Αθήνα, Μάιος 2017.
Γενέθλια.
Από τα πιο όμορφα, τα πιο ξεχωριστά.
Τα γιορτάζω με τόσους δικούς μου ανθρώπους. Με τόσο δικούς μου ανθρώπους.
Πάρτυ στο πάτρικο.
Πάρτυ. Κανονικό πάρτυ, με χορό, κοκτέιλ, γέλια, πολύ κόσμο.
Είναι όλοι δίπλα μου. Δεν το πιστεύω. Κατάφερα να τους μαζέψω όλους!
Είναι δίπλα μου και χαίρονται όσο εγώ.
Είναι ένα όνειρό μου που πραγματοποιείται. Ήθελα να το είχα πραγματοποιήσει πέρυσι που έκλεινα τα 30, αλλά και τα 31 καλά είναι.
31. Πω πω! Τρεις δεκαετίες!
Στο πάρτυ η μία φίλη μου έρχεται με φουσκωμένη κοιλίτσα. Μία άλλη έχει αφήσει το μωράκι της στο σπίτι. Ένας άλλος φίλος έρχεται με το κοριτσάκι της κοπέλας του. Δύο άλλοι φίλοι μου μού φέρνουν μαζί με το δώρο τους και το προσκλητήριο του γάμου τους.
Μεγαλώσαμε.
Οι φίλοι μου προχωράνε τις ζωές τους. Η ζωή προχωράει. Μεγαλώνουμε.
Αλλά όπως μου είχε πει και παλιότερα η Ν. "Κι αν μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν κι όσα έχουμε ζήσει μαζί..."
Αγάπη.
Το σπίτι έχει πλημμυρίσει απέραντη αγάπη.
Την νιώθεις στον αέρα. Τη βλέπεις στα βλέματα. Είμαστε μαζί και είμαστε χαρούμενοι.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Το φου.
Η ευχή; Πάντα η ίδια.
Νιώθω ευγνώμων για τα φετινά γενέθλια. Γι αυτές τις καινούργιες αναμνήσεις που δημιουργήσαμε. Στο μυαλό μου τριγυρνάει κι εκείνη η φράση που δε θυμάμαι που την είδα "We didn't realize we were making memories, we just knew we were having fun."
31 και συνεχίζουμε!
Και του χρόνου!
Μαρία,
Μάιος 2017
Αθήνα
