Το φθινόπωρο στη Βαρκελώνη υπήρξε πάντα δύσκολο. Όχι πάντα για τους ίδιους λόγους, όχι πάντα το ίδιο δύσκολο, αλλά πάντα δύσκολο. Ειδικά ο Σεπτέμβρης. Αλλά και ο Οκτώβρης. Μήνες μεταβατικοί. Πάντα. Κρίμα, γιατί όταν ζούσα στην Αθήνα αγαπούσα πολύ τον Σεπτέμβρη. Και το φθινόπωρο. Αν και το φθινόπωρο το αγαπώ ακόμα, κι ας είναι η αρχή του δύσκολη. Σήμερα, όμως, δε θέλω να γράψω για την δύσκολη αρχή του. Σήμερα θέλω να γράψω γι αυτό το σαββατοκύριακο.
Επέστρεψα στη Βαρκελώνη και βρέθηκα σε μια νέα πραγματικότητα. Η πρώτη έχει να κάνει με το σπίτι. Το καινούργιο σπίτι. Μετά από έναν μήνα περίπου, αρχίσουν τα πράγματα να μπαίνουν σε μια σειρά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά το διαμέρισμα αρχίζει να γίνεται πιο "σπίτι".
Έλεγα για το σαββατοκύριακο. Αυτό το σαββατοκύριακο είναι πολύ όμορφο και μου θυμίζει κάτι από την παλιά εποχή. Αυτό το σαββατοκύριακο έμεινα μόνη μου στο καινούργιο σπίτι. Μετά από πάρα, πάρα πολύ καιρό, έχω πολύ ελεύθερο χρόνο κι αυτό μου είναι πολύ καινούργιο. Είναι μια περίεργη αίσθηση που ακόμα δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ σωστά, αλλά όλα θα πάρουν το δρόμο τους...
Αυτό το σαββατοκύριακο έκανα πράγματα που αγαπώ, πράγματα που με κάνουν χαρούμενη. Την Παρασκευή το απόγευμα κάθισα στον καινούργιο καναπέ που είναι πολύ μεγάλος και επιτέλους μπορώ να ξαπλώσω πάνω του. Έβγαλα από τη βιβλιοθήκη ένα αγαπημένο βιβλίο. Τα ποιήματα του Λειβαδίτη. Ο τρίτος τόμος. Ήθελα να διαβάσω "Τα χειρόγραφα του Φθινοπωρου". Τι ωραία συλλογή... Διαβάζω τους στίχους που έχω υπογραμμίσει χρόνια πριν, υπογραμμίζω καινούργιους... Πόσο καιρό είχα να απολαύσω έτσι την ανάγνωση; Στο ραδιόφωνο παίζει το "Autumn Leaves", η λάμπα σχηματίζει στον τοίχο ένα πολύ ιδιαίτερο φως. Πες μου, δεν είναι υπέροχο να μπορείς να απολαμβάνεις αυτά τα μικρά πράγματα; Μόλις αφήνω το βιβλίο αποφασίσω να δω μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, την "Καζαμπλάνκα". Όσες φορές και να τη δω, ποτέ δεν τη βαριέμαι. Στις καλές ταινίες, όπως και στα καλά βιβλία, όσο μεγαλώνεις βλέπεις άλλα πράγματα, καταβαίνεις πιο πολύ ή διαφορετικά. Και σίγουρα δεν κουράζεσαι ποτέ να επιστρέφεις. Όταν αποφασίζω να πάω για ύπνο, ξαπλώνω στο κρεβάτι που έχει καινούργια σεντόνια, δίπλα κομοδίνο (επιτέλους!) και καινούργια πορτατίφ στο χρώμα της μέντας. Νομίζω αποκοιμιέμαι με ένα χαμόγελο και με το πατζούρι ανοιχτό, για να με ξυπνήσει το φως του ήλιου.
Το φως του ήλιου με ξυπνάει, Σάββατο, ο καφές, το πρωινό, μια καινούργια μέρα. Η γειτονιά είναι ήσυχη, σαν να μην βρίσκεσαι σε πόλη. Αυτό δίνει στη μέρα μια άλλη αίσθηση, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, σαν να κυλάει ο χρόνος διαφορετικά. Ύστερα τα ψώνια με το καροτσάκι, το μεσημεριανό, σαλάτα πέστο. Μετά μια βόλτα στην πόλη. Με τα πόδια. Περπατάω, περπατάω. Σταματάω στα μαγαζάκια, παίρνω μικρά πραγματάκια για το σπίτι. Σουπλά με ρετρό μοτίβα και δύο βαζάκια, σε φυστικί- τι άλλο;- χρώμα. Κατεβαίνω τη Rambla Catalunya, χαζεύω τα ωραία κτίρια του καταλανικού μοντερνισμού. Η ομορφιά είναι δίπλα μας. Κατευθύνομαι σε ένα αγαπημένο μου καφέ. Ένα μέρος που αν μπορούσα θα ήθελα να μην αλλάξει ποτέ. Μέσα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, με ταράτσα και θέα τα πίσω μπαλκόνια των σπιτιών του Eixample. Θα ήθελα, πολύ εγωιστικά, να μη γεμίσει ποτέ με υπερβολικό κόσμο, να μη γίνει ποτέ "της μόδας". Να μείνει αυτό που είναι. Να συνεχίζει να σημαίνει όσα σημαίνει. Κυρίως για μένα.
Για το δρόμο της επιστροφής, διαλέγω την Οδό València. Από τότε που μετακόμισα δεν την έχω περπατήσει, ενώ παλιά σχεδόν πάντα γυρνούσα από αυτόν το δρόμο. Στη οδό València υπάρχει ένα από τα ωραιότερα ανθοπωλεία της πόλης, η Floristería Navarro. Είναι ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο, αν και μέχρι σήμερα, μετά από τόσα χρόνια εδώ, ακόμα αναρωτιέμαι ποιος θα αγοράσει λουλούδια τα ξημερώματα... Δεν είχα σκοπό να αγοράσω κάτι, άλλα στέκομαι σε ένα όμορφο μπουκέτο φθινοπωρινά λουλούδια. Δε μπορώ να αντισταθώ, αγαπώ πολύ τα λουλούδια. Είναι το πρώτο μπουκέτο του καινούργιου σπιτιού. Μου το τυλίγουν σε ένα μωβ χαρτί κι όταν το παίρνω στα χέρια μου το κοιτώ και χαμογελάω: las flores me hacen feliz. Επιστρέφω στο σπίτι, βάζω μουσική: Ella Fitzgerald και Louis Armstrong, αχ, είναι αλήθεια πως "χωρίς τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος". Ξεκινάω να βάζω τα λουλούδια σε μικρά βάζα. Θυμάμαι τη μαμά που τρελαίνεται για τα λουλούδια και πάντα λέει ότι είναι αυτά που κάνουν ένα σπίτι, πιο "σπίτι", δίνουν ζεστασιά και το ομορφαίνουν. Έχει δίκιο. Το σπίτι αλλάζει αμέσως όψη.
Ξαπλώνω. Παίρνω από τη βιβλιοθήκη ένα βιβλίο που γράφει για την ιστορία των δρόμων της Βαρκελώνης. Είναι στα καταλανικά και μου το είχε κάνει δώρο ο παλιός μου σπιτονοικοκύρης, ο Ferran, σε κάποια γενέθλιά μου. Είναι πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και αυτό που μ'αρέσει πιο πολύ είναι που τους περισσότερους δρόμους τούς ξέρω. Κι όχι μόνο τους ξέρω, αλλά έχουν γίνει μέρος της ζωής μου. Τους έχω περπατήσει, τους έχω ζήσει. Μέσα στις σελίδες του βρίσκω και δύο κάρτες γενεθλίων φίλων από την ίδια χρονιά. Η μία είναι πολύ αστεία και με πιάνει ένα νευρικό γέλιο. Ξαναποκοιμιέμαι με χαμόγελο- υπάρχει κάτι καλύτερο; Αύριο είναι Κυριακή, θα σηκωθώ χωρίς ξυπνητήρι και θα πιω τον καφέ μου στο ηλιόλουστο σαλόνι. Ανυπομονώ. Στο μυαλό μου έρχεται μια φράση που είχε πει η Μαργαρίτα Καραπάνου σε μια συνέντευξή της και με την οποία ταυτίζομαι απόλυτα: "ευτυχία είναι να ξυπνάς το πρωί και να 'χεις την ανυπομονησία να πιεις τον πρωινό σου καφέ...".
Κυριακή πρωί. Με ξυπνάει και πάλι το φως του ηλίου. Ανυπομονώ να πιω τον πρωινό μου καφέ. Κι κάπως έτσι νιώθω να αγγίζω την ευτυχία, την ευτυχία των στιγμών, των απλών πραγμάτων, την ευτυχία στην οποία πάντα πίστευα ότι υπάρχει. Δίπλα μας.
M.
08.10.2017
Βαρκελώνη
