Η στιγμή της 30ης του μηνός... ΙV.

Είναι 30 Νοεμβρίου και ήρθε η ώρα για τη μικρή στιγμή του μήνα. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν κατάλαβα πότε πέρασε πάλι ένας μήνας. Η δεύτερη είναι ότι δεν το πιστεύω ότι πέρασε επιτέλους αυτός ο μήνας. Και όλα όσα περιείχε.

Νιώθω ανακούφιση που τελείωσε, νομίζω αυτή η εβδομάδα ήταν το αποκορύφωμα των τρελών ρυθμών, της δουλειάς και της κούρασης. Τις τελευταίες τρεις μέρες για να επανορθώσω έκανα δώρο στον εαυτό μου τρία πρωινά ξυπνήματα χωρίς ξυπνητήρι!!! (Και δύο φούστες. Και ένα κραγιόν βαθύ μωβ χειμωνιάτικο. Εντάξει, επανόρθωσα για τα καλά!)  

Βγαίνω στο δρόμο και είναι νύχτα. Ο χειμώνας μπήκε απότομα στη Βαρκελώνη και περάσαμε ξαφνικά από τα κοντομάνικα στα χοντρά παλτό. Βγαίνω στο δρόμο και τυλίγω γερά το μάλλινο κασκόλ μου γύρω από το λαιμό, φοράω τα γάντια μου. Το κρύο μου διαπερνάει όλο το σώμα, αλλά μ' αρέσει. Περπατάω στο δρόμο και απολαμβάνω τόσο πολύ το κρύο αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπο. Μ' αρέσει η αλλαγή εποχής. 

Χαζεύω τους δρόμους και βλέπω ότι η πόλη ντύθηκε ήδη χριστουγεννιάτικα- φέτος πιο νωρίς από κάθε άλλη χρονιά. Παντού φώτα και στολισμοί. Είναι όμορφα. 

Αυτή η στιγμή της 30ης του μηνός με βρίσκει λίγο πιο αισιόδοξη και πιο χαμογελαστή από την προηγούμενη. Όχι ότι άλλαξε κάτι αυτές τις ημέρες, αλλά νομίζω ότι άλλαξα λίγο εγώ. Αλλαγή πλεύσης. Η ζωή δεν είναι εύκολη- και σκέψου ότι πείραζα τον παππού όταν μου έλεγε "Μαρία, η ζωή είναι αγώνας"- αυτό νομίζω είναι από τα πρώτα μαθήματα της ενήλικης ζωής. Η ζωή όντως δεν είναι εύκολη. Και υπάρχουν περίοδοι που συσσωρεύονται τα προβλήματα, οι δυσκολίες, οι ατυχίες. Όπως αντίστοιχα υπάρχουν και άλλες πιο ευχάριστες, πιο χαρούμενες, πιο γλυκές. Όμως άλλο ένα μάθημα είναι ότι ο τροχός πάντα γυρίζει. Πάντα.

Αυτήν την 30η του μηνός αισιοδοξώ. Είμαι πάλι εγώ. Μετά από ένα διάστημα εσωστρέφειας, σιωπής, μοναχικότητας, και κάπως πεσιμισμού, είμαι πάλι εγώ. Και ξαναλέω στον εαυτό μου δυνατά μία από τις τρεις-φράσεις κλειδιά στη ζωή μου "Μα αν είναι η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως..." Σήμερα πιστεύω ότι όντως το φως θα έρθει κάποια μέρα. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να χαμογελώ ακόμα και στις σκοτεινές μέρες.

Αισιοδοξώ σήμερα. Γιατί πριν λίγο είδα μαζεμένους ανθρώπους που αγαπώ, που μου θύμισαν ότι αυτά που κατάφερα εδώ δεν είναι λίγα. Δεν είναι λίγα για εκείνους, άρα δεν πρέπει να φαίνονται ούτε σε μένα λίγα. Και μετά βγήκα έξω, πάλι μετά από καιρό. Και ήπια λίγο κρασί, γέλασα, πέρασα όμορφα. Μετά γυρνώντας ξαναείδα τα φωτάκια στο δρόμο και ξαναθυμήθηκα ότι έρχονται οι γιορτές. Και σκέφτηκα ότι σε λίγες μέρες θα είμαι πίσω στην πόλη μου, στους δικούς μου ανθρώπους, στις αγκαλιές τους. Και αυτές οι σκέψεις φτάνουν για να με κάνουν να αισιοδοξώ.

30 Νοεμβρίου και αισιοδοξώ.
30 Νοεμβρίου και είμαι πάλι εγώ.

(Κοίτα να δεις που τελικά αυτή η συνήθεια με την στιγμή στο τέλος κάθε μήνα μου άρχισε να μου αρέσει περισσότερο από όσα φανταζόμουν!) 

Μαρία,

30.11.2013

Βαρκελώνη

Σάββατο καθημερινής...

"Άραγε να' ναι η μοναξιά σ' όλον τον κόσμο ίδια;"

Οδυσσέας Ελύτης

Είναι κάτι Σάββατα που μοιάζουν με καθημερινές. 

Μοιάζουν με καθημερινές, γιατί δεν έχουν τίποτα που να τα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες μέρες. Τελευταία όλα μου τα Σάββατα μοιάζουν με καθημερινές.

Τίποτα δεν αλλάζει την καθημερινότητα, τη δουλειά, τις υποχρεώσεις και το τρέξιμο. Κανένα διάλειμμα, καμία μέρα χωρίς λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν, καμία ανάσα, καμία διαφορά. 

Σκέφτηκα όμως ότι από τη στιγμή που όλα αυτά, τρέξιμο, δουλειά, ρουτίνα, δε θα αλλάξουν, πρέπει να αλλάξω εγώ τη στάση μου απέναντί τους. Ότι το περιθώριο που έδωσα στον εαυτό μου για απαισιοδοξία σιγά-σιγά τελειώνει. Ότι ακόμα κι αν "οι μέρες ευτυχίας πέρασαν", πρέπει να κάνω τις υπόλοιπες να μοιάζουν ευτυχισμένες. 

***

Αυτήν την εβδομάδα αγόρασα ένα καινούργιο βιβλίο. Μπήκα στο βιβλιοπωλείο, χάθηκα στα ράφια, δεν είχα πολλή ώρα, το βρήκα: Rayuela, του Julio Cortázar. Πήγα στο ταμείο, ζήτησα να μου το τυλίξουν για δώρο-πάντα ζητάω να μου τυλίξουν ό, τι αγοράζω για δώρο- δώρο στον εαυτό μου. Είχα ξεχάσει τη χαρά του να παίρνεις ένα καινούργιο βιβλίο, τον ενθουσιασμό γράφοντας στην πρώτη σελίδα τον μήνα, την πόλη, και υπογράφοντας κάτω δεξιά, Μ.Α.  Και βάζοντας το στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι, ένα καινούργιο livre de chevet, και ένα μολυβάκι για να υπογραμμίζω φράσεις. 

*** 

Αυτήν την εβδομάδα μου έκανε μια επίσκεψη-αστραπή μια πολύ καλή μου φίλη. Κι ήταν τόσο όμορφα που γυρίζοντας από τη δουλειά αργά το βράδυ την βρήκα σπίτι να με περιμένει. Καθίσαμε να φάμε και είπαμε τα νέα μας, είχαν μαζευτεί τόσα πολλά! Και μετά θυμηθήκαμε όταν πρωτογνωριστήκαμε πριν από χρόνια στο Παρίσι, σε ένα μπαρ στο Montparnasse- ξεχνάμε το όνομά του. Αλλά είπαμε όταν κλείσουμε δέκα χρόνια φιλίας, θα ξαναπάμε στο Παρίσι μαζί και θα ψάξουμε να βρούμε εκείνο το μπαρ.

***

Αυτήν την εβδομάδα νοστάλγησα πολύ το Παρίσι. Δεν ξέρω σε τι οφείλεται αυτή η νοσταλγία. Η ιστορία του βιβλίου που αγόρασα εκτυλίσσεται στο Παρίσι. Ίσως παίζει κι αυτό το ρόλο του. Κάτω από το κείμενο, ο επιμελητής της έκδοσης κάνει σχόλια και επεξηγεί την κάθε τοποθεσία που αναφέρει ο συγγραφέας. Rue du Cherche-Midi, αστερίσκος, Jardin des Plantes, αστερίσκος, Boulevard Jourdan, αστερίσκος, Parc Montsouris, αστερίσκος, Porte d' Orléans, αστερίσκος, Quartier Latin, αστερίσκος, Pont des Arts,αστερίσκος, Bouleverd de Sévastopol, αστερίσκος. Προσπερνάω τους αστερίσκους, χωρίς να διαβάζω την επεξήγηση. Κάθε ένα από αυτά τα μέρη είναι οικεία. Και όπως περιπλανιέται ο ήρωας στους παρισινούς δρόμους, νιώθω να ξαναπεριπλανιέμαι κι εγώ στο δικό μου Παρίσι, τις μνήμες του οποίου ο χρόνος όχι μόνο δε σβήνει, αλλά αντίθετα τις δυναμώνει. Σε κάθε ένα από τα μέρη που αναφέρει το βιβλίο, έχω μια δική μου ιστορία-αν όχι περισσότερες, και πολλές αναμνήσεις να τις ακολουθούν. Γιατί το 'χουμε πει πολλές φορές, ό, τι και να γίνει "We will always have Paris". 

*** 

Και τώρα που ανέφερα αυτές τις τρεις μικρές στιγμές αυτής της εβδομάδας, συνειδητοποιώ ότι μέσα στις τόσο ίδιες μέρες, υπήρξαν κάποιες σταγόνες διαφορετικού. Είναι κι αυτό κάτι.

Κι ίσως αυτό το Σάββατο να μοιάζει με καθημερινή, αλλά πιο μετά, θα κλείσω τον υπολογιστή, θα βάλω καθαρά σεντόνια στο κρεβάτι, θα ανάψω την καινούργια πρασινοπετρόλ μου λάμπα, θα πάρω το βιβλίο μου, και αύριο δε θα βάλω ξυπνητήρι. 

Pas mal που λέει και ένα κορίτσι που ήθελε πολλά. 

Μαρία,

23.11.2013

Βαρκελώνη

Αποχαιρετισμοί...

"-Δεν σε βλέπω...

-Φοβάσαι που δεν με βλέπεις;

-Ναι.

-Προσπάθησε να μ' ακούσεις.

-Σ' ακούω.

-Είναι ζεστά εκεί που είσαι;

-Πολύ ζεστά.

-Γιατί φοβάσαι να με κρατήσεις αγκαλιά;

-Γιατί είμαι μακριά και δεν σε φτάνουν τα χέρια μου...

-Κι αφού είσαι μακριά, γιατί σ' ακούω;

-Δεν τα 'παμε; Η φωνή ταξιδεύει πιο γρήγορα...

-Πρώτα θα έρθει η φωνή σου και μετά θα 'ρθεις εσύ;"

...

Η τελευταία σκηνή από την ταινία "Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου". 

Μ.

15.11.2013

Incertidumbre...

Μια καινούργια λέξη που πρόσφατα προστέθηκε στο λεξιλόγιό μου και κατόπιν στον πίνακα με τις αγαπημένες μου ισπανικές λέξεις είναι η λέξη "incentidumbre". Incertidumbre. Αβεβαιότητα. Αυτή θα είναι και η λέξη της φετινής χρονιάς. Αβεβαιότητα για όλα.

Με χωρίζει ένας μήνας από την άλλη πλευρά του ωκεανού και άλλος ένας από την Αθήνα. Βρίσκομαι ακριβώς στο μέσο ενός περίεργου διαστήματος.

Πέρασε ένας μήνας από τη μέρα που γύρισα και όλα έχουν βρει πια τους παλιούς ρυθμούς. Επιστροφή στην καθημερινότητα των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, και του πέμπτου που άρχισε ήδη να μετράει. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που επέστρεψα είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν θα είναι μια εύκολη χρονιά. Θα είναι μια χρονιά σκληρής δουλειάς και αποφάσεων. Είναι από αυτές τις χρονιές που εγώ τις ονομάζω "διεκπαιρεωτικές" ή "χρονιές προετοιμασίας", αυτές τις χρονιές που είναι λίγο άχαρες και άχρωμες, που το μόνο θετικό που έχουν να σου δώσουν είναι που ετοιμάζουν το πεδίο για το επόμενο βήμα.

Το επόμενο βήμα. Η βασική πηγή της αβεβαιότητας. Πού θα είμαι σε έναν χρόνο από τώρα. Τι θα κάνω. Πώς θα είναι η ζωή μου. Και πάλι. Πού θα είμαι. 

Το διάστημα που διανύω είναι άχρωμο. Οι σκέψεις μου με βυθίζουν, με εμποδίζουν να χαρώ, με εμποδίζουν να δω τα πράγματα πιο ήρεμα.

.........

Την προηγούμενη εβδομάδα μία μαθήτριά μου με ρώτησε τι θέλω να κάνω μόλις τελειώσω το διδακτορικό και αν θέλω να μείνω στη Βαρκελώνη. Μόλις το άκουσα λέω, βαλτή είναι; Της είπα ότι δεν ξέρω και ότι ακριβώς αυτή η αβεβαιότητα με σκοτώνει. "La incertidumbre me está matando", είπα χρησιμοποιώντας την αγαπημένη μου πλέον λέξη. Και τότε εκείνη γύρισε και μου αποκρίθηκε "en nuestras vidas siempre habrá incertidumbre, porque la incertidumbre es vida, es LA vida. Lo único que no es incierto es tu família y tus amigos. Todo el resto no es estable y nunca sabrás qué te espera en el momento siguiente. Pero sí que sabrás que en algún lugar de mundo, tú en Grecia, tienes una casa que siempre te esperará." Έτσι είπε η V. και ήθελα να το γράψω να το θυμάμαι έτσι στα ισπανικά, όπως το είπε. Στη ζωή πάντα θα υπάρχει αβεβαιότητα, γιατί η αβεβαιότητα είναι ζωή, είναι η ΙΔΙΑ η ζωή. Οι μόνες σταθερές στη ζωή μας είναι οι οικογένειά μας και οι φίλοι μας. Πότε δε μπορείς να ξέρεις τι σε περιμένει το επόμενο λεπτό, αλλά θα ξέρεις ότι κάπου στον κόσμο έχεις ένα σπίτι που πάντα θα σε περιμένει. 

...........

Δύο μέρες τώρα βγαίνω και περπατάω την ώρα που δύει ο ήλιος. Μόνη μου. Χτες σήκωσα τα μάτια και ο ουρανός ήταν πανέμορφος. Τα χρώματα ήταν τόσο μαγικά που δεν άντεξα και τον έβγαλα μια φωτογραφία. Σκεφτόμουν αυτά που μου είπε η μαθήτριά μου και πώς θα καταφέρω να δω τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Πρώτη φορά νιώθω τόσο αδύναμη να βρω κάτι θετικό και να αλλάξω την οπτική μου. Χτες όμως, που είδα τον ουρανό τόσο όμορφο και είχα αυτήν την μικρή στιγμή, σκέφτηκα ότι ίσως και να μην είναι όλα τόσο άχρωμα τελικά, ίσως το χρώμα βρίσκεται εκεί από πάνω μας, και περιμένει μόνο να σηκώσουμε το βλέμμα.  

..........

Σήμερα αγόρασα μια μικροσκοπική υδρόγειο- ήθελα μία εδώ και πολύ καιρό. Την έβαλα πάνω στο γραφείο μου, για να "ονειρεύομαι πως φεύγω για ταξίδια". Δεν είναι, βέβαια, και δύσκολο, αφού το μυαλό μου είναι πάντα έτοιμο να πετάξει μακριά.

...........

"La vida la vamos haciendo sin tener la más mínima idea de cómo queremos que nos quede."*

..............

Και ίσως αυτό να είναι το ωραίο.

*Από την ταινία "Medianeras".

Μαρία,

09.10.2013

Βαρκελώνη

Οι καλές μέρες...

Οι μέρες της ευτυχίας πέρασαν

και δεν το ξέραμε,

 

στο εξής πρέπει να ευτυχήσουμε στη δυστυχία, 

να την κάνουμε να μπάζει από ευτυχία, 

να της μοιάζει

 σαν η καλύτερή της εφεδρεία.

Μίμης Σουλιώτης

Μ.

08.11.2013