Πέρυσι 22 Μαΐου έμαθα την ύπαρξη της Santa Rita, της Αγίας του ανέφικτου. Και είχα τόσο ενθουσιαστεί με το γεγονός ότι υπήρχε μία Αγία που μπορείς να της ζητήσεις ό, τι θεωρείς αδύνατο, που είχα πει ότι του χρόνου δε θα ξεχάσω το έθιμο και θα πάω στην οδό Hospital, θα πάρω τα μικρά τριανταφυλλάκια και θα τα πάω στην Σάντα Ρίτα.
Αλλά μ' αυτούς τους ρυθμούς που ζούμε κοντεύουμε να ξεχάσουμε και το όνομά μας, πόσο μάλλον την Σάντα Ρίτα! Και την ξέχασα, λοιπόν, την καημένη την Αγία.
Κι όμως! Προχθες, που ήταν η γιορτή της έτυχε να πρέπει να κατέβω στις Λας Ράμπλας. Και λέω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, γιατί εγώ σχεδόν ποτέ δεν κατεβαίνω στις Λας Ράμπλας, πόσο μάλλον ένα μεσημέρι Παρασκευής. Κατεβαίνοντας, λοιπόν, αρχίζω να βλέπω τα ανθοπωλεία γεμάτα με μικρά τριανταφυλλάκια. Μου πήρε λίγα λεπτά να καταλάβω τι γινόταν, και μετά αναφώνησα... η Σάντα Ρίτα! Σήμερα γιορτάζει η Σάντα Ρίτα! Πήρα αμέσως τηλέφωνο την μαθήτριά μου, αυτήν που πέρυσι μου είχε μάθει αυτό το έθιμο. Το είχε ξεχάσει κι εκείνη! Μετά από λίγη ώρα βρεθήκαμε και οι δύο μπροστά από την εκκλησία στο Ραβάλ, με ένα ματσάκι λουλούδια στα χέρια. Η ουρά ήταν τεράστια, κοίτα τελικά πόσος κόσμος έχει ανάγκη να ζητήσει το αδύνατο. Μπήκαμε μέσα και η μαθήτριά μου μου λέει, "Venga, pídele lo imposible". Ζήτησέ της το αδύνατο!
Ζήτησα και φέτος το ανέφικτο. Πάντα θα υπάρχει κάτι αδύνατο που θέλουμε να ζητήσουμε. Και πάντα θα υπάρχει μία Σάντα Ρίτα που θα ελπίζουμε ότι ίσως μας το πραγματοποιήσει.
Δεν ευχήθηκα το ίδιο με πέρυσι, ζήτησα κάτι άλλο. Γύρισα σπίτι, έβαλα τα τριανταφυλλάκια στο βάζο. Πρέπει να ξεραθούν και μετά να τα κρατήσω μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα. Σε έναν χρόνο από τώρα θα ξέρω αν η ευχή μου πραγματοποιήθηκε ή όχι.
¡Hasta el año que viene!
Μ.
24.05.2015
Βαρκελώνη
