Η στιγμή της 30ης του μηνός...XΙV

Ξαναδιαβάζω το κομμάτι της προηγούμενης 30ης του μηνός που είχε μείνει στο συρτάρι... Δεν χρειάζεται να πάω τόσο μακριά, βέβαια, φτάνει να γυρίσω λίγο το χρόνο στην προηγούμενη εβδομάδα. Νομίζω ότι ξαναένιωσα πώς είναι να φτάνεις στα όριά σου.

Σήμερα όμως είναι τέλος Σεπτεμβρίου, ενός μήνα που δεν ξέρω πώς πέρασε. Πραγματικά δεν ξέρω! Νιώθω ότι το τελευταίο διάστημα ήμουν μια καλοκουρδισμένη μηχανή που μόνο δούλευε.

Σήμερα, όμως, μαζί με το μήνα τελειώνει και ένα μεγάλο κεφάλαιο, αυτό του διδακτορικού. Κοιτάω τη διατριβή. Επιτέλους τυπωμένη, 321 σελίδες. Με σκληρό εξώφυλλο και χρυσά γράμματα. Με αφιέρωση. Με το όνομά μου κάτω από τη λεζάντα "tesi presentada per l' obtenció del títol de doctor". Την κοιτάω και βλέπω αυτά που δε βλέπουν οι άλλοι. Βλέπω τέσσερα χρόνια δουλειάς, βλέπω ξενύχτια, ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, βλέπω άγχη, αγωνίες, deadlines, κρίσεις πανικού, μοναξιά, κλείσιμο στο σπίτι, αλλά και όμορφες στιγμές γραψίματος τότε που οι σκέψεις και οι ιδέες παίρνουν μορφή. 

Χτες την κατέθεσα. 

Είναι περίεργο να βάζεις την τελευταία τελεία σε μία δουλειά τόσων χρόνων. Κάποτε όμως πρέπει να μπαίνουν και τελείες, για να μπορούμε να γράψουμε καινούργια κεφάλαια.

Χτες ήταν μια υπέροχη μέρα. Η Κυριακή ήταν βροχερή και γκρίζα και το δελτίο είχε πει το ίδιο και για τη Δευτέρα. Κι όμως, χτες το πρωί που σηκώθηκα είχε έναν υπέροχο ήλιο κι ο ουρανός ήταν καταγάλανος και καθαρός! Κι εγώ που ψάχνω συμβολισμούς σε όλα το θεώρησα καλό σημάδι. Πήγα στη σχολή με το ποδήλατο και στο δρόμο χαμογελούσα. Το βράδυ χάλασε πάλι ο καιρός και σήμερα βρέχει όλη μέρα. Κι έτσι λέω πάλι στον εαυτό μου πως ο καιρός έφτιαξε ίσα-ίσα για να ταιριάξει με τη χθεσινή στιγμή μου.

Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει αυτό το μικρό τέλος εποχής.

Αλλά σήμερα θα αφήσω τις συνειδητοποιήσεις κατά μέρους.

Προέχει να κοιμηθώ.

Να κοιμηθώ επιτέλους λίγο πιο ήρεμη.

Μ.

30.09.2014

Βαρκελώνη