Πάνε χρόνια που δε γράφω πια. Δηλαδή γράφω, γράφω για τη δουλειά όσο ποτέ άλλοτε. Αλλά δε γράφω πια για μένα. Τα μόνα μου προσωπικά γραπτά είναι πλέον σύντομα και αποσπασματικά και παραμένουν κρυμμένα σε ηλεκτρονικούς φακέλους και σημειώσεις. Ημιτελή. Μόνα τους. Κανείς δε διαβάζει πια τις γραπτές μου σκέψεις.
Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με το διάβασμα. Διαβάζω όσο ποτέ άλλοτε. Ξαναβρήκα τις παλιές μου συνήθειες. Διαβάζοντας ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Διαβάζοντας, ξαναβρίσκω κάθε μέρα τον εαυτό μου.
Μετά από πολλά χρόνια, φέτος έφερα επιτέλους μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης μου από την Αθήνα στη Βαρκελώνη. Για χρόνια δεν το τολμούσα. Έλεγα ότι "σπίτι μας είναι εκεί που είναι τα βιβλία μας". Αν έφερνα τα βιβλία από την Αθήνα, αυτό θα σήμαινε ότι η έννοια του "σπιτιού" θα μετατοπιζόταν σε ένα αλλού. Μου φαινόταν πολύ τελεσίδικο για να το τολμήσω. Κι ας πάνε χρόνια που θεωρώ τη Βαρκελώνη σπίτι μου. Έφερα, λοιπόν, επιτέλους τα βιβλία μου εδώ. Δεν ήξερα, όμως, ότι η καρδιά μπορεί να συνεχίσει να είναι διχασμένη ακόμα και με τα βιβλία μας δίπλα μας. Με το "εδώ" και το "εκεί" δεν ξεμπλέκεις τόσο εύκολα. Ίσως μάλιστα να μην ξεμπλέξεις και ποτέ.
Τις τελευταίες μέρες, μία μη αναμενόμενη αφορμή με έκανε να επιστρέψω σ' αυτό το μπλογκ και στις αναρτήσεις της περασμένης δεκαετίας (και βάλε). Λέω "δεκαετία" και δεν το πιστεύω. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Χαίρομαι που υπήρξε αυτό το μπλογκ, χαίρομαι που κάποιες κομβικές στιγμές της ζωής μου καταγράφθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Χαίρομαι, ακόμη, που καταγράφθηκαν και άλλες στιγμές, απλές και καθημερινές. Και τώρα μπορώ να επιστρέφω και να θυμάμαι. Διαβάζοντας ξανά αναρτήσεις από το παρελθόν, χαμογέλασα σ' αυτό το κορίτσι με τις βαλίτσες που υπήρξα. Προσπάθησα να ξαναμπώ στις σκέψεις και στις στιγμές της κάθε περιόδου, άλλες φορές το κατάφερα, άλλες όχι. Πώς να ανακτήσω ένα "εγώ" που πια δεν υπάρχει; Βλέπω ξανά αυτήν την κοπέλα με τα τόσα όνειρα, τη δίψα για ζωή, για γνώση, για εμπειρίες, για πρόοδο. Την αναγνωρίζω. Ταξίδεψα μαζί της κι εκείνη μ' έφερε στο σήμερα. Την κοιτάζω με κατανόηση και αλήθεια. Άραγε έγινε όσα ήθελε να γίνει όταν θα μεγάλωνε; Μπόρεσα να της δώσω τις μελλοντικές αναμνήσεις που τόσο ονειρευόταν να αποκτήσει; Έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα. Νομίζω ότι καλά τα κατάφερα μέχρι εδώ.
Αυτό που δεν ήξερε το κορίτσι του τότε, αλλά ξέρει καλά το κορίτσι του σήμερα είναι ότι κάποιες απαντήσεις δεν έρχονται απαραιτήτως με τα χρόνια. Υπάρχουν ερωτήματα που μένουν αναπάντητα, προσμονές χωρίς αφίξεις και όνειρα που δεν εκπληρώνονται. Και δεν πειράζει. Γιατί ό, τι και να γίνει η ζωή συνεχίζεται και μαζί πρέπει να συνεχίσεις κι εσύ.
Φέτος έγινα 36 χρονών. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι με χωρίζουν μόνο 4 χρόνια από τα 40. Η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός, θα μου πεις. Είναι όντως; Φοβάμαι ότι δεν είναι. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο πριν και στο από 'δω και στο εξής. Το αισθάνομαι πολύ καιρό τώρα, αλλά το τελευταίο διάστημα ακόμα πιο έντονα.
Η προηγούμενη δεκαετία, η υπέροχη δεκαετία των 20 και η αρχή των 30, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αλλαγές, είναι σε μεγάλο βαθμό καταγεγραμμένες σε αυτό το μπλογκ. Χαίρομαι που μπορώ να επιστρέφω. Θέλω να κάνω το ίδιο και με το τώρα, με τα χρόνια που έρχονται. Θέλω να καταγράψω τις αλλαγές γύρω μου και μέσα μου. Θέλω να μην ξεχάσω.
Θέλω να ξαναρχίσω να γράφω για μένα.
Μ.
10.12.2022
Βαρκελώνη
