Βράδυ Παρασκευής και νιώθω το βάρος των τριών τελευταίων εβδομάδων να με καταβάλλει. Ειδικά σήμερα σαν να συσσωρεύτηκε όλη η κόπωση από τη δουλειά και το συνεχές τρέξιμο.
Σήμερα δε βγήκα. Δεν είχα το κουράγιο. Έμεινα μόνη στο σπίτι, όπως τότε παλιά, εκείνους τους χειμώνες που ζούσα μόνη σ' αυτό το ψηλοτάβανο διαμέρισμα και η καθημερινότητά μου ήταν διαφορετική. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάει πώς ήταν το τότε, κι ας μην έχουν περάσει τόσα χρόνια. Θυμάμαι, όμως, κάτι βράδια Παρασκευής, κουρασμένη και τότε από την εβδομάδα, που έμενα σπίτι, ξάπλωνα στο κρεβάτι νωρίς και έβλεπα παλιές ταινίες του Αλμβοδόβαρ ή του Γούντι Άλλεν και μετά αποκοιμιόμουν στα καθαρά σεντόνια που μόλις είχα στρώσει. Και έβρισκα τόση ευτυχία σ' αυτή τη μικρή στιγμή, σ' αυτήν την παρασκευγιάτικη τελετουργία, την τόσο δική μου. Είχα μάθει να απολαμβάνω τη μοναξιά μου.
Σήμερα έβαλα να ξαναδώ μία αγαπημένη ταινία του Αλμοδόβαρ, μία από τις πρώτες του, "Mujeres al borde de un ataque de nervios". Μ' αρέσει αυτή η ταινία για πολλούς λόγους, γιατί είναι κωμωδία, γιατί με ταξιδεύει στη Μαδρίτη της δεκαετίας του '80, τότε που οι γυναίκες ντύνονταν με κόκκινα σακάκια και πουά πουκάμισα, μ' αρέσει όλη αυτή η ρετρό ατμόσφαιρά. Μ' αρέσουν τα καθαρά ισπανικά της πρωτεύουσας, μ' αρέσει τόσο πολύ αυτή η γλώσσα. Μ' αρέσει που την καταλαβαίνω τόσο άνετα πια, αλλά πιο πολύ μ' αρέσει που την αισθάνομαι. Που είναι δική μου. Που δεν είναι μια ξένη γλώσσα.
Κάτι άλλο που λατρεύω στις ταινίες του Αλμοδόβαρ είναι η μουσική τους. Στην αποψινή ακούω τη φωνή της La Lupe να τραγουδάει "Lo tuyo es puro teatro", αλλά εμένα μου έρχεται στο μυαλό ένα άλλο τραγούδι της "Si vuelves tú"...
Η μουσική από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ με πάει πίσω αρκετά χρόνια, τότε που πρωτοξεκινούσα τα μαθήματα ισπανικών σ' εκείνο το μικρό φροντιστήριο των Αμπελοκήπων. Πάνε δέκα χρόνια από τότε. Αυτά τα μαθήματα ισπανικών αποδείχθηκαν σημαδιακά για μένα, σχεδόν καρμικά, όχι μόνο γιατί κατέληξα να ζω στην Ισπανία επτά χρόνια τώρα, αλλά γιατί εκεί γνώρισα τρεις ανθρώπους που έμελλε να γίνουν πολύ δικοί μου. Οι τρεις συμμαθήτριες που έμελλε να γίνουν φίλες ζωής. Απόψε που βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά τους, που ακούω αυτήν τη μουσική του τότε, που σκέφτομαι τα όσα μου διηγούνται στο τηλέφωνο, το πόσο τρέχουν οι ζωές τους, το πόσο όλα αλλάζουν, το πώς ήμασταν όταν γνωριστήκαμε και το πώς γινόμαστε καθώς μεγαλώνουμε, νιώθω να με πλημμυρίζει μία αβάσταχτη νοσταλγία για τις στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί, και ταυτόχρονα μια μελαγχολία γι αυτές που χάνω από εδώ που είμαι... Νιώθω να μου λείπουν ακόμα περισσότερο. (Η απουσία είναι πάντα πιο έντονη τα βράδια.)
"Si vuelves tú", ακούω από το ραδιόφωνο ξανά και κλείνω τα μάτια. Ονειρεύομαι τη στιγμή που, σε λίγες εβδομάδες, θα μου χτυπήσουν την πόρτα και τότε θα ξαναείμαστε μαζί και οι τέσσερις στο διαμέρισμα του Ferran, που τόσο έχει αλλάξει από την πρώτη φορά που το είδαν. Θα καθίσουμε στον καναπέ, θα πιούμε βερμούτ και θα κουβεντιάζουμε μέχρι το πρωί για να προλάβουμε να πούμε όλα τα νέα μας. Και θα προσπαθήσουμε να χωρέσουμε μέσα σε λίγες μέρες, όλον τον χαμένο χρόνο. Και ξέρεις κάτι; Θα τα καταφέρουμε! 'Οπως μόνο οι καλοί φίλοι τα καταφέρνουν.
Το τραγούδι τελειώνει κι η ώρα πέρασε. Είναι ωραίο να είναι Παρασκευή και να πέφτεις για ύπνο με μια τόσο ωραία σκέψη και μια τόσο γλυκιά προσμονή.
Καληνύχτα...
Το τραγούδι τελειώνει κι η ώρα πέρασε. Είναι ωραίο να είναι Παρασκευή και να πέφτεις για ύπνο με μια τόσο ωραία σκέψη και μια τόσο γλυκιά προσμονή.
Καληνύχτα...
Μ.
29.01.2016
Βαρκελώνη
