29 Φεβρουαρίου, μέρα μοναδική μια και αργεί τόσο πολύ να έρθει.
Ξημερώματα βγαίνω από το ξενοδοχείο της calle Esparteros, στο κέντρο της Μαδρίτης, κατεβαίνω στην calle Mayor και σταματάω το πρώτο ταξί- άσπρο με την κόκκινη γραμμή στο πλάι- που περνάει από μπροστά μου. "Voy a Atocha", λέω. Στη σύντομη διαδρομή μέχρι να φτάσω στο σταθμό, χαζεύω τη Μαδρίτη που ξυπνάει δειλά-δειλά, τα κτίριά της, τα φώτα της, τους δρόμους της.
Στο τρένο που με θα με πάει πίσω στη Βαρκελώνη, κοιτάω από το παράθυρο και σκέφτομαι εκείνη τη σκηνή από την ταινία του Almodovar "Todo sobre mi madre", όπου η πρωταγωνίστρια μιλούσε για αυτή τη διαδρομή με τρένο Βαρκελώνη-Μαδρίτη, Μαδρίτη-Βαρκελώνη: "Hace diecisiete años hice el mismo trayecto, pero al revés, de Barcelona a Madrid. También venía huyendo." Θυμάμαι αυτή τη φράση και νιώθω να τη λέω κι εγώ. Πάνε πόσα χρόνια που κάνω αυτή τη διαδρομή, από τη μία πόλη στην άλλη, και δε μπορώ να αποφύγω αυτή τη μελαγχολία κάθε φορά που αφήνω την πρωτεύουσα, της ατμόσφαιρά της, τον αέρα της, τους ανθρώπους της, τη ζωή της που νιώθω τόσο οικεία.
Σήμερα, όμως, μελαγχολώ και για κάτι ακόμα, για τον αποχαιρετισμό στο ξενοδοχείο, για τις τρεις μου φίλες που άφησα πίσω και που σε λίγο θα ξυπνήσουν για να πάρουν το αεροπλάνο που θα τους γυρίσει στην παλιά, κοινή μας πόλη, στην Αθήνα.
Φεύγω από τη Μαδρίτη με τα μάτια υγρά κι εκείνον τον κόμπο τον τόσο γνώριμο, αλλά και τη βαλίτσα μου γεμάτη με όμορφες στιγμές των τελευταίων ημερών:
Ποτήρια βερμούτ στην Cava Baja. Κι άλλα βερμούτ στα Malasaña.
Σάββατο πρωί στα στενά του Barrio de las letras. Βόλτα στο Retiro. Περπάτημα στην Chueca. Τάπας και claras στον El Tigre. Σούρουπο Σαββάτου στην calle Hortaleza, την ώρα που ο ουρανός γίνεται μωβ. Βράδυ στο τζαζ καφέ La Central, το πιο ατμοσφαιρικό καφέ της Μαδρίτης. Πρωινό με σοκολάτα και churros, Κυριακή πρωί στο Rastro. Γέλια και παιχνίδια στους δρόμους. Πλάκες το βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Αγκαλιές και ζεστασιά. Φωτογραφίες με τα πιο λαμπερά μάτια.
Φτάνω στο σταθμό Sants. Επιστροφή στην καθημερινότητα. Βάζω τα κλειδιά στην πόρτα. Πρώτη φορά μόνη μετά από τόσες μέρες με τα κοριτσάκια μου. Νιώθω ξαφνικά πιο μόνη. Ξαναφέρνω τις στιγμές των τελευταίων ημερών στο μυαλό μου, ξανακοιτάω τις φωτογραφίες με τα λαμπερά μάτια. Κολλάω στον "τοίχο των επισκεπτών" τα χαρτάκια που μου έγραψαν, δίπλα στα άλλα που μου είχαν αφήσει τις προηγούμενες φορές. Μου λείπουν ήδη. Βγάζω και κοιτάω τα δώρα τους... ένα δαχτυλίδι, έναν Μάρτη, την κούπα με το μήνυμα που τόσο μου ταιριάζει... Κι άλλα πολλά, που γέμισαν το σπίτι της calle Marina... Κι ενώ στεναχωριέμαι που πάλι έπρεπε να τις αποχωριστώ και που θα μου λείπουν κάθε μέρα, χαίρομαι ταυτόχρονα γι αυτό που με κόπο έχουμε δημιουργήσει τόσα χρόνια. Γι αυτήν τη φιλία την τόσο μοναδική. Και ξανασκέφτομαι το χαρτάκι που τους άφησα εγώ φεύγοντας σήμερα το πρωί από το ξενοδοχείο: "Gracias por ser y estar".
Αυτό.
Μ.
29.02.2016
Μαδρίτη-Βαρκελώνη
...
Φτάνω στο σταθμό Sants. Επιστροφή στην καθημερινότητα. Βάζω τα κλειδιά στην πόρτα. Πρώτη φορά μόνη μετά από τόσες μέρες με τα κοριτσάκια μου. Νιώθω ξαφνικά πιο μόνη. Ξαναφέρνω τις στιγμές των τελευταίων ημερών στο μυαλό μου, ξανακοιτάω τις φωτογραφίες με τα λαμπερά μάτια. Κολλάω στον "τοίχο των επισκεπτών" τα χαρτάκια που μου έγραψαν, δίπλα στα άλλα που μου είχαν αφήσει τις προηγούμενες φορές. Μου λείπουν ήδη. Βγάζω και κοιτάω τα δώρα τους... ένα δαχτυλίδι, έναν Μάρτη, την κούπα με το μήνυμα που τόσο μου ταιριάζει... Κι άλλα πολλά, που γέμισαν το σπίτι της calle Marina... Κι ενώ στεναχωριέμαι που πάλι έπρεπε να τις αποχωριστώ και που θα μου λείπουν κάθε μέρα, χαίρομαι ταυτόχρονα γι αυτό που με κόπο έχουμε δημιουργήσει τόσα χρόνια. Γι αυτήν τη φιλία την τόσο μοναδική. Και ξανασκέφτομαι το χαρτάκι που τους άφησα εγώ φεύγοντας σήμερα το πρωί από το ξενοδοχείο: "Gracias por ser y estar".
Αυτό.
(αφιερωμένο)
Μ.
29.02.2016
Μαδρίτη-Βαρκελώνη
