Τις προάλλες σκεφτόμουν ότι όλο αναβάλλω να γράψω κάτι για τους στόχους της καινούργιας χρονιάς. Και ο Γενάρης σχεδόν πέρασε, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα τώρα...
Αυτήν την εβδομάδα για ακόμα μία φορά βρέθηκα στο κρεβάτι άρρωστη. Πάει ένας μήνας που μου συμβαίνει το ένα μετά το άλλο, η μία αρρώστια μετά την άλλη, και κάπου νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Και την αισιοδοξία μου το ίδιο. Στις μέρες που πέρασα στο κρεβάτι με πυρετούς, ζαλάδες και άλλα πολλά, σκεφτόμουν ξανά τους στόχους της καινούργιας χρονιάς. Και τότε η λίστα με το 1, 2, 3 στο μυαλό μου σβήστηκε μονομιάς και τη θέση της πήρε μια άλλη, πιο ουσιώδης και πιο επιτακτική: "Να μπορέσω επιτέλους να σηκωθώ από το κρεβάτι και να είμαι καλά". Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ και ίσως λίγο μελό, αλλά δεν ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι το ότι έχουμε την υγεία μας. Και ότι θα πρέπει να μας κάνει ευτυχισμένους και μόνο το γεγονός ότι σηκωνόμαστε από το κρεβάτι, ότι μπορούμε να σταθούμε με δύναμη στα πόδια μας- κυριολεκτικά- και να ριχτούμε στην "πολυπόθητη αυριανή μας μέρα". Σκεφτόμουν τι σημασία έχουν όλοι οι στόχοι, να κάνω εκείνο, το άλλο, το παράλλο, αν δε μπορώ να σηκωθώ να τους πραγματοποιήσω;
...
Σήμερα το απόγευμα σηκώθηκα και αποφάσισα να βγω μια βόλτα. Δεν είμαι τελείως καλά, αλλά είχα ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα. Ντύθηκα και μου φάνηκε περίεργο που με είδα με κάτι άλλο πέραν της πιτζάμας. Κοιτάχθηκα στον καθρέφτη και ήμουν άσπρη σαν το πανί, με κύκλους κάτω από τα μάτια, κι ένα βλέμμα κουρασμένο και κάπως θλιμμένο και μελαγχολικό. Αποφάσισα να βαφτώ λίγο, για να αλλάξει η διάθεσή μου. (Και σκεφτόμουν αν με έβλεπε κάποιος από μια γωνία θα έλεγε, δεν είναι καλά αυτή, ακόμα δεν έχει συνέλθει και άρχισε τις κοκεταρίες.)Φόρεσα το παλτό μου και μετά το χοντρό κασκόλ που μου είχε πλέξει και χαρίσει η Κ. την πρώτη φορά που ήρθε να με δει στη Βαρκελώνη. Είναι ένα υπέροχο κασκόλ σε χρώμα έντονο μπλε-μωβ-γαλάζιο. Και πόσο ανάγκη είχα λίγο χρώμα εκείνη τη στιγμή! Πήρα το καπέλο μου και βγήκα στο δρόμο. Κατευθύνθηκα προς τη δημοτική βιβλιοθήκη, όπου γέμισα την τσάντα μου βιβλία και ταινίες. Βγαίνοντας αποφάσισα να μην γυρίσω αμέσως σπίτι, αλλά να περπατήσω λίγο στη γειτονιά. Έστριψα στην γωνία Provençα και πήρα την οδό Padilla, όλο ευθεία κάτω μέχρι το σημείο που ενώνεται με την Diagonal. Και μετά άρχισα να περπατάω στον πεζόδρομο που οδηγεί στις Glòries. Περπατούσα αργά, γιατί ακόμα είμαι πολύ αδύναμη και κουράζομαι εύκολα. Κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια μου και βρέθηκα μπροστά σε μία υπέροχη εικόνα. Ο ουρανός είχε πάρει ένα γλυκό ροζ χρώμα και τα γυμνά κλαδιά των δέντρων του δρόμου ήταν σαν χέρια μακριά και τεντωμένα που έψαχναν να τον αγκαλιάσουν σφιχτά. Η υπέργεια γέφυρα έκοβε τον ουρανό στα δύο και τ' αμάξια περνούσαν από πάνω της τόσο απαλά- σαν να μην ήθελαν να χαλάσουν την αρμονία της στιγμής. Στο βάθος φαινόταν ο Torre Agbar- ο οποίος ποτέ δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα- αλλά τώρα ένιωθα ότι το μπλε του χρώμα ταίριαζε απόλυτα σ' αυτό το απογευματινό κάδρο. Έκανα μια μηχανική κίνηση να βρω το κινητό μου και να τραβήξω μία φωτογραφία, αλλά συνειδητοποίησα ότι το είχα αφήσει σπίτι. Αλλά δεν πειράζει, γιατί έτσι κάρφωσα ακόμα περισσότερο τα μάτια μου στον ουρανό και αποτύπωσα την εικόνα στο μυαλό μου. Και πάντα οι πιο δυνατές εικόνες είναι αυτές που αποτυπώνονται στο μυαλό, κι έπειτα στην καρδιά. Μπροστά σ' αυτήν την εικόνα δεν μπορούσα να μη χαμογελάσω αισιόδοξα. Ένας τέτοιος ουρανός είναι πηγή δύναμης.
...
Γύρισα στο σπίτι με άλλη διάθεση, νομίζω η βόλτα μου έκανε καλό. Είναι Σάββατο και δε θα βγω, θα μείνω σπίτι όπως κάνω συνέχεια τελευταία. Στο κομοδίνο, δίπλα στην κόκκινη λάμπα, με περιμένει ένα υπέροχο βιβλίο, ό, τι πιο όμορφο έχω διαβάσει εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Και ανυπομονώ να πάω στο δωμάτιο, να χωθώ κάτω από τα ζεστά παπλώματα και να ταξιδέψω μακριά μέσα από τις σελίδες του. Και μετά θα κοιμηθώ ήσυχη και πιο ήρεμη. Γιατί νιώθω κάπως καλύτερα και αύριο το πρωί έχω την αίσθηση ότι θα σηκωθώ από το κρεβάτι και θα πατάω πάλι στα πόδια μου. Κι αυτό φτάνει για τώρα. Όλα τ' άλλα μπορούν να περιμένουν.
Μ.,
25.01.2014
Βαρκελώνη
