"Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς..."

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει 
μέρα με τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή 
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη
κουράστηκε ίσως σαν κάθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας, 
δε θα πει πως δεν έχουμε 
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας 
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ, 
αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ'αρχίζαμε 
από το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση, 
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη και έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά 
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις, 
ή και όλα μαζί στην ανάγκη, 
δε θα πει πως εγώ δεν μπορώ
να γίνω κάτι απ' αυτά ή και όλα μαζί, 
και αν είναι να περάσω 
μια ζωή στη σκλαβιά -έτσι κι αλλιώς-
ας, είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης. 

Μιχάλης Γκανάς, "Προσωπικό" [Γυάλινα Γιάννενα, 1989]

----------------------------------------------------

(επειδή είναι δύσκολο ν'αγαπάς

 τι ποίημα κι αυτό

 τα λέει όλα

 όλα όσα σκέφτομαι, 

 όσα νιώθω, 

 όσα φοβάμαι, 

 όσα με πνίγουν, 

 όσα με κρατάνε

 δεν ξέρω αν θα άντεχα 

 να φτάσω κι εγώ 

 στην ίδια αποδοχή

 "σκλάβος της αγάπης"

 της αγάπης μεν, 

 αλλά και πάλι

 "σκλάβος"

 γιατί άλλοτε είμαι άνθρωπος

 κι άλλοτε πουλί

 και τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου

 είναι πολύ μεγάλα

 κι εγώ ακόμα τόσο μικρή

 τόσο νέα

 κι αυτά που ακόμα 

 δεν έχω νιώσει

 είναι τόσα πολλά

 είμαι πουλί

 θέλω να πετάξω

 φοβάμαι όμως

 γιατί η αγάπη

 αν και κάπως κουρασμένη

 είναι εδώ

 η αγάπη μας είναι εδώ

 τόσα χρόνια

 κι όμως

 είναι πάντα εδώ

 κι αυτό κάτι σημαίνει

 σημαίνει

 πως έχουμε κι εμείς ακόμα

 τη δική μας μοίρα )

Μ.

18.02.2017

Βαρκελώνη

"Τζιν-τζιν-τζιν..."

(Στον μπαμπά, φυσικά.)

Τη φωνή του Λουκιανού Κηλαηδόνη την έχω συνδέσει με τον μπαμπά μου. Με τα τέλη της δεκαετίας του ογόντα-αρχές ενενήντα, με τα πρωινά στο αυτοκίνητο στο δρόμο για το σχολείο...

Υπάρχει ένα τραγούδι, το πρώτο που μου είχε αφιερώσει ο μπαμπάς μου, "τζιν τζιν τζιν" το λέγανε, και ο Κηλαηδόνης το είχε γράψει για την κόρη του. Θυμάμαι πάντα να μου το τραγουδάει, κι ακόμα θυμαμαι, αν κι έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια, εκείνο το βιντεάκι από τη συναυλία του Κηλαηδόνη εκείνος στο πιάνο κι ένα μικρό κοριτσάκι με τζιν, τιράντες και ψηλή κοτσίδα να χορεύει...

- 

Τζιν τζιν τζιν, τζιν τζιν τζιν

Πώς του πάν' καλέ τα τζιν

Πώς του πάν' τα τζιν, τζιν τζιν τζιν

Πώς του πάν' τα τζιν

Μπλε μπλε μπλε, μπλε μπλε μπλε

Πώς του πάν' καλέ τα μπλε

Πώς του πάν' τα μπλε, μπλε μπλε μπλε

Πώς του πάν' τα μπλε

Πώς του πάν' τα μπλε, τα μοβ, τα θαλασσιά

Πώς του πάν', Πώς του πάν' , Πώς του πάν'

Φαν φαν φαν, φαν φαν φαν

Πώς του πάνε τα μπουφάν

Κοίτα πώς του πάν' , φαν φαν φαν

Κοίτα πώς του πάν'

Νου νου νου, νου νου νου

Βρε τι κάνει το Νουνού

Μπράβο σου Νουνού, νου νου νου

Μπράβο σου Νουνού

Λα λα λα, λα λα λα

Το κορίτσι μου γελά

Δες το που γελά, λα λα λα

Δες το που γελά

Δες το πώς γελά και πώς μοσχοβολά

Το κορίτσι μου αξίζει πολλά

Πω πω πω, πω πω πω

Θεέ μου πόσο τ' αγαπώ

Πόσο τ' αγαπώ πω πω πω

Πόσο τ' αγαπώ…

Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι δε μπορώ να αποφύγω αυτό το νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο, στο τότε, στα τόσο όμορφα παιδικά χρόνια, τότε που ήμουν κι εγώ ένα κοριτσάκι με τζιν, κόκκινο μπουφάν, τιράντες και κοτσίδα, στη φωνή του μπαμπά μου- τόσο τρυφερή και γλυκιά- να λέει "το κορίτσι μου αξίζει πολλά" και τα μάτια του να λάμπουν...

Κατά καιρούς ψάχνω τραγούδια για πάω στους μαθητές μου στο μάθημα ελληνικών, αλλά ποτέ δεν τολμώ να τους πάω αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι, κι ας είναι από τα αγαπημένα μου. Κι αυτό γιατί κάθε φορά που το ακούω συγκινούμαι τόσο πολύ που δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. 

Χθες τους πήγα το "εγώ θα σ'αγαπώ και μη σε νοιάζει..." και μάθαμε λίγα πράγματα για τον τραγουδοποιό. Σήμερα ξύπνησα και έμαθα για το θάνατό του.

Πήρα αμέσως τηλέφωνο το μπαμπά. 

-"Δεν προλάβαμε να πάμε μαζί σε μία συναυλία του", του είπα. "Πάντα το λέγαμε, και τελικά δεν πήγαμε. Δεν προλάβαμε."

-"Δεν πήγαμε, ρε γαμώτο", μου λέει. "Αλλά θα έχουμε πάντα τα τραγούδια του."

-"Και θα τα βάζουμε στα ταξίδια στο δρόμο για το χωριό, κι ας μην τον αντέχει η μαμά!"

Γελάμε.

Κλείνω το τηλέφωνο και ξαναβάζω το τραγούδι μου.

"Τζιν τζιν τζιν, τζιν τζιν τζιν/ Πώς του πάν' καλέ τα τζιν"

Κι έτσι όπως ακούω αυτή τη φωνή νιώθω ξαφνικά να με πλημμυρίζει μια τόσο μεγάλη μελαγχολία... Σκέφτομαι ότι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν είναι μόνο μία φωνή, είναι όλα όσα αυτή η φωνή φέρνει μαζί της, όσα και όσους με κάνει να θυμάμαι, σκέφτομαι πώς με κάποιο τρόπο συμβολίζει για μένα μια εποχή. Μια εποχή που τελειώνει. Τελειώνει γιατί μεγαλώνουμε. Άλλωστε το είχε πει κι εκείνος σε ένα άλλο του τραγούδι...

"Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
κάποιος μας τα κλέβει μυστικά..."

Μ.

07.02.2017

Βαρκελώνη