Η αλλαγή της ώρας. Θερινή ώρα. Η μέρα που αλλάζει η ώρα είναι η πιο αισιόδοξη του χρόνου.
Η άνοιξη. Η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να πει "πάμε άλλη μια φορά".*
Η πόλη. Η αγαπημένη πόλη. Σ' αυτήν που πάντα επιστρέφω και ξαναφεύγω με την ίδια νοσταλγία και συγκίνηση.
Οι άνθρωποι. Οι δικοί μου άνθρωποι. Το ξενύχτι ξημερώνοντας 30ής του μηνός και τα γέλια. Το μεσημέρι με την μαμά και τον μπαμπά στο κέντρο, δίπλα στις ράγες του ηλεκτρικού, κοιτάζοντας την Ακρόπολη. (Αν μου έλεγε κανείς να περιγράψω εικόνες της δικής μου Αθήνας, σίγουρα μία θα ήταν αυτή: Η Ακρόπολη ειδωμένη από την Αδριανού και από κάτω να περνάει ο ηλεκτρικός, μ'αυτόν τον ήχο άλλης εποχής). Το σούρουπο στα μικρά αθηναϊκά ταρατσάκια του κέντρου, κρυμμένα ανάμεσα στα παλαιοπωλεία. Οι κουβέντες με θέα τις στέγες των σπιτιών και την Ακρόπολη. Η βουή της πόλης αλλά και η ησυχία.
Η μοναχική βόλτα. Η πόλη κι εγώ. Τα σοκάκια της Πλάκας, τα σκαλιά που σε βγάζουν σε παλιά, ξεχασμένα σπίτια, τα μηνύματα στους τοίχους... Η πόλη έχει φωνή. Κι εγώ την ακούω. Μιλάω μαζί της. Της λέω ότι μου λείπει. Ότι αυτή η βόλτα, ο περίπατος στην καρδιά της είναι και περίπατος στην δικιά μου καρδιά. Στις αναμνήσεις, στις μυρωδιές, στις εικόνες. Περίπατος στο τώρα και το άλλοτε. Στο πού ήμουν και πού είμαι. Στο ποια ήμουν και ποια είμαι.
Η μαγεία. Περπατάω και φτάνω σε μία γκαλερί. Ένας υπέροχος πίνακας με κάνει να σταματήσω. Από μέσα ακούγεται μουσική από πιάνο. Την ξέρω αυτή τη μελωδία. Την ξέρω καλά. Η σονάτα του Σεληνόφωτος. Το πρώτο μέρος. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω δειλά. Μια πιανίστα ντυμένη στα μαύρα χαϊδεύει ένα πιάνο. Εκεί ανάμεσα στους μεγάλους πίνακες και στην μουσική του πιάνου, νιώθω να τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρυα. Δεν είναι λύπης. Είναι ανείπωτης συγκίνησης γι αυτήν την όμορφη στιγμή, τη σχεδόν μαγική.
Δεν είχα αμφιβολία ότι αυτή θα ήταν η στιγμή της 30ής αυτού του μηνός: το πιάνο, η άνοιξη, η πόλη, το φως, η αισιοδοξία, η αγάπη, η νοσταλγία, η ανάμνηση, η μαγεία. Ο τρόπος της ζωής να μας πει "πάμε άλλη μια φορά".
*Robert Orben
M.
30.03.2015
Αθήνα
