Αθήνα, Απρίλιος 2014
Στο
μικρό διαμέρισμα με τον κόκκινο τοίχο εσύ κοιμάσαι στο υπνοδωμάτιο κι εγώ στο
σαλόνι ακούω μουσική και χορεύω μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη. Είναι μια στιγμούλα
τόση δα κι όμως τότε ακριβώς νιώθω πιο κοντά σου από ποτέ, νιώθω ότι χωράει σ’
αυτήν ο κόσμος όλος. Δε μιλάμε, αλλά ξέρουμε ότι είμαστε εκεί, ο ένας δίπλα
στον άλλο. Δίπλα. Ένα «δίπλα» πραγματικό, όχι μεταφορικό.
Αργά
το βράδυ σβήνεις το φως και με αγκαλιάζεις κι εγώ κουρνιάζω μέσα σου και κλείνω
τα μάτια. Σε κρατάω σφιχτά, όπως σφιχτά θέλω να κρατήσω κι αυτήν τη στιγμή, να
μην τη χάσω ποτέ, να μην την ξεχάσω, να χορτάσω, γιατί αύριο θα είναι αργά,
αύριο το «δίπλα» θα είναι μόνο μεταφορικό, αύριο θα είναι αργά, αύριο δε θα είμαι
εδώ.
Είμαι
αερικό, σου είπα.
Μη
φύγεις, μου είπες.
Βαρκελώνη,
30 Απριλίου 2014
Στο
δωμάτιο του σπιτιού μου, είμαι μόνη. Ποτέ το διπλό κρεβάτι δεν μου είχε φανεί
τόσο μεγάλο. Κοιτώ το ταβάνι του βαρκελωνέζικου σπιτιού ψηλό, μακρινό. Νιώθω τα
μάγουλά μου υγρά και την καρδιά μου σχισμένη στα δύο.
Φοβάμαι,
μου λέω.
Και
μετά προφέρω τη μυστική μας φράση, σχεδόν μηχανικά: «Ποιον έχω εγώ εδώ…;»
Αλλά
απόψε δεν είσαι εδώ για να μου απαντήσεις.
Μ.
30.04.2014
Αθήνα-Βαρκελώνη
