Έχουμε πει ότι μία από τις πιο σημαντικές ιεροτελεστίες της καινούργιας χρονιάς είναι η αγορά της καινούργιας ατζέντας, και η πιο σημαντική σελίδα αυτής είναι η πρώτη. Αυτή που περιέχει το μήνυμα-σύνθημα για τη χρονιά που έρχεται. Πέρυσι η φράση ήταν «Η νοσταλγία θα δικαιωθεί φαντασμαγορικά κάποια στιγμή στο μέλλον.- + ΑΝΕΜΕΛΙΑ». Δεν ξέρω αν αυτή η νοσταλγία κατάφερε να δικαιωθεί μέσα στο 2017, τουλάχιστον η συγκεκριμένη νοσταλγία έτσι όπως την εννοούσα εγώ έναν χρόνο πριν. Ούτε την ανεμελιά που ήταν χαραγμένη πάνω στο περσινό μου γούρι ξέρω αν κατάφερα να τη βρω τελείως-ακόμα κι αν δεν έβγαλα το γούρι από πάνω μου καμία από τις 365 μέρες του χρόνου. Τη μαγεία, πάλι, που ζητούσα πέρυσι στο γράμμα μου προς το 2017, ούτε κι αυτή ξέρω αν τη βίωσα έτσι όπως την εννοούσα και αποζητούσα τότε. Ωστόσο, το 2017 με έμαθε να βρίσκω τη μαγεία εκεί που πριν δεν την περίμενα. Με έκανε να δω ότι δεν πρέπει να δίνω στη μαγεία μόνο μία συγκεκριμένη σημασία.
Το 2017 μου έδωσε και ένα άλλο μάθημα, δηλαδή όχι ακριβώς μάθημα, περισσότερο μία σκέψη, η οποία τριγυρνάει στο κεφάλι μου πολύ τον τελευταίο καιρό: κάποιες φορές, τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως μας έρχεται. Εκ πρώτης όψεως ίσως φαίνεται μια φράση αρκετά στωική που ενδεχομένως να μην ταιριάζει τόσο με τη δική μου στάση απέναντι στα πράγματα. Ωστόσο, σε μια πιο βαθιά ανάγνωση, αυτό που θέλω να πω με αυτήν τη φράση είναι ότι ίσως δεν οφελεί κάποιες φορές να περιμένουμε για πάντα ότι τα πράγματα θα έρθουν έτσι όπως εμείς τα έχουμε φανταστεί, ότι θα έρθουν όλα όσα περιμένουμε, όπως ακριβώς τα περιμένουμε. Όσο εμείς περιμένουμε, η ζωή περνάει. Κι ίσως περιμένοντας κάποια μελλοντική μαγεία, που στο μυαλό μας έχει μία συγκεκριμένη μορφή, χάνουμε άλλες μαγείες που είναι δίπλα μας κι εμείς τις προσπερνάμε γιατί δεν ξέρουμε να κοιτάζουμε. Με λίγα λόγια, δε μπορούμε να περιμένουμε τη ζωή. Πρέπει να τη ζούμε με τα δεδομένα που έχουμε την κάθε στιγμή. Πρέπει να την παίρνουμε όπως μας έρχεται.
Αυτό σκεφτόμουν λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, όταν ακόμα δεν είχα βρει το μήνυμα-σύνθημα για το 2018. Βέβαια, αυτό το μήνυμα-σύνθημα πέφτει σχεδόν πάντα ουρανοκατέβατο, εκεί που δεν το περιμένω. Έτσι και τώρα: Ένα πρωινό, καθώς έκανα μία βόλτα στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, έπεσα πάνω σε μία φράση που με έκανε να σταματήσω. Ήταν γραμμένη σε ένα μικρό ημερολόγιο με μωβ εξώφυλλο:
Σταμάτησα αμέσως, άρχισα να την κοιτάζω και ήξερα από το πρώτο λεπτό ότι αυτή θα ήταν η φράση για το 2018. Ένιωσα ότι ταίριαζε πολύ με τα όσα σκεφτόμουν λίγο πριν αποχαιρετίσω το 2017.
Την έγραψα στην πρώτη σελίδα της ατζέντας για να την κουβαλάω μαζί μου όλον τον χρόνο:
« Μην κρατάς κάτι που φεύγει,
μη διώχνεις κάτι που έρχεται.»
+ ΑΝΕΜΕΛΙΑ
(και φέτος!)
+ ΜΑΓΕΙΑ
(σε όλες της τις μορφές!)
Καλή χρονιά!
Καλές αρχές!
Μ.
14.01.2018
Βαρκελώνη
