"Οι δρόμοι λες κι έχουν αδειάσει...
Τα φώτα ανάψανε δειλά...
Δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει
κι όλα μπερδεύονται γλυκά...
Κι εγώ μες τα δικά σου μάτια
πώς βρήκα πάλι τη ρωγμή;
Και πέφτω με την ίδια ζάλη,
την ίδια τρέλα και ορμή...
Δεν είναι πως σε περιμένω
και βρίσκω τρόπο για να ζω...
Μα κάπου εδώ είν' αφημένο
ό,τι απόμεινε μισό..."
Η στιγμή της 30ης αυτού του μηνός δεν έχει εικόνα. Έχει ένα τραγούδι: "όλα μπερδεύονται γλυκά..." Η στιγμή της 30ης αυτού του μηνός συμπίπτει με την αλλαγή της ώρας. Αυτής της ώρας που μας φέρνει την άνοιξη. Πάντα σκεφτόμουν ότι η μέρα που ξεκινάει η θερινή ώρα είναι η πιο αισιόδοξη του χρόνου. Γιατί μεγαλώνει η μέρα, μεγαλώνει το φως, μεγαλώνει ο ουρανός πάνω μας.
Σήμερα η μέρα δεν θύμιζε άνοιξη. Ήταν μια μέρα βροχερή κι ουρανός ήταν γκρίζος. Όμως, ακόμα κι έτσι, το βράδυ που γύριζα σπίτι σκεφτόμουν ότι ακόμα και σ' ένα τέτοιο σκηνικό που καθόλου δεν της ταιριάζει, η άνοιξη ήταν παρούσα. Είναι παρούσα γιατί χαμογελάω κι όλα μπερδεύονται γλυκά...
Μ.
30.03.2014
Βαρκελώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου