Η στιγμή της 30ης του μηνός...V.

Η τελευταία 30η του μηνός για το 2013 είναι αυτό ακριβώς η φράση. 

Μεσημέρι, λίγο πριν φύγει ο παλιός ο χρόνος, στο κέντρο της πόλης.

Οι τελευταίες μέρες συνέβαλαν σε ακόμη περισσότερες σκέψεις. Λόγω συνθηκών και καταστάσεων. Αλλά δε θέλω να πω γι αυτά σήμερα, σήμερα θέλω να πω για τη φράση της 30ης του μηνός, αυτού του Δεκεμβρίου 2013.

Λίγο πριν φύγει ο χρόνος αναλογίζεσαι αν όλα όσα ήθελες βγήκαν αληθινά, αν οι στόχοι που έβαλες πραγματοποιήθηκαν. Πόσο διαφορετικός είσαι από τον εαυτό σου της προηγούμενης χρονιάς. Αλλά δε θέλω να πω ούτε γι αυτό σήμερα. 

Σήμερα η Κ. μου 'πε ότι το 2013 δεν έχει να θυμάται την "χειρότερη στιγμή του έτους". Και ότι αν δεν έχεις να θυμάσαι μία χειρότερη στιγμή, κάτι που θυμάσαι ενώ θα έδινες τα πάντα για να το σβήσεις από τη μνήμη σου, τότε σημαίνει ότι η χρονιά ήταν καλή. Και κάνοντας ένα γρήγορο σκανάρισμα στις αναμνήσεις του 2013, συνειδητοποίησα ότι ούτε εγώ έχω μία τέτοια στιγμή να θυμάμαι. Άρα το 2013, δεν ήταν και τόσο άσχημο.

Λέω και ξαναλέω ότι άλλο είναι το θέμα μου σήμερα, αλλά σίγουρα μια 30η Δεκεμβρίου σε οδηγεί- χωρίς πάντα να το θέλεις-σε απολογισμούς. Έλεγα για τη φράση, λοιπόν, αυτή η φράση μου άρεσε γιατί συμπυκνώνει πολλές από τις σκέψεις μου, των τελευταίων ημερών αλλά και του 2013.

"Είμαστε ελεύθεροι, αλλά και βαθιά ριζωμένοι στη γη".

Σκέφτηκα πόσες φορές πάτησα πάνω στο λεπτό σκοινί, προσπαθώντας να βρω μία ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία, στην ανάγκη να πετάξω, αλλά και στη συνειδητοποίηση ότι είμαστε ριζωμένοι στη γη και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανθρώπινη φύση μας. 

Και αναρωτήθηκα πόσες φορές το 2014, αλλά και στα χρόνια που έρχονται,θα πρέπει να ισορροπήσω ανάμεσα στα δύο σκέλη αυτής της φράσης.

Αλλά και να μην ισορροπήσουμε πάντα, δεν πειράζει. Να ζήσουμε πρέπει. Γιατί καμιά φορά, αυτό που ομορφαίνει τις μέρες μας είναι να χάνουμε την λίγο την ισορροπία (μας) και να πέφτουμε με τα μούτρα στη ζωή.

...

Μ.

30.12.2013

Αθήνα

"Lo que me queda por vivir..."

"Lo que me queda por vivir será en tus brazos 

Bajo la tibia sensación de tu mirada 

Entre palabras que yo sé que ya se han dicho 

Que tú al decirlas me parecen renovadas..."

...

"Ο παππούς έλεγε να μη φοβάσαι ποτέ και 

να μην αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος.

 

Εκεί έξω υπάρχουν οι αντιστοιχίες της ψυχής σου.

 

Βγες και βρες τες. "*

...

Όσα μου απομένουν να ζήσω.

 

Βαρύγδουπες εκφράσεις για την ηλικία μας. 

Κι όμως αν το σκεφτείς, τα χρόνια περνάνε. 

Ο μεγαλύτερό μου φόβος:

να ξυπνήσω ένα πρωί μετανιωμένη για τη ζωή 

που δεν έζησα.

Όταν έπρεπε.

Όταν μπορούσα.

Να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην έχω νιώσει

όλα τα συναισθήματα που θα ήθελα να έχω 

αισθανθεί.

Όταν έπρεπε.

Όταν μπορούσα.

Σήκω.

Βγες έξω.

Άλλαξε ό, τι δεν σου αρέσει, τώρα που μπορείς.

 

Ρίσκαρε τώρα που μπορείς. 

Ανάτρεψε, τώρα που μπορείς.

 

Πέσε με τα μούτρα, τώρα που μπορείς.

ΖΗΣΕ, τώρα που μπορείς.

Τώρα που ξέρεις τι είναι αυτό που σου λείπει,

αυτό που σου απομένει να ζήσεις, 

φοβάσαι.

Μη φοβάσαι.

Νιώθεις μόνος.

Μη νιώθεις μόνος.

Εκεί έξω υπάρχει κάποιος

που περιμένει να γίνει η αντιστοιχία της ψυχής σου.

Βγες έξω και ψαξ' τον.

Με κάθε τίμημα.

Τώρα που μπορείς.

*Οδυσσέας Ιωάννου "Κέρματα"

Μ.

18.12.2013

Αθήνα

Δεκέμβριος, λαμπιόνια, μία πρόποση και ένα τραγούδι...

Στην παγωμένη Αθήνα αυτού του Δεκεμβρίου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο ήχος από τα καινούργια μου τακούνια σπάει την ησυχία των δρόμων. Κρυμμένο στα σκοτεινά στενάκια των Αμπελοκήπων, της γειτονιάς μου, βρίσκεται ένα μικρό, μικρό καφέ γεμάτο λαμπιόνια, παράθυρα με καρό κουρτίνες, ρετρό φωτιστικά και βιβλία. Ή αλλιώς, ο παράδεισός μου. 

Όταν μπαίνω μέσα η διάθεσή μου φτιάχνει αμέσως, νιώθω μια ζεστασιά. Νιώθω ότι ταξιδεύω στο χώρο και στο χρόνο. 

Ένα μέρος για να γίνει από όμορφο ιδιαίτερο, πρέπει να φιλοξενήσει στιγμές. Στιγμές, συζητήσεις και συναισθήματα. Γιατί αν κάτι μένει από τα μέρη που περάσαμε, επισκεφτήκαμε, είδαμε είναι το πώς νιώσαμε όταν ήμασταν εκεί. 

Αυτό το μέρος έγινε σιγά-σιγά ιδιαίτερο, γιατί φιλοξένησε πολλές στιγμές, αλλά χαρακτηριστικά θυμάμαι τέσσερις: πέρυσι τον Απρίλιο με τη Ν. να κάνουμε μια κουβέντα που αποδείχτηκε πολύ γρήγορα προφητική· τον περασμένο Αύγουστο, μια μέρα πριν φύγω για την Αμερική με τη Λ. να μου λέει να μη φοβάμαι τον πήχη που μπαίνει ψηλά και να μου εύχεται καλό φθινόπωρο· το περασμένο Σάββατο με την Ο. και την Ε. να συναντιόμαστε και να γελάμε μαζί μετά από καιρό· και απόψε ο Β. να κάνει μία πρόποση έχοντας μόλις ακούσει μια πολύ δυνατή μου ευχή για την καινούργια χρονιά. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή να ακούγεται ξαφνικά από το ηχείο η φωνή του Σινάτρα να τραγουδάει "I want to wake up in that city that never sleeps..."

Και πρέπει να ξέρεις ότι για κάποιον που ψάχνει συμβολισμούς στο καθετί, αυτή η μικρή λεπτομέρεια δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου τυχαία.

Μαρία, 

17.12.2013

Αθήνα

Στον αέρα...

Το λέω συνέχεια, κάθε επιστροφή στην Αθήνα συμβολίζει το μικρό κλείσιμο ενός κύκλου. Και αντίστροφα κάθε αναχώρηση από εκεί την έναρξη ενός καινούργιου.

Ο χρόνος στο αεροπλάνο είναι αρκετός για να σκεφτείς τι έκανες το διάστημα που πέρασε, πόσο κοντά έφτασες σε ό, τι είχες θελήσει, τι πέτυχες, τι όχι, τι πρέπει να αλλάξεις, τι γίνεται από ‘δω και πέρα.

Γι αυτό μ’ αρέσουν τα αεροπλάνα (αν και όχι τόσο όσο τα τρένα). Γιατί τροφοδοτούν σκέψεις και συναισθήματα. Και οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι πάντα πιο βαθιά και πιο ελεύθερα όταν έχουν φόντο τα σύννεφα. 

Μαρία

13.12.2013

πτήση Βαρκελώνη-Αθήνα

Το κομοδίνο...

Πάει καιρός που έλεγα ότι ήθελα να αλλάξω το κομοδίνο μου. Που λες, το κομοδίνο δεν είναι απλό πράγμα, γιατί είναι το πρώτο που βλέπεις το πρωί που ξυπνάς και το τελευταίο το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου. 

Το πρώτο πράγμα που ήθελα να αλλάξω ήταν το λαμπατέρ. Έψαχνα ένα παρόμοιο με αυτό που είχα στο δωμάτιό μου στην Αθήνα και μου άρεσε πολύ. Κόκκινο. Αλλά όπως μου συμβαίνει πάντα, όταν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο δεν το βρίσκω ποτέ. Κι έτσι η αλλαγή του κομοδίνου όλο αναβαλλόταν. Όμως- επίσης όπως συμβαίνει πάντα- όταν σταματάς να ψάχνεις, βρίσκεις αυτό που ήθελες!

Βρήκα λαμπατέρ! Στοπ. 

Κόκκινο.

Με ξύλινη βάση, σκαλιστή. 

Μικροσκοπικό. 

Αυτό που ήθελα να έχει το κομοδίνο αυτής της χρονιάς ήταν λίγο κόκκινο, Hopper, Cy Twombly, βιβλία-πάντα-, κάτι από τη Νέα Υόρκη και κάτι από το Παρίσι. 

Και το έφτιαξα. 

Το κομοδίνο άλλαξε όψη!

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκέφτηκα πως κάτι τέτοιες λεπτομέρειες μετατρέπουν το χώρο από σπίτι σε "σπιτικό". Γιατί εκεί που πριν λίγο ήταν ένα απλό ξύλινο επιπλάκι και δύο τοίχοι, τώρα βρίσκεται ένα κομμάτι από μένα. 

Μ., 

10.12.2013

Βαρκελώνη

Lo que tarda tanto en llegar...

"Lo que tarda tanto en llegar es igual que si no hubiera llegado, peor incluso, porque el cumplimiento a destiempo de lo que tanto se deseó acaba teniendo un reverso de sarcasmo."

Antonio Muñoz Molina

Σου είπα πολλές φορές, μην περιμένεις άλλο.

Μην περιμένεις αυτό που δεν θα έρθει.

Αυτό που δεν είναι να έρθει.

Εσύ όμως δεν μ' ακούς. 

Και ακόμα περιμένεις. 

Δεν το λες σε κανέναν.

Αλλά εγώ που σε ξέρω, ξέρω ότι περιμένεις.

Ξέρω τι σκέφτεσαι όταν κλείνεις τα μάτια σου.

Ξέρω γιατί μελαγχολείς όταν σουρουπώνει. 

Οι φωνές που θέλεις να ακούσεις είναι μακριά και δεν φτάνουν ως εδώ. Αλλά κι αν ακόμα φτάσουν, δε θα σου πουν αυτό που θέλεις να ακούσεις. 

Σου είπα, μην περιμένεις.

Αυτό που περιμένεις άργησε.

Άργησε πολύ.

Μ., 

07.12.2013

Βαρκελώνη

Χειμωνιάτικο πρωινό στο κέντρο της πόλης...

Δευτέρα πρωί.

Καινούργια εβδομάδα, καινούργιος μήνας, καινούργια εποχή.

Δευτέρα πρωί στο κέντρο της πόλης. 

Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι το κέντρο της πόλης μια τυχαία καθημερινή. 

Καθημερινή χειμώνα. Με τον κόσμο να περπατάει μέσα στα χοντρά παλτό του, τον αέρα να φυσάει, και τα δέντρα να χαίρονται τις τελευταίες μέρες που μοιράζονται με τα φύλλα τους, λίγο πριν τα αποχωριστούν.

Μπαίνω σ' ένα μικροσκοπικό καφέ με ξύλινα τραπεζάκια και χρωματιστές λάμπες. Πιάνω το τραπέζι δίπλα στην τζαμαρία για να μπορώ να βλέπω έξω. Βγάζω το βιβλίο μου, τα μολύβια μου και αρχίζω το διάβασμα. Καμιά φορά σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Το δρόμο, τους ανθρώπους, τον ουρανό. Είναι όμορφα. Τόσο απλά. 

Επιστρέφω στο σπίτι με το ποδήλατο. Τι ωραία αίσθηση να μετακινείται κανείς στην πόλη με ποδήλατο! Στη στάση που το αφήνω βρίσκεται ένα ψηλό δέντρο. Ακούω να φύλλα να θροΐζουν. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω ένα μικρό πράσινο παπαγαλάκι. 

Πώς βρέθηκε τόση ποίηση σε ένα πρωινό;

Μπαίνω σπίτι. Παίρνω τη σκάλα, ανεβαίνω στο πατάρι. Κατεβάζω τα στολίδια. Σήμερα το σπίτι θα ντυθεί χριστουγεννιάτικα. Με στολίδια και λαμπιόνια. 

Όλα έτοιμα. Κοιτάζω τα φωτάκια και τα κεράκια που καίνε. Η ώρα είναι πέντε και σε λίγο πρέπει να φύγω για τη δουλειά. Σκέφτομαι ξανά το σημερινό πρωινό.

Πώς χωράει τόση ομορφιά σε ένα πρωινό; 

Δευτέρα.

Καινούργια εβδομάδα, καινούργιος μήνας, καινούργια εποχή.

Καινούργια εποχή. Γενικά. 

Μαρία,

02.12.2013

Βαρκελώνη