Σκόρπιες σκέψεις σε λευκό φόντο.

Ποτέ δεν είχα δει το χωριό στα λευκά. Δεν πίστευα καν ότι μπορεί να το στρώσει σ' ένα μέρος που βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα. Χτες βράδυ είχα πολλά στο μυαλό μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στριφογύριζα για ώρες μέχρι τα ξημερώματα. Κάποια στιγμή άνοιξα το παράθυρο και άκουσα για λίγο τον ήχο των κυμάτων και του χιονόνερου που έπεφτε στα κεραμίδια. Ήταν τόσο όμορφα που θα ήθελα να μην κάνει κρύο και να μπορέσω να αποκοιμηθώ έτσι, αφήνοντάς το παράθυρο ανοιχτό όλη τη νύχτα... 

Το πρωί με ξύπνησε η φωνή της μαμάς. Ήρθε τρέχοντας να μου ανοίξει τις κουρτίνες, έλα να δεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, το Κυπαρίσσι στα λευκά. Άνοιξα τα μάτια μου, ήταν υπέροχη η εικόνα. Ξάπλωμένη στο κρεβάτι και μέσα στη θαλπωρή της ροζ μου καρό κουβέρτας έβλεπα τον μώλο, το βουνό χιονισμένο, το γήπεδο με χιόνι, τη θάλασσα. Κάποια στιγμή με ξαναπήρε ο ύπνος. 

Με ξαναξύπνησε η φωνή της μαμάς. Αποκλειστήκαμε, οι δρόμοι έχουν κλείσει, δε μπορούμε να γυρίσουμε στην Αθήνα σήμερα. Πάρε να ακυρώσεις την ομιλία σου για αύριο. Επίσης πέθανε ο μπαρμπά-Χρόνης. Πόσες πληροφορίες να επεξεργαστεί κανείς σε τριάντα δευτερόλεπτα; Η ιδέα του να αποκλειστούμε στο χωριό δε με πείραζε τόσο. Τηλεφώνησα και ακύρωσα την ομιλία που είχα για αύριο στη Φιλοσοφική. Με λίγη τύχη θα τη δώσω κάποια άλλη μέρα μέσα στην εβδομάδα. Ο μπαρμπα-Χρόνης είναι, ήταν ο αδερφός του παππού. Μικρότερος από αυτόν. Κατά 20 μήνες, όπως σπεύδει πάντα να διευκρινίσει ο παππούς. (Τι έγινε, δηλαδή, αν πει δυο χρόνια;)Ήταν μεγάλος, 88 χρονών και τους τελευταίους μήνες ήταν στο κρεβάτι. Στεναχωρήθηκα γι αυτόν, αλλά πιο πολύ στεναχωρήθηκα για τον παππού. Έχει χάσει όλα του σχεδόν τα αδέρφια, έμεινε μόνο εκείνος και η μια του αδερφή. Το απόγευμα τον έπιασα καθισμένο στη σόμπα, σκεπτικό και θλιμμένο, με τα μάτια υγρά. Μ' ένα βλέμμα τόσο τσακισμένο που με τσάκισε και μένα. Σκέφτηκα πώς είναι να ζεις κάθε μέρα με την απουσία όλων των ανθρώπων που ήταν η ζωή σου... Πώς συνηθίζεις στους αποχαιρετισμούς... Προχθές είχα πάει στο νεκροταφείο να ανάψω τη γιαγιά και περπάτησα λίγο στα γύρω μνήματα. Έβλεπα εικόνες ανθρώπων που ήταν μέρος της παιδικής μου ηλικίας, τους έβλεπα τα καλοκαίρια, τις γιορτές, το Πάσχα, μεγάλωσα μαζί τους, ανάμεσά τους, τους θυμάμαι να κατεβαίνουν το δρόμο μπροστά από το σπίτι μας, να μας χαιρετάνε, κάποιων μάλιστα είναι σαν να ακούω ακόμα τις φωνές τους στα αυτιά μου. Και τώρα βλέπω μπροστά μου μια φωτογραφία μιας άλλης εποχής, κοιτούν χαμογελαστοί και ευθείς, πού να φαντάζονταν που θα κατέληγε αυτό τους το πορτρέτο... Βλέπω τις φωτογραφίες και δεν πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν φύγει, έχω την αίσθηση ότι κάπου συνεχίζουν να ζουν και ότι το καλοκαίρι θα τους ξαναδώ να περνάνε από το σπίτι. Η ζωή μου υποδεικνύει με κάθε τρόπο πως έχω μεγαλώσει. Μου υποδεικνύει το τέλος εποχής. 

Ξεστράτισα... Έλεγα για τον παππού. Κάθισα λίγο μαζί του δίπλα στη φωτιά. Ήταν δύσκολο να του πάρεις κουβέντα. Κάποια στιγμή αποφάσισα να ανέβω στο δωμάτιό μου και να τον αφήσω μόνο του. Ίσως το χρειαζόταν και δεν ήθελε να μου το ζητήσει. Ανέβηκα στο δωμάτιο, κοίταξα αυτήν την τόσο όμορφη θέα του παραθύρου μου (υπάρχει πιο όμορφη θέα από αυτή της θάλασσας;), είδα το χιόνι, έσφιξα τη ζεστή μου ζακέτα και σκέφτηκα, κάπως εγωιστικά, ότι σήμερα θα μπορούσε να ήταν μια πολύ γλυκιά και οικογενειακή μέρα, αν δεν την σκίαζε αυτή η άσχημη είδηση. Αλλά τι να κάνουμε, όλα μέσα στη ζωή είναι...

Άνοιξα για λίγο την τηλεόραση, δεν ξέρω γιατί, και έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη του Κραουνάκη. Τον ρωτούσαν για το αν είναι συμφιλιωμένος με την ιδέα ότι οι άνθρωποι που αγαπά φεύγουν (κοίτα τώρα κάτι συμπτώσεις, βαλτοί είναι;) κι εκείνος έλεγε ότι είναι απόλυτα, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Επίσης είπε μια φράση το νόημα της οποίας το έχω σκεφτεί πολλές φορές και μακάρι όλοι να μπορούσαμε να το κάνουμε πράξη. Είπε "η καλύτερη λύση αντί να τρελαινόμαστε κυνηγώντας λεφτά, είναι να συμπεριφερόμαστε σαν μελλοθάνατοι. Αυτό σε κάνει να απολαμβάνεις τη στιγμή εξαιρετικά, να διώχνεις οποιοδήποτε πανικό σου δημιουργεί μια κακή καθημερινότητα... (...) Απολάμβανε την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία." Αυτό.

Και η συνέντευξη τελείωνε με μια ευχή που μου άρεσε και τη συγκράτησα:

"εύχομαι στους ανθρώπους να φροντίσουν πάρα πολύ την ψυχή τους, να την ταΐσουνε ωραία πράγματα..."

Ωραία ευχή, δε νομίζεις;

Μ.

08.01.2017

Κυπαρίσσι Λακωνίας