"Ονειρεύτηκες ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο
που να το τρέχεις μη γνωρίζοντας πια Ερινύες;"
(Οδ.Ελύτης, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας)
Το τέλος του θέρους με μελαγχολεί. Δε μου συνέβαινε πάντα αυτό. Θυμάμαι παλιά, όταν ζούσα στην Αθήνα, κυρίως στα φοιτητικά μου χρόνια, ο Σεπτέμβρης ήταν ο αγαπημένος μου μήνας. Ο Σεπέμβρης στην Αθήνα είναι τόσο όμορφος μήνας. Η Αθήνα (και) τον Σεπτέμβρη είναι τόσο μαγική πόλη! Επιστροφές από τις διακοπές, με το δέρμα μαυρισμένο από τον ήλιο του καλοκαιριού, το μυαλό ξαλαφρωμένο από τις έγνοιες, τη διάθεση για την καινούργια χρονιά που ξεκινάει, τα τόσα σχέδια, τα τόσα όνειρα. Συναυλίες, παραστάσεις, θερινά σινεμά, βόλτες στο κέντρο της πόλης, τα πρώτα ζακετάκια για την ψύχρα. Ξανανταμώματα με φίλους, κουβέντες, γέλια, καλοκαιρινές ιστορίες να διηγηθείς.
Τώρα οι Σεπτέμβρηδές μου μυρίζουν αποχαιρετισμό. Οι βαλίτσες, οι τελευταίες υποχρεώσεις, η αντίστροφή μέτρηση (ξανά). Οι Σεπτέμβρηδές μου γεμίζουν τώρα αντίο και δάκρυα. Κόμπους στο λαιμό που δε συνηθίζονται, δεν ξεπερνιούνται. Κι έτσι ο Σεπτέμβρης έγινε για μένα ο πιο μελαγχολικός μήνας, ο μήνας των αποχαιρετισμών.
Μαζί του δεν αποχαιρετώ μόνο το καλοκαίρι που έφυγε, αλλά κι αυτά που παίρνει μαζί του.
Μ.
31.08.2016
Αθήνα
