Las cosas son como son.

Φθινόπωρο και οι μέρες περνούν.

Τι φθινόπωρο κι αυτό. Τι μήνες κι αυτοί οι δύο που μας πέρασαν. Το καλοκαίρι έχει μείνει για πάντα πίσω. Έχω κρατήσει στο κινητό μια φωτογραφία από την Πανσέληνο του Αυγούστου στο χωριό, εκείνη τη νύχτα που έλαβα την είδηση. Υπάρχει ένα πριν και ένα μετά από τότε. Την κοιτάω ενίοτε και σκέφτομαι πόσο ανυποψίαστη και ήρεμη ήμουν μέχρι εκείνη την ημέρα.

Οι μέρες περνούν, αλλά όχι εύκολα. Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιμένουμε. Σκέφτομαι πού θα με οδηγήσει όλο αυτό, η καινούργια δουλειά, η καινούργια καθημερινότητα. Θα με αλλάξει άραγε; Θα με κάνει πιο δυνατή, πιο σκληρή, θα με κάνει να έχω πιο γερό στομάχι; Τι θα μου διδάξει, τι θα μάθω;

Έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα; Άραγε πάω τα πράγματα εκεί που πραγματικά θέλω να πάνε; Εγώ πάω εκεί που πραγματικά θέλω να πάω;

Τις προάλλες σε ένα αγαπημένο μπαρ βρήκα μία κάρτα που έλεγε: “Las cosas son como son.Si no serían otra cosa.” Τα πράγματα είναι όπως είναι. Αλλιώς θα ήταν κάτι άλλο. Είναι αλήθεια. Οι συνθήκες είναι όπως είναι και δε θ’ αλλάξουν-τουλάχιστον προς το παρόν. Αυτό που μπορώ και πρέπει ν’ αλλάξω είναι η στάση μου απέναντί τους.

Προσπαθώ.

Χρόνος. Χρειάζεται χρόνος.

Χτες δεν πήγα στο γραφείο και έμεινα να δουλέψω από το σπίτι. Το απόγευμα βρήκα λίγο χρόνο και βγήκα να περπατήσω. Η πόλη ήταν ήσυχη, είχε αυτόν τον ρυθμό της καθημερινής μέρας που τόσο αγαπώ. Είχε αυτήν την όψη που δεν τη βλέπεις το σαββατοκύριακο. Τη ζωή που κυλάει. Δεν τρέχει, κυλάει. Περπάτησα μόνη, όπως έκανα παλιά. Κοιτούσα τον ουρανό και μετά το ρολόι. Απόγευμα κι ακόμα έχει ήλιο. Τελευταίες μέρες που είναι απόγευμα κι έχει ακόμα φως. Μεθαύριο αλλάζει η ώρα κι έτσι θα ξεκινήσει κι επίσημα ο δρόμος προς το χειμώνα. (Πόσο με μελαγχολεί αυτή η αλλαγή της ώρας…)

Τις μέρες που είναι καθημερινή και μπορώ να κάνω μια βόλτα στην πόλη είμαι ευτυχισμένη. Βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Πιο φωτεινά, πιο αισιόδοξα.

Φέτος πρέπει να μάθω να αφήνω τα προβλήματα πίσω και-έστω και για λίγο-να βρίσκω στιγμές που να με κάνουν να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Πρέπει να μάθω να παίρνω αποστάσεις. Να βρω το δικό μου καταφύγιο.

Και, δεν μπορεί, όλο αυτό κάπου θα οδηγεί. Μένει να περιμένω και να δω πού θα με βγάλει...

Μ.

23.10.2015

Βαρκελώνη