Καθισμένη στο κρεβάτι του ξενοδοχείου της c/ Sevilla, στο κέντρο της Μαδρίτης, χαζεύω από τα μεγάλα παράθυρα του ξενοδοχείου τη νύχτα της πρωτεύουσας. Το δρόμο, τα μεγάλα επιβλητικά κτήρια, τα άσπρα ταξί με την κόκκινη γραμμή στο πλάι, τα κίτρινα φώτα της πόλης. Έβαλα στο repeat να παίζει το "La Ley del Retiro", δεν ξέρω γιατί, αυτό μου ήρθε στο μυαλό σήμερα όταν περπατούσα στο γεμάτο φθινοπωρινά φύλλα Retiro.
Βλέπω τη φωτογραφία που τράβηξα σήμερα το απόγευμα στην Cava Baja, και αποτύπωσε μια όμορφη στιγμή, τα υπέροχα χρώματα του μαδριλένικου ουρανού...(Πώς μπορείς να μη χαμογελάσεις μπροστά σ' έναν τέτοιο ουρανό;)
Σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες... Η περασμένη εβδομάδα ήταν τόσο γεμάτη, τόσα συναισθήματα, τόσες στιγμές. 27 Νοεμβρίου. Η μέρα της υποστήριξής μου. Η μέρα όπου έπεσε επιτέλους η αυλαία του διδακτορικού, ο επίλογος μιας δουλειάς τόσων χρόνων. Μπήκε επιτέλους το πολυπόθητο "Dr." μπροστά από το όνομα. Όχι ότι είμαι πολύ των τίτλων-αυτοί που με γνωρίζουν το ξέρουν καλά-αλλά αυτός ο συγκεκριμένος σημαίνει πολλά για μένα. Από πίσω του βλέπω θυσίες και σκληρή δουλειά. Βλέπω εμένα να ωριμάζω όχι μόνο ακαδημαϊκά- αλλά σαν άνθρωπος. Να μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου, για τα όριά μου. Για το πού μπορώ να φτάσω, τι μπορώ, τι δεν μπορώ. Κυρίως όμως τι μπορώ.
Αυτό όμως που μου άρεσε πιο πολύ σ' εκείνη την τόσο ιδιαίτερη μέρα ήταν οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου, οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτοί που ήταν εκεί, και άλλοι που ήταν μαζί μου με τη σκέψη τους και την αγάπη τους (που ταξιδεύει παντού και πάντα). Γιατί είναι αυτοί, οι δικοί μας άνθρωποι, που δίνουν νόημα σε ό, τι κάνουμε. Κι εγώ μπορώ να είμαι χαρούμενη που σ' αυτόν το δύσκολο δρόμο-ειδικά της τελευταίας χρονιάς-είχα τόσο καλούς συνοδοιπόρους.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα την αυλαία που έπεσε. Αλλά είμαι σίγουρα πιο ήρεμη. Το ταξίδι στη Μαδρίτη βοηθάει στο να δω τα πράγματα από μία απόσταση. Να καταλάβω τι έχει γίνει όλον αυτόν τον καιρό, πόσες αλλαγές έχουν γίνει, και να προετοιμαστώ γι αυτές που θα έρθουν. Γιατί σίγουρα θα γίνουν. Το ξέρω και το νιώθω. Η χειμωνιάτικη Μαδρίτη πάντα σηματοδοτούσε μια αλλαγή εποχής- μια στροφή, έστω και μικρή.
Ακούω αυτήν τη μαγική γλώσσα στ' αυτιά μου. Ισπανικά. Ισπανικά καθαρά, ωραία, της πρωτεύουσας. Της Μαδρίτης. Υπέροχη γλώσσα. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς να μιλάω, να νιώθω, να ζω, να ονειρεύομαι σ' αυτήν τη γλώσσα.
Βλέπω αυτήν την μαγική χώρα που τόσο αγαπώ, που είναι κομμάτι δικό μου, που πάντα θα είναι. Και σκέφτομαι πού θα βρίσκομαι σε έναν χρόνο από τώρα. Ποιος ξέρει! Και μπορεί οι αλλαγές να είναι καλές, αλλά τις φοβάμαι κιόλας. Γιατί ξέρω πως για να κυνηγήσω ένα όνειρο, θα πρέπει να θυσιάσω κάτι. Ένα άλλο.
Όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο τώρα τελευταία, έχω στο μυαλό μου μία ευχή-συμβουλή που μου είχε γράψει κάποτε ένας ποιητής ως αφιέρωση στο βιβλίο του. Δεν ήμουν ούτε δώδεκα χρονών τότε, αλλά η φράση αυτή έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου. Είναι ίσως η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ και σηματοδοτεί όλη μου τη ζωή, χρόνια τώρα. Αυτή η φράση θέλω να σηματοδοτεί και το καινούργιο μου ξεκίνημα από 'δω και πέρα- όποιο κι αν είναι αυτό.
Αυτό όμως που μου άρεσε πιο πολύ σ' εκείνη την τόσο ιδιαίτερη μέρα ήταν οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου, οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτοί που ήταν εκεί, και άλλοι που ήταν μαζί μου με τη σκέψη τους και την αγάπη τους (που ταξιδεύει παντού και πάντα). Γιατί είναι αυτοί, οι δικοί μας άνθρωποι, που δίνουν νόημα σε ό, τι κάνουμε. Κι εγώ μπορώ να είμαι χαρούμενη που σ' αυτόν το δύσκολο δρόμο-ειδικά της τελευταίας χρονιάς-είχα τόσο καλούς συνοδοιπόρους.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα την αυλαία που έπεσε. Αλλά είμαι σίγουρα πιο ήρεμη. Το ταξίδι στη Μαδρίτη βοηθάει στο να δω τα πράγματα από μία απόσταση. Να καταλάβω τι έχει γίνει όλον αυτόν τον καιρό, πόσες αλλαγές έχουν γίνει, και να προετοιμαστώ γι αυτές που θα έρθουν. Γιατί σίγουρα θα γίνουν. Το ξέρω και το νιώθω. Η χειμωνιάτικη Μαδρίτη πάντα σηματοδοτούσε μια αλλαγή εποχής- μια στροφή, έστω και μικρή.
Ακούω αυτήν τη μαγική γλώσσα στ' αυτιά μου. Ισπανικά. Ισπανικά καθαρά, ωραία, της πρωτεύουσας. Της Μαδρίτης. Υπέροχη γλώσσα. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς να μιλάω, να νιώθω, να ζω, να ονειρεύομαι σ' αυτήν τη γλώσσα.
Βλέπω αυτήν την μαγική χώρα που τόσο αγαπώ, που είναι κομμάτι δικό μου, που πάντα θα είναι. Και σκέφτομαι πού θα βρίσκομαι σε έναν χρόνο από τώρα. Ποιος ξέρει! Και μπορεί οι αλλαγές να είναι καλές, αλλά τις φοβάμαι κιόλας. Γιατί ξέρω πως για να κυνηγήσω ένα όνειρο, θα πρέπει να θυσιάσω κάτι. Ένα άλλο.
Όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο τώρα τελευταία, έχω στο μυαλό μου μία ευχή-συμβουλή που μου είχε γράψει κάποτε ένας ποιητής ως αφιέρωση στο βιβλίο του. Δεν ήμουν ούτε δώδεκα χρονών τότε, αλλά η φράση αυτή έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου. Είναι ίσως η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ και σηματοδοτεί όλη μου τη ζωή, χρόνια τώρα. Αυτή η φράση θέλω να σηματοδοτεί και το καινούργιο μου ξεκίνημα από 'δω και πέρα- όποιο κι αν είναι αυτό.
«Όπου αποτύχεις γύρισε,
κι όπου πετύχεις φύγε.»
Μ.Π.
Μαρία,
30.11.2014
Μαδρίτη
