Η στιγμή της 30ής του μηνός...XVII.

έρχεται...

Μια όμορφη μέρα...

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα.

Ξύπνησα το πρωί κι ο μπαμπάς μου έφτιαξε ωραίους "τσιτσιριστούς" λουκουμάδες με μέλι και κανέλα. Και η μαμά δε δούλευε κι έτσι πήραμε πρωινό όλοι μαζί μπροστά στο δέντρο. Και το μεσημέρι φτιάξαμε το χριστουγεννιάτικο φαγητό που φτιάχνουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και καθίσαμε όλοι μαζί στο γιορτινό τραπέζι. Ήπιαμε ένα ωραίο κόκκινο κρασί, ακούσαμε τον Φρανκ Σινάτρα να μας τραγουδάει "I 'll be home for Christmas...", και γελάσαμε πολύ. 

Το απόγευμα περπάτησα στην πόλη. Είχα πολύ καιρό να περπατήσω στην χριστουγεννιάτικη Αθήνα. Είχα πολύ καιρό να περπατήσω στην Αθήνα γενικά. Ο δρόμος μ' έβγαλε σ' ένα παλιό, αλλά γνώριμο μέρος, που μου θύμισε στιγμές από τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που η ζωή σ' αυτήν την πόλη ήταν καθημερινότητα και όχι διακοπές. 

Απρόοπτες συναντήσεις με έκαναν να σκεφτώ ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι ενδιαφέροντες, ξεχωριστοί, άνθρωποι με δικές τους ιστορίες. Και πόσο ωραίο είναι να συναντιέσαι με τέτοιους ανθρώπους από το πουθενά. Πήρα τηλέφωνο τη Λ. για να μοιραστώ μαζί της αυτή μου τη σκέψη. Και χάρηκα γιατί ήταν εκεί και με κατάλαβε, κατάλαβε αυτά που της είπα αλλά και όσα δεν είπα, με τον τρόπο που μόνο οι καλοί φίλοι ξέρουν να καταλαβαίνουν. 

Κι ύστερα συνέχισα να περπατάω και άρχισε να ψιλοβρέχει ακριβώς τη στιγμή που βρισκόμουν μπροστά στη φωτεινή επιγραφή "ΑΘΗΝΑ" με τα μπλε "λαμπυριστά" γράμματα. Και τότε σκέφτηκα πώς γίνεται πέντε μόνο γράμματα να σημαίνουν τόσα πολλά, να κλείνουν μέσα τους τόσους ήχους, εικόνες, μυρωδιές, στιγμές. Μετά η βροχή δυνάμωσε και κατέβηκα στο μετρό για να μη βρέχομαι. Δεν είχα σκοπό, το ραντεβού μου ήταν γι άλλο σημείο. Και τότε έγινε ένα ευχάριστο αναπάντεχο και βρέθηκα να βγαίνω μετά από λίγο από την άλλη μεριά του δρόμου αγκαζέ με την Ό. και την Κ. με κατεύθυνση ένα ζεστό μέρος με λαμπιόνια και κρασί.

Όταν δε ζεις κάθε μέρα τους φίλους σου -τους φίλους ζωής, μαθαίνεις να απολαμβάνεις κάθε στιγμή μαζί τους. Να τη ρουφάς όσο μπορείς για να χορτάσεις, γιατί αυτές οι στιγμές είναι που θα σε κρατήσουν όταν θα είσαι μίλια μακριά και θα σου λείπουν. Κι αν κάτι μου λείπει από το να ζω μακριά από τους φίλους μου δεν είναι τόσο οι προσχεδιασμένες συναντήσεις, όσο τα αυθόρμητα, απροσχεδίαστα "πάμε για ένα ποτό σε μία ώρα" να πούμε τα νέα της μέρας. Ακούω τα νέα από τη δουλειά τους, τα καθημερινά, αυτά που χάνω τόσον καιρό μακριά τους, και προσπαθώ να καλύψω το κενό του διαστήματος που χάνουμε μακριά. Αυτό για το οποίο είμαι πλέον σίγουρη μετά από τόσα χρόνια μοιρασμένη ανάμεσα στο "εδώ" και το "εκεί" είναι ότι με κάποιους ανθρώπους, όσος καιρός και να περάσει μακριά ο ένας από τον άλλο, τη στιγμή που θα ξαναειδωθούμε θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.   

Αφήνω τα κορίτσια στο μετρό και περπατάω προς το σπίτι. Λίγη ακόμα ώρα στη νυχτερινή Αθήνα. Τους λέω "σήμερα ήταν μια όμορφή μέρα". Μία γεμάτη μέρα. Και αύριο έχουμε ένα τόσο ωραίο σχέδιο να αναμένουμε. Θα πάμε στο θέατρο! Θα δούμε ένα έργο που χρόνια τώρα θέλω να το δω στο θέατρο και δεν τα έχω καταφέρει, το "Λεωφορείον ο Πόθος" του Τένεσι Ουίλιαμς. Θέλω να ακούσω τη  Blanche DuΒois να λέει "Δε θέλω ρεαλισμό, μαγεία θέλω". Μ' αρέσει τόσο πολύ αυτή η φράση, τόσες φορές την έχω πει στον εαυτό μου. 'Άλλοτε σιγανά και ψιθυριστά, και άλλοτε φωναχτά, σαν κραυγή (αν και αμφιβάλλω ότι κάποιος την άκουσε). 

Μέσα σ' αυτή τη νύχτα και τους ήχους της πόλης, νιώθω ότι αυτή η φράση ταιριάζει απόψε. Γατί είναι κάτι νύχτες σαν κι αυτήν -χριστουγεννιάτικες ή μη, που είναι όντως έτσι: δεν θέλουν ρεαλισμό, μαγεία θέλουν.

Μ.
26.12.2014
Αθήνα