Κουβάρι.

Ήρθαν και πάλι οι Παρασκευές βράδυ στο σπίτι, οι Παρασκευές της καθημερινότητας, οι Παρασκευές εδώ. Έξω βρέχει καταρρακτωδώς, ο χειμώνας στη Βαρκελώνη είχε χρόνια να είναι τόσο βαρύς. Σήμερα ήρθανε από τον Δήμο και κόψανε τα κλαδιά των δέντρων στο δρόμο. Τα δέντρα στο δρόμο είναι το σημάδι που βάζω για την αλλαγή της εποχής. Τώρα έχουν απομείνει γυμνά μέσα στην παγωνιά που σχεδόν τα λυπάμαι. Θα έρθει όμως και γι αυτά η άνοιξη και θα ανθίσουν, θα γεμίσουν πράσινα φύλλα και ο δρόμος μας θ' αλλάξει όψη. 

Οι Παρασκευές στο σπίτι είναι ήρεμες, μένω μέσα κι ο χρόνος κυλάει κάπως διαφορετικά, είναι πιο δικός μου. Λίγη μουσική, η καινούργια φυστικί λάμπα γραφείου, η σκέψη ότι αύριο είναι Σάββατο. Κι ας έχει πάει η ώρα 11 και είμαι ακόμα πάνω από τον υπολογιστή και δουλεύω. Αύριο θα ξυπνήσω χωρίς ξυπνητήρι κι αυτή είναι μια αισιόδοξη σκέψη.

Υπάρχουν περίοδοι που οι μέρες περνούν αδιάφορα, κάπως διεκπεραιωτικά. Δε μ' αρέσει οι μέρες να περνούν διεκπεραιωτικά. Θέλω να τις καταλαβαίνω, να νιώθω ότι κάθε μέρα που πέρασε δεν είναι μια μέρα που χάθηκε, όχι βέβαια ότι νιώθω τις μέρες μου να χάνονται, αλλά να, θα ήθελα λίγο παραπάνω χρόνο, θα ήθελα οι μέρες να μην είναι μία λίστα με υποχρεώσεις που πρέπει να γίνουν, θα ήθελα να ήταν λίγο μέρες πιο ξέγνοιαστες, πιο ανέμελες. Φοράω την "αναμελιά του 2017" στο λαιμό μου- αυτήν την ανεμελιά την οποία ακόμα δε μου έχει φέρει η νέα χρονιά, το αντίθετο μάλλον- και σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να βάλω και για φέτος ως σύνθημα εκείνη την περσινή φράση του Νίτσε, ίσως πάλι όχι.

Διαβάζω το κείμενο και δε βλέπω καμία συνοχή ούτε συνεκτικότητα, πώς πέρασα έτσι από τις Παρασκευές, στα δέντρα του δρόμου, στις μέρες χωρίς χρώμα, στην ανεμελιά. Κουβάρι σκέψεις χωρίς νόημα. Ένα σκέτο κουβάρι.

Πιο συνετό θα είναι να κλείσω τη λάμπα και να πέσω επιτέλους για ύπνο.

Καληνύχτα.

Μ.

27.01.2017

Βαρκελώνη