.... γράφεις, σβήνεις, ξενύχτια, οι ώρες περνάνε, μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, ο υπολογιστής, το τσικ-τσικ από τα πλήκτρα, τα μάτια που κλείνουν, νυστάζεις, κουράστηκες, το κεφάλι σου πονάει, δεν αντέχεις άλλο. Κι άλλες αλλαγές, κι άλλο γράψιμο, λίγο ακόμα. Πού είσαι, τι καιρό κάνει, τι εποχή έχουμε; Σου φαίνονται όλα ίδια, εσύ είσαι χωμένη σε αυτό το κείμενο που δε λέει να τελειώσει. Άγχος, στρες, πίεση.
Οι γύρω σου λένε, τι όμορφο καλοκαίρι, τι ωραία που ήταν. Ποιο καλοκαίρι; Πώς πήγαν οι διακοπές; Ποιες διακοπές; Δε θυμάμαι διακοπές. Δεν θυμάμαι καλοκαίρι, δε θυμάμαι θάλασσα, δε θυμάμαι τίποτα.
Μηχανικές κινήσεις. Αυστηρό ωράριο. Πειθαρχία. Δεν θυμόσουν ότι την είχες. Αλλά την είχες. Ακόμα την έχεις. Κι επειδή την έχεις θα αντέξεις. Λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα και μετά...
Μετά βλέπουμε...
Μ.
30.08.2014
Αθήνα
