Calle Marina...

Απόψε είναι το τελευταίο βράδυ στο διαμέρισμα της calle Marina. Μετά από οκτώ όλοκληρα χρόνια απόψε η πόρτα θα κλείσει και δεν θα ξανανοίξει. Απόψε είναι η τελευταία φορά που κοιτάω τη Σαγράδα Φαμίλια από το μπαλκόνι. Η τελευταία φορά που κοιτάζω τη θάλασσα, την ξανθιά κυρία του απέναντι διαμερίσματος με τις αμέτρητες γλάστρες της. Την πίσω θέα, το πάρκο, τα απλωμένα ρούχα, τα φωτισμένα παράθυρα. Είναι οι τελευταίες ώρες σ'αυτο το μπαλκονάκι, το τόσο στενό, αλλά τόσο δικό μου. Τελευταίες ώρες σ'αυτό το φυστικί τραπεζάκι που έβαψα μόνη μου και πέρασα σ'αυτό τόσα πρωινά, απογεύματα, βράδια. Το λάτρεψα αυτό το μπαλκονάκι. Νιώθω ότι του άφησα ένα κομμάτι από την ζωή μου. Απ'αυτό τα πρωινά έβλεπα από ψηλά την πόλη να ξυπνάει. Τα απογεύματα έβλεπα τον ήλιο να πέφτει και να βάφει τον ουρανό πορτοκαλί και μωβ. Τα βράδια άκουγα τον ήχο της πόλης. 

Πόσα συναισθήματα, πόσα πράγματα χώρεσαν μέσα στους τοίχους αυτού του ψηλοτάβανου σπιτιού; Χαρά, προσμονή, ilusión, αγωνία, μοναξιά, αγάπη, έρωτας, γέλια, κλάματα, απελπισία, νοσταλγία, μελαχγολία, τραγούδια, εκπλήξεις... Οκτώ χρόνια. Πόσες σκηνές μέσα σ'αυτά τα οκτώ χρόνια. Η άφιξη με τη μαμά εκείνον το Σεπτέμβρη του 2009. Όταν είχα βρει αυτό το σπίτι πίστευα ότι ήταν σχεδόν καρμικό. Στο πρώτο μου ταξίδι στη Βαρκελώνη, πολλά χρόνια πριν, ένα απόγευμα επισκέφτηκα την Σαγράδα Φαμίλια. Εκείνο το απόγευμα, μετά την επίσκεψη, κι ενώ βρισκόμουν στη γωνία των οδών Marina-Mallorca κοίταξα τον ουρανό... Είχε ένα υπέροχο χρώμα, τα μπαλκόνια του Eixample μου είχαν φανεί τόσο όμορφα, όλα ήταν τόσο υπέροχα εκείνη τη στιγμή, που  με είχε πλημμυρίσει ένα συναίσθημα που δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, αλλά ήταν ένα συναίσθημα γνώριμο- το είχα νιώσει και στο Παρίσι κάποια άλλη φορά- και μία σκέψη: θέλω κάποτε να ζήσω σ'αυτήν την πόλη. Όταν βρήκα το σπίτι αυτό και έψαξα στον χάρτη να δω πού είναι βρήκα ότι ήταν ακριβώς εκεί, σ'εκείνον τον δρόμο που κάποτε είχα νιώσει ότι θα ήθελα να ζήσω σ'αυτήν την πόλη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Το αγάπησα πολύ αυτό το σπίτι. Ήταν παλιό και έβγαζε πολλά προβλήματα, αλλά εγώ το αγάπησα. Το έκανα δικό μου. Σιγά-σιγά απέκτησε κάτι από μένα. Στους τοίχους του έφτιαξα κολάζ με εφημερίδες και φράσεις που αγαπούσα. Το είχα δει παλιότερα σε διάφορα καφέ στο Παρίσι και μου άρεσε. Η μαμά μου γινόταν έξαλλη όταν τα έβλεπε-έλεγε ότι πιάνουν σκόνη!- ούτε και σένα σου άρεσε πολύ, -έλεγες ότι ήταν πολύ φοιτητικό.... Ίσως και να 'ταν, αλλά εγώ τα αγαπούσα. Δεν ξέρεις ότι αυτά τα κολάζ στους τοίχους κάποτε με βοήθησαν να γλιτώσω την κατάθλιψη μιας δύσκολης περιόδου. Για μένα αυτό το κολάζ ήταν, είναι κάτι παραπάνω από χαρτιά στους τοίχους.

Σε έναν άλλο τοίχο είχα φτιάξει ένα κολάζ με τις αγαπημένες μου ισπανικές λέξεις. Για χρόνια, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ διάλεγα μια λέξη που περιέγραφε το πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή... Απόψε δεν ξέρω ποια θα διάλεγα. Ίσως ένα tal vez, ίσως. Η αμφιβολία για το μετά. Ή vida, ζωή, η ζωή που προχωράει. 

Δίπλα στην πόρτα είναι ο τοίχος με τα χαρτάκια όσων πέρασαν από το σπίτι της c/Marina. Μία ευχή από κάθε φιλοξενούμενο. Τα χαρτάκια αυξήθηκαν πολύ με τον καιρό και μέσα στα οκτώ αυτά χρόνια γέμισαν ολόκληρο τον τοίχο, από πάνω μέχρι κάτω. Τα χαζεύω τώρα και σκέφτομαι πόσο όμορφα περάσαμε με όσους με επισκέφτηκαν και πέρασαν λίγες μέρες σ'αυτό το διαμέρισμα... Πόση αγάπη σ'όλα αυτά τα μικροσκοπικά χρωματιστά ποστ-ιτ. Πώς να μου πάει η καρδιά να τα ξεκολλήσω ένα-ένα;

Στο σαλόνι είναι η πράσινη μεγάλη πολυθρόνα. Την είχα βρει εκείνον τον πρώτο χρόνο στα σκουπίδια, μόλις την είχαν αφήσει κάποιοι που άδειαζαν ένα διαμέρισμα κοντά στο Passeig de Gràcia... Ήταν απ'αυτές τις δερμάτινες, βαριές πολυθρόνες γραφείων. Ήταν τεράστια και δεν ήξερα πώς να τη μεταφέρω. Την είχα βρει λίγο πιο κάτω από την Pedrera. Πώς να την πάω σπίτι; Αμφιταλλαντευόμουν για πολλή ώρα. Ούτε, όμως, μπορούσα να την αφήσω. Αποφάσισα να τη σύρω μέχρι το σπίτι! Ναι, να την σύρω! Όταν διηγούμαι την ιστορία με την πολυθρόνα πολλοί δεν την πιστεύουν. Αλλά είναι αλήθεια, την έσυρα εγώ με τα ίδια μου τα χέρια! Από την Pedrera μέχρι την Σαγράδα Φαμίλια! Την ανέβασα μέχρι τον πέμπτο χάρη στην γειτόνισσά μου την Σέρβα που με βοήθησε. Για να την περάσουμε από το στενό διάδρομο στο σαλόνι αναγκαστήκαμε να βγάλουμε τις πόρτες! Η πολυθρόνα μπήκε θριαμβευτικά και δεν ξανάφυγε. "Εκεί μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό, τι τύχει...". Εκεί κάθισε χρόνια μια κοπέλα "που ονειρεύτηκε μεγάλα όνειρα, όπως κι εσύ, όπως κι εγώ άλλωστε" και τώρα δε μπορεί να πει αντίο.

Το πίσω μέρος του σπιτιού βλέπει στις πίσω όψεις των κτιρίων. Πάντα πίστευα ότι αυτή η πίσω θέα την ώρα που δύει ο ήλιος είχε κάτι ποιητικό... Πόσο θα μου λείψει. 

Τα πλακάκια. Χρωματιστά πλακάκια των σπιτιών του Eixample. Ο Ferran, ο  σπιτονοικοκύρης μου, είχε εμμονή μ'αυτά τα πλακάκια. Το πρώτο πράγμα που μου είχε πει ήταν να τα προσέχω γιατί είναι από το 1929! Τώρα πρέπει να πω αντίο στα ρετρό πλακάκια του Ferran, ακόμα κι αυτά θα μου λείψουν. 

Τα πάντα θα μου λείψουν. Όλα έγινα πολύ ξαφνικά και δε μπόρεσα να αποχαιρετίσω αυτό το σπιτάκι όπως θα ήθελα. Ίσως, βέβαια, να είναι και καλύτερα έτσι. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να το κάνω. Δεν ξέρω ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος, ο πιο ανώδυνος, να αποχαιρετάς κάτι που αγαπάς. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει τέτοιος τρόπος. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να πω αντίο, τουλάχιστον όχι τώρα, αλλά ίσως να μην ήμουν και ποτέ. Για κάποια πράγματα ίσως δεν υπάρχει ποτέ η κατάλληλη στιγμή, πρέπει απλώς να προχωράς χωρίς να κοιτάς πίσω. Προσπαθώ να βγάλω όσες τελευταίες φωτογραφίες μπορώ. Να θυμάμαι. Εικόνες, γωνιές. 

Η πόρτα θα κλείσει. Κάποια άλλη γειτονιά με περιμένει. Ένα νέο ξεκίνημα. Όσο δυνατή κι αν (προσπαθώ να) είμαι όμως, με φοβίζουν οι αλλαγές. Και με μελαγχολούν τα αντίο. Απόψε δε λέω μόνο αντίο στο πρώτο διαμέρισμα της ενήλικης ζωής μου. Λέω αντίο στη Μαρία της calle Marina. Σ'αυτήν την κοπέλα που εφτασε κοριτσάκι σ'αυτό το διαμέρισμα, μεγάλωσε μέσα σ'αυτό, έγινε αυτό που είναι. Τώρα βγαίνει από την πόρτα και δεν είναι πια η ίδια. 

Η πόρτα θα κλείσει.

Ο κύκλος έκλεισε. Τίτλοι τέλους. 

Δε θέλω να κοιτάξω πίσω. Μπορώ να μην κοιτάξω; 

Η ημερομηνία γράφει: 19 Ιουλίου 2017. 

κι εγώ, όπως γράφει και ο τοίχος...

δεν σταματώ,

ξημερώνει

και φεύγω...

Μ.

19.07.2017

c/ Marina, Barcelona