Πέρυσι αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Ήταν ένα
δώρο κατά της νοσταλγίας. Νοσταλγία με την αρχική της σημασία, άλγος για τον
νόστο, πόνος για την επιστροφή. Για την επιστροφή στη ζωή στην Αθήνα, στους
φίλους, στην οικογένειά μου, στην πόλη μου. Το κατάφερα. Από τον Γενάρη και
μετά βρίσκομαι κάθε μήνα στην Αθήνα. Πολλά ταξίδια, πολλές διαδρομές,
Βαρκελώνη-Αθήνα, Αθήνα-Βαρκελώνη και πάλι από την αρχή. Κάποια από αυτά τα ταξίδια δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα, για λόγους που τότε δεν μπορούσα να προβλέψω.
Κάποια άλλα ήταν πιο όμορφα και με γέμισαν χαρά.
Μέσα σ' αυτό το συνεχές πήγαινε-έλα, κέρδισα κάτι
πολύτιμο που ήταν χρόνος με τους δικούς μου ανθρώπους, κέρδισα παρουσία. Συνεχή παρουσία. Ο χρόνος δεν ξέρω
αν ήταν αυτό που λένε «ποιοτικός»- τις περισσότερες φορές ήταν λίγος και δεν
έλειπε το άγχος και τρέξιμο. Βέβαια δεν ξέρω τελικά αν αυτή η έκφραση έχει
κάποιο νόημα. Τι θα πει ποιοτικός χρόνος; Ο οποιοσδήποτε χρόνος, ποιοτικός ή
μη, είναι χρόνος κι αυτό μετράει. Σ' αυτά τα πήγαινε-έλα μου φέτος κατάφερα να
ζήσω λίγο περισσότερο την καθημερινότητα των δικών μου ανθρώπων χωρίς να είναι
γιορτές ή διακοπές, χωρίς χρυσόσκονες. Μπόρεσα να φάω με τους γονείς μου το
μεσημέρι μετά τη δουλειά τους. Να με βοηθήσει ο μπαμπάς να ετοιμάσω κάτι- είχα
ξεχάσει πώς είναι να σε βοηθάνε. Μπορέσαμε να δούμε όλοι μαζί τηλεόραση ένα
βραδύ. Έτσι απλά. Μπόρεσα να δω να μεγαλώνει ο πιο μικρός μου φίλος- το μωράκι
μιας πολύς καλής μου φίλης. Μπόρεσα να περάσω ένα πρωινό μαζί τους, έτσι χωρίς πρόγραμμα,
μιλώντας και παίζοντας. Μπόρεσα να πάω στις πρόβες νυφικού μιας άλλης πολύ
καλής φίλης. Μπόρεσα να είμαι μαζί της σ’ αυτές τις χαρούμενες προετοιμασίες.
Μπόρεσα να είμαι δίπλα στους φίλους μου στα προβλήματα που συνάντησαν, μπόρεσα
να κάνω συζητήσεις που δεν ήταν ευχάριστες αλλά που ίσως κάπου να βοήθησαν.
Μπόρεσα να είμαι εκεί. Μπόρεσα να δω
τον παππού μου, τη γιαγιά, τους θείους μου. Μπόρεσα να ξαναδουλέψω λίγο στην Αθήνα,
μπόρεσα να δω πώς είναι να σε παρασέρνουν και πάλι οι ρυθμοί αυτής της χαοτικής
πόλης. Βρέθηκα σε δημόσιες υπηρεσίες και θυμήθηκα πόσο πίσω μου έχω αφήσει αυτό
το χάος. Μπόρεσα να δω και άλλες υπηρεσίες που κάτι έστω πήγαινε καλύτερα και
είπα κοίτα, να, ίσως υπάρχει ελπίδα.
Μέσα σ' αυτό το πήγαινε-έλα συνέβησαν όμορφα και λιγότερο
όμορφα. Μέσα σ' αυτό το πήγαινε έλα, ό, τι κι αν συνέβη, ήμουν
παρούσα.
Μέσα στα τόσα πήγαινε-έλα βρέθηκα αρκετές φορές να
φλερτάρω με την ιδέα της επιστροφής, κάποιες στιγμές πιο έντονα από άλλες.
Σχεδόν μια δεκαετία μακριά και βαραίνει πολύ η απόσταση, βαραίνει πολύ ο
νόστος. Βαραίνει πολύ το εδώ που (μου) λείπει από το εκεί.
Μέσα στα τόσα πήγαινε-έλα ίσως λειάνθηκε κάπως η
νοσταλγία, τουλάχιστον κατάφερα- για λίγο- να αποβάλω αυτό το δυσάρεστο
συναίσθημα, αυτόν τον κόμπο που με ακολουθούσε σε κάθε μου αναχώρηση.
Αυτός ο όμορφος κύκλος των πήγαινε-έλα σε λίγο θα κλείσει
και δεν ξέρω αν θα είμαι ξανά τόσο τυχερή ώστε να τον επαναλάβω. Μπροστά
μου σε λίγο θα ξεκινήσει μια άλλη χρονιά, αβέβαιη και θολή που δεν ξέρω που θα
με βγάλει. Η ιδέα της επιστροφής θα παραμείνει ακόμα λίγο στο συρτάρι με τα
προσεχώς. Δεν κατάφερε να βρει (ακόμα;) το δρόμο της προς την πραγμάτωση. Θα
τον βρει άραγε ποτέ; Θα τα καταφέρει; (Θέλει να τα καταφέρει;)
Αναπάντητα ερωτήματα και απολογισμοί εν όψει καλοκαιριού
και μιας αυλαίας που πέφτει. Προβληματισμοί και σκέψεις. Ίσως φταίει και η
συσσωρευμένη κούραση της χρονιάς. Ίσως η ανασφάλεια. Ίσως φταίνε οι πόρτες που
κλείνουν, οι κύκλοι που ίσως κλείνουν.
Σίγουρα κάπου παρακάτω θα ανοίξουν καινούργιοι δρόμοι.
Μένει μόνο να περιμένουμε για να δούμε πού οδηγούν.
Μ.
Πτήση Αθήνα-Βαρκελώνη
27.06.2017
