Ανεμελιά.

Περπατάμε με τη μαμά στην χειμωνιάτικη- ακόμα γιορτινή- Αθήνα. Κάνει κρύο και είμαστε τυλιγμένες με χοντρά κασκόλ και κρατάμε η μία την άλλη αγκαζέ. Καθώς αναβαίνουμε ένα μικρό δρομάκι του κέντρου, σταματάω σε μια βιτρίνα που μ'αρέσει πολύ. Είναι μια καλλιτέχνης που σκαλίζει πάνω στα κοσμήματα στίχους από ποιήματα. Πάντα όταν περνάω από μπροστά, κάνω μια στάση και χαζεύω. Η μαμά μου λέει "μπες, θέλω να σου πάρω κάτι". Κάπως δειλά ανοίγω την πόρτα και μπαίνω.

Μ' αρέσουν τα γούρια της νέας χρονιάς. Ακόμα κι αν με το πέρασμα των μηνών χάνουν λίγο την αίγλη τους και κάπως τα ξεχνάμε, εμένα εξακολουθούν να μ' αρέσουν. Το μάτι μου πέφτει στο φετινό γούρι που έχει τον τίτλο "ανεμελιά" και γράφει "Να 'ρθει το 17, να σου φέρει ανεμελιά...". "Πάρ΄το", μου λέει η μαμά. "Αυτό είναι που χρειάζεσαι".

Βγαίνουμε από το μαγαζί κι εγώ κρατάω στο χέρι μου ένα κόκκινο μικρό φακελάκι με μία μωβ κορδέλα. Μέσα έχει την ανεμελιά μου.

Στο δρόμο η σκέψη μου χάνεται. Ανεμελιά. Τι ωραία λέξη. Άραγε πόσον καιρό έχω να την ακούσω; Πόσον καιρό έχω να την πω; Ανεμελιά. Τι μελωδική λέξη!

Ανεμελιά. Πόσον καιρό έχω να την αισθανθώ; Να αφεθώ και να μη σκέφτομαι τίποτα, να μη με απασχολεί τίποτα... Πόσο εύκολο είναι να βρω ξανά τη χαμένη μου ανεμελιά- έστω και για λίγο; Λες το 17 να μου τη φέρει; Λες να μάθω να την αναζητώ; Λες να μάθω να την διεκδικώ;

Αχ, ας έρθει το 17, να μου φέρει ανεμελιά!

(Ευχαριστώ, μαμά! Για το δώράκι, γι αυτή τη στιγμή την τόσο δική μας που μοιραστήκαμε, γιατί ξέρεις πάντα τι είναι αυτό που μου λείπει και γιατί το εύχεσαι για μένα. Και γιατί αν σήμερα ξέρω τι σημαίνει "ανεμελιά" και το έχω ζήσει, αυτό είναι χάρη σε σένα, χάρη σε σας.)

Μ.

04.01.2017

Αθήνα