοιράζονται κι από ζωές που γεμίζουν όμορφες στιγμές.) 

Μέρες σιωπηλές....

«Κι ήθελε ακόμα πολύ φως να ξημερώσει, 

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.»

Μ. Αναγνωστάκης

Σήμερα ήθελα να γράψω πολλά και τίποτα. Για τις μέρες του χειμώνα που περνούν, τόσο μοναχικά και σιωπηλά. Κλειστά. Απομονωμένα. Για τις μέρες μου που περπατούν τόσο σιωπηλά, που σχεδόν δεν τις ακούω. Κι ούτε κι οι άλλοι θέλω να τις ακούνε. 

Η μουσική που ακούω αυτό το απόγευμα έρχεται από μια πόλη άγνωστη και νοσταλγική. Και το κερί που καίει δίπλα μου μυρίζει περγαμόντο. Και τα παντζούρια είναι ανοιχτά για να κοιτάω έξω.

Για να κοιτάω έξω και να σκέφτομαι όλα αυτά που περιμένω και που, δεν μπορεί, κάποια μέρα θα έρθουν...

Μ.

14.02.2014

Βαρκελώνη

Απόγευμα Σαββάτου ή Feeling good...

Είχα πρόγραμμα γι αυτό το σαββατοκύριακο. Όχι κάτι πρωτότυπο. Τα συνηθισμένα. Διάβασμα και γράψιμο, κλασικά. Και μία ταινία το βράδυ. Και διάβασμα πριν με πάρει ο ύπνος. Ρουτίνα. Γλυκιά ρουτίνα-για να μην παρεξηγούμαστε. 

Κι κάπου εκεί το μεσημέρι, χτύπησε το τηλέφωνο και η Μ. μου 'πε να πάμε για φαγητό. Και να ετοιμαστώ γιατί ήταν ήδη στο δρόμο. Και να σκεφτώ και πού θα πάμε. Χτες μια μαθήτριά μου μού μίλησε για ένα κινέζικο εστιατόριο, πολύ καλό, αυθεντικό, είπε. Είπα στη Μ. να πάμε εκεί. 

Βρεθήκαμε στο κινέζικο, κοντά στην Arc de Triomf. Τρελάθηκα! Ξεκινήσαμε να τρώμε κι ένιωσα πως ταξίδευα αλλού, όχι στην Κίνα- όπως θα ήταν και το φυσιολογικό- αλλά στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Στη Νέα Υόρκη, εκεί που χρόνια πριν η G. μου μάθαινε τι θα πει κινέζικη κουζίνα. Σ' εκείνο το ίδιο εστιατόριο της Pell Street που πηγαίνουμε πάντα. Παρήγγειλα παρόμοια πιάτα. Κι είναι περίεργο πώς μπορεί μια γεύση να σε ταξιδέψει τόσο. Βγαίνοντας έξω, για ένα λεπτό πίστεψα ότι ήμουν στην Chinatown. Και ότι ίσως θα μπορούσα να βγάλω το κινητό, να σχηματίσω έναν αριθμό και να κανονίσω έναν καφέ στο Village σε μισή ώρα, σ' εκείνο το μικρό, κρυμμένο καφέ με τις μεγάλες τζαμαρίες.

Αλλά δεν ήμουν στη Νέα Υόρκη, ήμουν στη Βαρκελώνη. Και αντί για την Pell Street, έπρεπε να περπατήσω στην Ali Bei και μετά στην Marina και να βρεθώ στο σπίτι. Είμαι ακόμα λίγο ζαλισμένη από τα τρία ποτήρια κρασί-που σίγουρα χρειαζόμουν μετά από τόσο καιρό, αλλά και από το ταλάντευμα ανάμεσα στο πού βρίσκεται το σώμα μου και πού η σκέψη μου. Γυρίζοντας σπίτι ένιωσα την ανάγκη για ένα ζεστό καφέ κι ένα τσιγάρο. Βγήκα στο μπαλκόνι, ο αέρας αν και χειμωνιάτικος ήταν γλυκός, ο ουρανός είχε πάρει πάλι αυτό το ζεστό ροζ, ελπιδοφόρο χρώμα του... Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη φωνή της Nina Simone που τραγουδούσε "Feeling Good.." και στον καπνό που γινόταν ένα με τον αέρα, ανάμεσα στους ήχους της πόλης και στη θέα της θάλασσας από μακριά, σκέφτηκα ότι μπορείς να ταξιδέψεις και μόνο με τη σκέψη. Γιατί το πραγματικό ταξίδι έρχεται από μέσα μας.

Το ίδιο και η ελευθερία. 

"Oh freedom is mine, 

and I know how I feel..."

* Φωτογραφία: Ghinatown, NYC, Σεπτέμβριος 2013 ©

Μαρία, 

08.02.2014

Βαρκελώνη

Η πρώτη μέρα του Φλεβάρη...

«Καμιά φορά βρέχει και κάθομαι σ' ένα καφενείο (...)

ενώ οι στάλες της βροχής γράφουν μια μεγάλη επιστολή στα τζάμια.

Ποιος την στέλνει; Τι γράφει; Θα απαντήσεις;»

(Τ.Λειβαδίτης, "Αλληλογραφία")

Πρώτη μέρα του Φλεβάρη. Φλεβάρης και όχι Φεβρουάριος. Μήνας ελλιπής. Σκέφτομαι πως τα τελευταία χρόνια δεν πολυσυμπαθώ αυτόν τον μήνα. Όχι πως μου έχει κάνει τίποτα ο καημένος, αν μάλιστα γυρίσω το χρόνο πίσω θα θυμηθώ ότι παλιά ήταν ένας από τους πιο διασκεδαστικούς γιατί σ' αυτόν ήταν τα γενέθλια του μπαμπά, που συνέπιπταν με τις Απόκριες και στο σπίτι είχαμε πάντα γλέντια και γιορτές. Κι ήταν όμορφα, πολύ όμορφα, γιατί ντυνόμασταν και χορεύαμε και γελούσαμε. Αλλά έχουν περάσει χρόνια από τότε και συνειδητοποιώ ότι ακόμα και τις Απόκριες, από τότε που πήγαινα σχολείο έχω να τις γιορτάσω. Όχι πως έχει και καμιά σημασία, αλλά να, κουβέντα να γίνεται... 

Φλεβάρης, λοιπόν. Μήνας ελλιπής. Μήνας λίγο "άχαρος" και αδιάφορος. Διεκπεραιωτικός. Ανάμεσα στον Γενάρη και την άνοιξη. Ανάμεσα στο γκρι και στο χρώμα. Χειμωνιάτικος, με κρύες νύχτες. Μοναχικός. Αγαπώ τη μοναχικότητα αυτού του χειμώνα. Την ασφάλεια του σπιτιού. Τη σιωπή. Την εσωστρέφεια. Την παρέα με τον εαυτό μου. Την παρέα με τα βιβλία, τις μουσικές, τις ταινίες και τον καφέ. Τις μικρές στιγμές. Μου. 

Αλλά, φοβάμαι κιόλας. Μην περάσει γρήγορα και φύγει, και έρθει η άνοιξη ενώ η καρδιά μου βρίσκεται ακόμα στον χειμώνα...

Μ.

01.02.2014

Βαρκελώνη