Αυτό το τόσο όμορφο τραγούδι, με τους υπέροχους στίχους του Μιχάλη Γκανά, είναι ένα από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών. Κάθε φορά που το ακούω, σταματάω ό, τι κάνω. Σταματάω ακόμα και να σκέφτομαι. Αισθάνομαι ότι μεγαλώνοντας το καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ. Νιώθω κάθε του στίχο έναν προς έναν.
Θυμάμαι τη σειρά στην οποία ακουγόταν το συγκεκριμένο τραγούδι. "Λόγω τιμής". Πρωτοπαίχτηκε το 1996 κι εγώ τότε ήμουν 10 χρονών. Οι γονείς μου την έβλεπαν φανατικά, αλλά επειδή παιζόταν πολύ αργά, εμένα δε με άφηναν να τη δω. Εγώ, όμως, είχα κάνει τη μυστική μου επανάσταση! Είχα βρει μια πατέντα για να το βλέπω χωρίς να με παίρνουν χαμπάρι: όταν άρχιζε η σειρά, σηκωνόμουν αθόρυβα από το κρεβάτι μου, πήγαινα στο χωλ, κοντά στο σαλόνι, καθόμουν σε μια γωνιά κι έβλεπα μέσα από τον αντικατοπτρισμό της τηλεόρασης στη βιτρίνα! Μιλάμε για μεγάλη πατέντα, όχι αστεία! Έτσι είχα δει αρκετά επεισόδια, όμως ήμουν τόσο πολύ περήφανη και χαρούμενη για την ιδέα που είχα σκαρφιστεί, που θα έσκαγα αν δε το μοιραζόμουν με κάποιον! Αδέρφια, δυστυχώς, δεν είχα, οπότε μπορούσα να το μοιραστώ μόνο με τους γονείς μου. Τόσο πολύ ήθελα να με θαυμάσουν γι αυτό που είχα σκεφτεί, που ένα βράδυ, όταν ξεκίνησε η σειρά κι εγώ βγήκα από το δωμάτιο και πήγα στο κρησφύγετό μου, αποφάσισα να τους κάνω να με ανακαλύψουν. Δε θυμάμαι αν έβηξα δήθεν κατά λάθος ή τι ακριβώς έκανα για να με καταλάβουν και να έρθουν να με βρουν. Θυμάμαι, όμως την έκπληξή τους. Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από τότε, αλλά ακόμα θυμάμαι εκείνη τη σκηνή! Νομίζω είχαν γελάσει, ίσως και καμαρώσει για την επινοητικότητά μου. Ωστόσο, όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η αποκάλυψη μου στοίχησε το να μην ξαναδώ άλλα επεισόδια της σειράς. Δε βαριέσαι...!
Χρόνια μετά, σε κάποιες επαναλήψεις είχε πάρει το μάτι μου κάποια σκόρπια επεισόδια, αλλά καημό το είχα να ξαναδώ όλη τη σειρά από την αρχή μέχρι το τέλος, έτσι τιμής ένεκεν για τότε που δεν τα είχα καταφέρει μικρή! Την ιδέα μου την έβαλε η φίλη μου η Κ., που πάντα με καταστρέφει με κάτι τέτοιες ιδέες της, μια και τον Μάρτιο που βρεθήκαμε μου είπε ότι την ξαναέβλεπε αυτή την εποχή. Έτσι κι εγώ την περασμένη Παρασκευή αποφάσισα να ξεκινήσω εκείνο το εγχείρημα.
Και μόνο το τραγούδι των τίτλων της σειράς, με γύρισε πίσω σε μια άλλη εποχή... Από την πρώτη στιγμή συνειδητοποίηση ότι όλα πλέον τα καταλαβαίνω αλλιώς. Η φοιτητοπαρέα από την Πάτρα, τα φοιτητικά χρόνια που τότε θαύμαζα και περίμενα να ζήσω κι εγώ. Τώρα όλα αυτά είναι εμπειρίες που υπήρξαν, μια περίοδος της ζωής μου που έχει βιωθεί και που συνειδητοποιώ, όχι χωρίς κάποια μελαγχολία, ότι πέρασε ή περνάει πλέον ανεπιστρεπτί. Όταν οι γονείς μου έβλεπαν τότε τη σειρά ήταν 36 χρονών, πόσο νέοι! Είχαν- παρά λίγα χρόνια- την ηλικία που έχω εγώ σήμερα. Και μένα φάνταζαν στα μάτια μου τόσο μεγάλοι, τόσο γονείς... Και δεν ήταν παρά 36 χρονών!
Βλέπω στη σειρά μια άλλη Αθήνα. Μια ρετρό Αθήνα στην οποία όμως έζησα και μεγάλωσα. Μια Αθήνα που τότε, αλλά και πολύ αργότερα, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο γοητευτική είναι. Ήταν η δεκαετία του 90, το Παγκράτι, τα τρόλει, τα λεωφορεία, τα ρούχα εκείνης της εποχής. Λέω εκείνης της εποχής. Έφτασα να λέω εκείνης της εποχής, γιατί ήταν πριν από είκοσι χρόνια. Έφτασα να λέω πριν από είκοσι χρόνια. Μεγαλώσαμε.
Κάποια επεισόδια της σειράς έχουν γυριστεί στη Βαρκελώνη. Αυτό δεν το θυμόμουν! Κοίτα σύμπτωση! Βλέπω την Βαρκελώνη των Ολυμπιακών Αγώνων, τα ταξί που είναι ίδια με σήμερα-κίτρινα και μάυρα- τα ψηλά, καταπράσινα δέντρα, τους μεγάλους δρόμους. Βλέπω τους πρωταγωνιστές να περνάνε από την Plaça Universitat, μπροστά από το Πανεπιστήμιό μου! Η σκέψη μου ξαναγυρνάει στους γονείς μου, στους γονείς των 36 χρόνων, τότε που έβλεπαν τη σειρά. Άραγε θα μπορούσαν να φανταστούν ότι εκείνο το δεκάχρονο κοριτσάκι τους που έβλεπε κρυφά τηλεόραση μέσα από τη βιτρίνα μια μέρα θα έφευγε για εκείνην την πόλη, θα σπούδαζε και αργότερα θα δούλευε σ' εκείνο το Πανεπιστήμιο; Στα πλάνα της σειράς φαίνεται το παράθυρο του τωρινού μου γραφείου, κι εγώ σκέφτομαι ότι, ίσως μετά από χρόνια, όταν ενδεχομένως το παρόν να έχει γίνει πια παρελθόν, να ξαναβλέπω μια μέρα τη σειρά και να λέω, κοίτα, εκείνο το παραθυράκι πάνω δεξιά ήταν το παράθυρο του γραφείου μου.
Βλέπω τις σχέσεις των ανθρώπων, τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα. Τώρα τα καταλαβαίνω όλα καλύτερα. Όταν ήμουν μικρή και βγαίναμε με τους γονείς μου έξω, μου άρεσε να χαζεύω τις παρέες των νέων. Παρέες "μικτές" που έλεγε και η γιαγιά μου, κοπέλες και νεαροί, εκείνες οι παρέες της δεκαετίας του '90. Θα μου πεις, αλλάζουν οι παρέες με τις δεκαετίες; Δεν ξέρω. Πάντως εμένα εκείνες οι παρέες μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό. Και έφτιαχναν ό, τι αργότερα θα συγκροτούσε έναν από τους ορισμούς της δικής μου ευτυχίας: ένα μεσημέρι Σαββάτου, ένα ουζερί, φίλοι, παρέα, ήλιος, γέλια.
Βλέπω τις κρίσεις στις σχέσεις των ανθρώπων, στη φιλία, στον έρωτα. Τους τσακωμούς, τις παρεξηγήσεις την αλλαγή πλεύσης, τη συμφιλίωση, και πάλι από την αρχή. "Χρώμα δεν αλλάζουν τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε". Τώρα τα καταλαβαίνω όλα καλύτερα. Πόσους ανθρώπους χάνουμε στην πορεία, πόσους βρίσκουμε, πόσες ωραίες συναντήσεις, ουσιαστικές συναντήσεις, για τις οποίες πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που υπήρξαν. Τώρα δεν είμαι πια είκοσι χρονών και ξέρω ότι όλα αλλάζουν. Ξέρω ότι η απώλεια, κάθε είδους, είναι μέσα στη ζωή. Αλλά δεν είμαι ούτε και πενήντα, γι αυτό ακόμα "θα εμπιστεύομαι τον άνθρωπο", ακόμα θα πιστεύω ότι η αγάπη πάντα κερδίζει στο τέλος.
Γιατί...
"Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι,
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας,
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι,
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας..."
Μ.
20.04.2018
Βαρκελώνη
